Nieuwe lof-sangen en geestelijcke liedekens

Klaegh-Liedt over de ellendigheydt des Menschelijcken Levens:

Voyse: O ongeluckigen dagh, &c.

WAt is den mensch helaes!
Een worm een wormen-aes,

[p. 34]

 

Een Maden-sack een Water-blaes,

 

Wat is sijn leven vol verdriet:

 

Een droom, een stroom, en anders niet.

 

2.   Sijn lichaem is een kluys,

 

Een aerden Pelgrims-Huys,

 

't Welck haest vervalt tot stof en gruys,

 

Wanneer maer eens de bitt're doodt

 

Sijn ma'gre voet daer tegen stoot.

 

3.   Hy leeft een kleynen tijdt,

 

Die als een kleet verslijdt,

 

En heeft een langen bangen strijdt,

 

Hy slooft, hy sorght, hy vreest, hy hoopt,

 

Soo langh het glas sijns levens loopt.

 

4.   Vergeefs en weent hy niet,

[p. 35]

 

Soo haest hy d' aerde siet,

 

't Ellendigh dal van sijn verdriet:

 

Al schreyend' hy sijn in-tree doet

 

In dees bedroefde werelt groet.

 

5.   Maer sach hy al sijn leet,

 

Hy smolt in tranen heet,

 

Eer hy met windels wierdt bekleet,

 

Want 't is als hertzweer en ellendt,

 

Waer d' arme mensch sijn oogen wendt.

 

6.   Noch sietmen dat dees' gast,

 

Die afneemt als hy wast,

 

Soo seecker leeft, en woont soo vast,

 

Als hadd' hy door een nieuwen vont,

[p. 36]

 

Met doodt en Hel een vast verbondt.

 

7.   Hy woelt, hy droelt, hy speelt,

 

Hy singht, hy springht, hy queelt,

 

Met yd'le vreught hem selven streelt:

 

Seer weynigh denckt hy op dien dagh,

 

Dien hy doch niet voor by en mach.

 

8.   De doodt een dief by nacht,

 

Betrapt hem onverwacht,

 

Dat valt hem zwaer en seer onsacht,

 

O 't sterven valt hem wonder zuer,

 

Die 't sterven leert in stervensuur.

 

9.   Doet my gedencken Heer,

 

Hoe los, hoe brosch, hoe teer,

 

Mijn leven is, op dat ick leer

 

Wel sterven vroegh terwijl ick leef,

 

Dat ick mijn hert tot wijsheyt geef. Amen.