Brieven. Deel 1. 1847-1876

[p. 86]

Aan dezelfde.

Lief Kind,

Hebt gij de Caractères van Labruyère nog in huis? Zoo ja, kijk dan eens of gij, onder het opschrift ‘Des esprits forts’ ook vinden kunt zekeren passage beginnende met de woorden: ‘Si ma religion était fausse, je l'avoue, voilà le piége le mieux dressé qu'il soit possible d'imaginer etc.’ Ik zou dat gedeelte gaarne bij gelegenheid lezen, doch het heeft volstrekt geen haast.

Iets anders. Wij spraken gisteren over een novelletje van de twee meisjes, de Treurige en de Vrolijke. Hoe zoudt gij het vinden om eerstgenoemde te laten treuren over den dood van haar bruidegom of verloofde? De hoofdgedachte zou dan zijn: ‘beter is het de liefde gekend te hebben en haar voorwerp te ontberen, dan nooit of nóg nooit te hebben liefgehad.’ Zoodoende zoudt gij een tegenhangertje kunnen schrijven van een der door ons vertaalde stukjes van Fanny Fern, waarmede gij mij zeidet geen vrede te hebben. Deze gedachte is mij ingevallen toen ik dacht aan den nieuwen slag die B. getroffen heeft in den dood van zijn zoon. Denkt gij dat B. zijne oudersmart zou willen ruilen voor de doodelijke zielsrust van een oud vrijer? Ik niet, en gij met uw kippetjeshart vast nog veel minder. Zorg dus maar dat gij een lief novelletje schrijft en laat uwe treurige heldin regt treurig wezen en te gelijk regt getroost. Het zal u niet moeijelijk vallen u in den door mij veronderstelden toestand (de jongen dood!) in te denken. Uw jongen is wel niet dood, maar ik durf u toch verzekeren

[p. 87]

dat hij eerst regt springlevend wezen zal wanneer hij u 's morgens koffij voor hem zetten en een broodje voor hem zal zien smeeren. Wanneer zult gij dat doen, eindelijk doen, o mijn onverbeterlijk nufje? Doch ik weet het, uwe maagdelijke schuchterheid is groot, en ik zal die steeds eerbiedigen. O mijn kind, mijn kind, wat zijn de druiven zuur! En dat nog wel in de maand October als de wijnoogst pas gehouden is.

Ik ben nog steeds zeer ongerust over mijn armen broeder Piet. Vandaag geen tijding, wat althans geen slecht teeken is; doch het beduidt niet veel. - Adieu, mijn lieve; gij zijt mijn Frederika wel, maar ik ben uw Goethe niet. Integendeel, ik ben

Uw Cd.

P.S. Ik zend u hiernevens ter lezing een stukje van Tennyson, The May Queen, indertijd uitmuntend vertaald door Van Lennep, onder den titel ‘De Pinksterbloem’, met dit refrein:

Want morgen ben ik Pinksterbloem en Koningin van 't feest!’

Zie eens en oordeel of gij ooit van uw leven fijner berisping hebt gelezen van mooije-jong-meisjes-coquetterie. Arme Robin!

Maandagavond. [1859]