De huilende libertijn

III

Na een week besloot ik Goffroy een bezoek te brengen. Het beviel mij goed bij Mamy, maar een onderbreking van het eentonige bestaan en de eenvoudige gesprekken leek mij aangenaam. Bovendien hoopte ik op een kennismaking met Goffroy's vrouw, Daphne, een Française, en volgens Mamy heel mooi.

Ik liep het stenige pad op in de richting van het doktershuis.

[p. 128]

Halverwege rustte ik even uit op een platte steen, nadat ik mij ervan had overtuigd dat er geen dieren op of onder zaten. Terwijl ik mij ingespannen bukte, vloog een klein vliegje in mijn mond. Ik spuugde hem meteen uit, maar behield lange tijd het gevoel dat hij er nog zat.

Terwijl ik op de steen zat, moe, en nog een beetje spugend, zag ik in de verte plotseling iets vreemds. Daar waar het pad ophield, en alleen nog maar het kale bruin van de heuvels en het strakke blauw van de lucht waren, bewoog een witte plek.

Ik haalde de Laudorc-kijker uit mijn tas die Corinne mij bij onze boedelscheiding veertien jaar geleden had toegedacht, en zag dat wat zich bewoog, hoog tegen de verlaten heuvel, een witte figuur was. Ik stelde scherper in, en het bleek een vrouw te zijn in een wit tropenuniform.

De vrouw was bezig zich uit te kleden. Ten slotte stond ze helemaal naakt op de heuvel.

Ik begreep niet wat er gebeurde. Het was een vrouw van een jaar of dertig, leek me, klein, nogal mager. Ze had korte, gladde blonde haren, zeer geringe, spierwitte borsten, bijna vetloze heupen, en dijen die in molligheid die van een man overtroffen, maar toch niet volgroeid vrouwelijk waren.

De vrouw rekte zich uit, maakte een klein sprongetje, probeerde op haar rug te kijken. Een ogenblik stond ze met gebogen schouders en neerhangende armen. Toen begon zij zich weer aan te kleden.

Het raadselachtige tafereel wond mij op. Ik vergat bijna dat ik op weg was naar Goffroy. Ik bleef aandachtig kijken wat er verder gebeurde, maar plotseling was de vrouw verdwenen.

Teleurgesteld stond ik op en ging verder.

‘Het is hier een kleine gemeenschap, heel klein,’ zei Goffroy. ‘U begrijpt dat van een normale dokterspraktijk geen sprake kan zijn.’ Zijn gezicht kreeg een weemoedige uitdrukking. ‘Hoe ging dat vroeger, in Parijs, zelfs later in Marseille...

Nietwaar Daphne, je moest mij vaak met de grootste moeite

[p. 129]

's ochtends wekken, omdat ik 's nachts nog weggeweest was, voor een bevalling, een spoedoperatie, een sterfgeval.

En dan zat de wachtkamer 's ochtends om half acht al vol met fondspatiënten. Om acht uur begon het. Onderzoeken, doorverwijzen naar specialisten, recepten schrijven... De ochtendvisites. Het middagspreekuur, als de rijke dames kwamen, die zich verveelden, en die zich vermaakten met hun pijntjes en hun kwalen... Ach, maar ik verveel u.’

‘Het moet een grote overgang geweest zijn voor u naar dit bestaan hier,’ zei ik.

Goffroy boog zich voorover op de rechte keukenstoel, zijn hoofd kwam vlak bij het mijne. ‘Ik zal u iets zeggen. Het is hier de hel. Gelooft u niet in de hel? Hier is hij. Als ik weg kon, dan ging ik meteen, maar het is onmogelijk.

Ach, ik word een oude man, die zich beklaagt over vroeger, toen alles beter was.’

Er viel een pijnlijke stilte.

Plotseling mengde Daphne, die tot nu toe had gezwegen, zich in het gesprek.

‘Uit Parijs moest hij weg voor een abortusschandaal. En later uit Marseille voor een morfineschandaal, dat moet u er wel bij weten,’ zei ze met zachte stem. ‘Hier is hij meer veearts dan arts, hoewel hij daar niet voor bevoegd is. Hij opereert varkens en ezels, en verlost schapen, nietwaar Georges.’

Goffroy was bleek geworden. ‘Je praat wartaal, Daphne,’ zei hij. ‘Je bent moe geworden. Ga naar je kamer. Ik zal zo bijje komen,’ eindigde hij dreigend.

Daphne stond op. ‘U moet ook weten dat hij mij slaat,’ zei ze, ‘als hij boos is, zoals nu, omdat ik iets heb gezegd wat hij niet wil horen, wat hij is vergeten.’

Goffroy was ook opgestaan. ‘Ga naar je kamer, Daphne!’ schreeuwde hij.

‘Kom Georges, beheers je nog even,’ zei ze, met een ironische blik naar mij.

Goffroy liep op haar toe en begon haar de kamer uit te duwen.

[p. 130]

Ik aarzelde niet langer, of liever: de reflexen van onze training kregen de overhand op mijn gezonde verstand, het inzicht in mijn eigenbelang. Ik tackelde Goffroy van achter, en gaf hem een slag die hem enige tellen versufte.

‘Kom mee,’ zei ik tegen Daphne, ‘dan praten we buiten verder.’