Gereformeerde bloem-hof

Een Gebedt van een Krancke.

O Heere Iesu Christi! Soone des levendigen Godts, ik arme ellendige mensche bekenne en belijde voor uwe Godtlijke Majesteyt, dat ik in ongerechtigheyt gebooren ben, ende dat mijn Moeder my in sonde ontfangen heeft, ende dat ick u met woorden, werken ende gedachten, ende allerley grouwelyke sonden, meenigmael vertoornt hebbe: Want ick en hebbe u niet lief gehad ,et geheel mijn herte, ende met geheel mijne ziele, ende met geheel mijn verstandt: ende ik en hebbe mijnen Naesten niet lief gehad als my selven. Alle de sonden sijn oorsake van dese mijne tegenwoordige krankheyt ende benauwtheyt. Kome nochtans tot u met een nedrig, ootmoedigh en verslagen herte, seggende, met den Tollenaer: O Godt! sijt my Sondaer genadigh: Went u tot my, want ick ben eensaem ende ellendigh. De benauwtheden mijns herten hebben haer wijd uytgestrekt, voert my uyt myne moeyte, en neemt wech alle myne sonden. Staet op, ô Heere! om mijn kermen, ende ontfermt u over my,

[p. 179]

gelijk hem een Vader ontfermt over de kinderen. Verbergt u aengesichte van mijn sonden, ende delgt uyt alle mijne ongerechtigheden. En gaet niet in het gerichte met uwen knecht, want niemant die leeft sal voor u aengesichte rechtveerdigh sijn. Tot u roep ik: O Heere! ende segge gy sijt mijn toevlucht, mijn deel in ’t Land der levendigen. Laet my altijd gedenken, het zy dat ik leve, dat ik u leve: het sy dat ik sterve, dat ik u sterve: ende het sy dan dat ik sterve ofte leve, dat ik uwe ben: Want niemant van ons en leeft hem selven, ende niemant en sterft hem selven. Laet my ook gedenken, dat wy alle als een onreyne sijn, ende alle onse ongerechtigheden als een wegwerpelijk kleed, ende dat wy alle afvallen als een blad, ende onse misdaden ons henen wech voeren als een wind. Behoedt my voor wanhope, dat ik met Cain niet segge; mijne misdaet is grooter dan datse my vergeven worde. Verleent my daer en tegen in ijn herte een vast vertrouwen op uwe grondeloose en onverdiende genade: Verwekt uwen Heyligen Geest in my, dat die tot my segge: Zijt wel gemoet, uwe sonden sijn u vergeven. Eer ik van u, ô Heere! met dese siekte verdrukt wierde, dwaelde ik, maer nu onderhoude ik u Woord.

[p. 180]

Laet het my goed sijn, dat ik verdrukt ben, op dat ik uwe insettingen leere. Als ik u aenroepe in de dagh der benauwtheyt, soo helpe my uyt. Tot u roep ik, Heere mijn rotzsteen, houd u niet als doof van my. Ik geloove wel: doch niet volkomen, daerom komt mijn ongeloovigheijt te hulpe. O getrouwe Godt! laet my niet versocht worden boven het gene ik vermagh, maer geeft met de besoekinge ook de uytkomste, op dat ikse konne verdragen. Laet my gedenken, dat mijne siekte geen teeken van uwe toorn is, maar veel meer van uwe liefde; want dien gy, Heere, lief hebt, kastydt gy, ende geesselt eenen yegelyken sone dien gy aenneemt. Laet my het lyden, ’t welk maer eenen kleynen tijdt duert, niet verdrieten, maer daer voor houden, dat het niet en is te waerdeeren tegen de heerlykheijt, die aen my sal geopenbaert worden, door Iesum Christum, Amen.