|
| |
| |
| |
Gezangen van ds J.W. Bussingh. No. XVII.
Bij een onweder.
Zangwijze: Gelijk het vorige Gezang.
Het dondert! - Mensch! - Wie dondert? - Wie
Schiet Zijne bliksems neêr? -
ô Zondaer! - Wie? - jehova! - Zie,
En beef voor 's weerelds Heer!
Hij wenkt: - 't gehoorzaemd aen Zijn hand: -
't Is stil. - Natuur verbleekt: -
En aerde en hemel staen in brand,
Vergaen, wanneer Hij spreekt. -
| |
| |
Het dondert! - God! - Hoe klimt de nood! -
De held're dag wordt nacht. -
Het dondert! - 't Bliksemt! - God! - Hoe groot,
Hoe vreeslijk is Uw macht!
Schiet God, van Zijnen wolkentroon,
Dan opent zich, op Zijn geboôn,
Voor onzen voet het graf.
Wen 't bosch de donders wederkaetst
Daer Hij Zich op de wolken plaetst,
Dan beeft de fierste Held.
| |
| |
God dondert in des zondaers oor,
De zondaer hoort, - verbleekt, -
Blikt sidd'rend op het zondenspoor, -
Daer zijn gewisse spreekt:
‘Hij, die uw schiep, en draegt, en spaert,
Die dond'rend op de wolken vaert,
Dien hebt gij niet bemind.
God kent uw hart, Hij weet uw daên: -
Die in den bliksem blinkt,
Hij kan u met dien bliksem slaen,
Dat ge in het stof verzinkt.
| |
| |
Ja, 't wraekzwaerd door Zijn hand gewet,
Is vreeslijk; - mensch bezef! -
Eer 't valle, en u den kop verplett',
Eer u het onweêr treff'.’ -
Wen God op donderwolken treedt,
Of bliksemflitsen schiet, -
Hoe hoog met Majesteit bekleed: -
De Christen siddert niet. -
Neen, hij, hoe 't raet'lend onweêr woed',
En 't schuldig hart vervaert,
Wordt, voor den felsten bliksemgloed,
Door de Almacht zelv' bewaerd. -
| |
| |
De bliksem slingert wonderbaer,
Treft wien hij wil, - en kwetst geen hair, -
Wen de Almacht roept: Verschoon! -
En treft ook eens die scherpe schicht
Den Christen: - ‘Vader wil: -
Gerechtigheid is Zijn gericht!’
Dus spreekt hij: - en zwijgt stil. -
‘Hij, die daer dondert, is mijn Vrind,
Die mij aen 't leed ontrukt,
Mijn Vader, die mij, als Zijn Kind,
Straks aen Zijn boezem drukt!’
| |
| |
De Christen, wen de hemel lacht,
Wijd Gode 't vrolijk lied; -
En, spreekt de donder van Gods macht,
De booswicht vlucht', - hij niet. -
Ja, waer ook 's zondaers wijkplaets is,
Hem treft Gods donderstem: -
God vindt hem in de duisternis,
Daar doodt Zijn bliksem hem.
Zoek, zondaer! vrij spelonk of kluis,
Vlied naer de bergen heen; -
Gods bliksem treft, - maelt U tot gruis,
En zengt en merg en been. -
| |
| |
Ja, weerloos zondaer! vlucht niet meer,
Gods raed zal steeds bestaen;
Het alziend oog van 's weerelds Heer,
Doorwandelt alle uw paên.
Dan, wen de Heer in vuur verschijnt,
Knielt gij verbijsterd neêr; -
Maer straks, wanneer die storm verdwijnt,
Dan kiest gij 't dwaelspoor weêr. -
Treft, zondaer! Gods geduchte stem
Dank Zijn genade, en denk aen Hem,
En spot niet met die smart. -
| |
| |
God is barmhartig, - Hij verschoont,
Maar legt Zijn toorn niet af; -
Hij is rechtveerdig, Hij beloont
Hoe vreeslijk thans de donder kraekt,
Hoe 't aerdrijk zuchte en kwijn',
't Kan slechts van 't onweêr, dat genaekt,
Een flaeuwe schaduw zijn.
Beef, zondaer! voor dat bliksemvuur,
Waer door 't Heeläl vergaet. -
Juich, Christen! 't is dan 't zaligste uur,
Dat u te wachten staet. -
(Het Hoogduitsch van J.C. Lavater vrij gevolgd.)
|
|
Auteursrechtvrij