Het nationaalsocialisme als bedreiging van de kerk: de les van Duitschland!

De schuld van de kerk.

In Januari 1933 kwam Hitler aan de macht.

Van een kerkelijke oppositie tegen zijn nationaalsocialistische revolutie is geen sprake geweest. Hij werd door de kerk met blijdschap begroet. De kerk zag in hem een werktuig in Gods hand. Door Hitler bewaarde God het Duitsche volk voor ondergang.

Het belangrijkste kerkelijke manifest, dat kort na Hitler's revolutie gepubliceerd werd, het zgn. Loccumsche Manifest, begint met de woorden:

[p. 13]

Ons hartelijk geliefd Duitsche vaderland beleeft onder Gods leiding een geweldig reveil.

Hitler verklaarde in Maart 1933 in den Rijksdag, dat de rechten van de kerk erkend zouden worden. Ook zou de verhouding van staat en kerk niet veranderen.

Het was de kerk zelf, die haar roeping verzaakte en vergat wat het beteekent kerk van Jezus Christus te zijn. Haar groote schuld was, dat zij er met alle kracht naar streefde, de politieke revolutie ook op kerkelijk terrein te laten doorwerken. Zij vergat, dat er in de wereld vele heeren zijn, maar dat zij slechts één Heer kent en mag kennen. De kerk maakte drie groote fouten.

1)	Het Duitsche volk was politiek een eenheid geworden. De kerkelijke leiders hebben het ook kerkelijk tot een eenheid gemaakt en zij riepen om een Führer. Zij kregen een Führer: de Rijksbisschop, die niet anders was dan een imitatie van Hitler op kerkelijk terrein.
2)	Aan de beraadslagingen van Luthersche en Gereformeerden laat men heel rustig Ludwig Müller deelnemen. Wie is Ludwig Müller? Hij heeft tot nog toe op kerkelijk terrein nooit iets beteekent. Hij is lid van de N.S.D.A.P. en van de ‘Geloofsbeweging der Duitsche Christenen’, die een positief christendom à la Hitler en Rosenberg, propageeren. Maar zoo zijn er meer. Dit is het: Ludwig Müller is de vriend en de vertrouwensman van Hitler. Bij den nieuwen opbouw der kerk spreekt de vertegenwoordiger van den staat ten volle mee en de kerk vindt het goed.
3)	De ambtenarenwet had vastgesteld, dat zij die niet tot in het derde geslacht hun raszuiverheid konden aantoonen, geen staatsambt bekleeden mochten. De beruchte Ariërparagraaf. Het vleesch en bloed geworden antisemictisme van het Nationaalsocialisme. De kerkelijke instanties hebben, zonder daartoe door den staat gedwongen

[p. 14]

te worden, deze Ariërparagraaf van politiek op kerkelijk terrein overgebracht en haar toegepast op de kerkelijke ambtsdragers, al moeten wij er aan toevoegen, dat er vanaf het eerste begin tegen deze invoering een felle kerkelijke oppositie is geweest.

Deze drie fouten zijn principieele fouten, immers daden der kerk in strijd met het wezen van de kerk.