Gereformeerde bloem-hof

Een Gebedt der Weduwen.

O Genadige Godt, barmhertige goedertierene Hemelsche Vader, gy hebt, niet om myne verdiensten, maer alleen uyt louter genade, my toegebracht een Egade, ons beroepen tot het houwelyk, ’t welk onder allen eerlyk is, ende een onbevleckt bedde: ende daer in gezegent dat wy vruchtbaer zyn geworden, ende vermenighvuldight. ’t Is nu ook uwen Godtlycken wille geweest my wederom te berooven van myn hooft, ende my door den tydelycken doodt myn lieven Egade te nemen: waer door ik in den bedroefden en elendigen weduwen-standt gestelt ben. Gy wetet, o Heere, dat weduwen ende weesen ten meesten deele hier op der aerden verdrukt

[p. 164]

worden, ende hier in dese tegenwoordige wereld weynig troost en bystants bevinden: wilt daerom my geven eenen anderen Trooster, dat hy by my blyve in der eeuwigheyt, namelyk den Geest der waerheyt. Wanneer ik hier op der aerden met myne weesen beledigt worde, ende daerom tot u in den Hemel roepen sal, soo wilt myn geroep sekerlyk verhooren. Geeft, ô Heere! dat my niemant in dese wereld moge verdrucken. Zyt myn beschermer gy Vader der weesen, en Richter der weduwen. Soo eenige dierte mochte opstaen, besoekt my, ende geeft my brood. Laet doch het meel van myne kruycke niet verteert worden, ende de olye der vlessche niet ontbreken. Versadight my met myne kinderen in de dagen des hongers. Geeft dat ik u vreese, ende u soeke, want die u vreesen ende u soeken, hebben geen gebrek van eenig goed. Maekt my uwe wegen bekent, leert my uwe paden, leyt my in uwe waerheyt, ende leert my, want gy zyt de Godt myns heyls: U verwacht ik den gantschen dagh. Gedenkt, Heere, uwe barmhetigheden, ende uwe goedertierentheden: want die zyn van eeuwigheyt. Gedenkt niet de sonden myner jonkheyt, noch myner overtredingen: gedenkt myner na uwe goedertie-

[p. 165]

rentheyt om uwer goetheyt wille. Wanneer ik tot u roepe, soo hoort, ô Heere! ende reddet my uyt alle myne benauwtheden. Laet my niet wycken uyt uwen Tempel, maer met vasten ende bidden u dienen dagh ende nacht. Laet my niet myn vertrouwen stellen op eenige menschen, maer op u alleene hopen, en in smeekinge ende gebeden blyven nacht ende dagh. Wanneer ik van alle menschen, ja van vader en moeder mochte verlaten worden, soo neemt gy, O Heere! my aen. Verleent my de gave der kuysheyt, dat ik my konne onthouden. Indien ’t ook uwen Goddelycken wille niet mochte zyn, my de gave der onthoudinge te verleenen, maer besloten haddet, dat ik wederom soude trouwen, soo verleent my een Godtvreesenden man, die my lief hebbe, als hem selven, ende als zyn eygen lichaam, die by my woone met verstant, ende my als het krankste vat eere geve, op dat onse gebeden niet verhindert en worden. Behoet my, O Godt, dat ik niet en leere ledigh by de huysen om te gaen, dat ik oock niet en zy ledigh en luy, jiet klapachtigh, ende ydele dingen doenende, niet sprekende ’t gene niet en betaamt: Maer dat ik myn huys wel regeere, ende gene oorsake van lasteren aen de wederpartye en geve. Laet my als

[p. 166]

dan mynen eygenen man onderdanigh zyn, op dat ook soo eenige den woorde ongehoorsaem syn, door den wandel der vrouwen sonder word mogen gewonnen worden, als zy sullen ingesien hebben mynen kuyssen wandel in vreese. Laet myn verciersel zyn niet ’t gene uytterlyk is, bestaende in het vlechten des hayrs ende omhangen van gout ofte van kleederen aen te trekken: maer de verborgen mensche des herten in het onverderflyk verciersel eens sachtmoedigen ende stillen Geests, die kostelyk is voor u, Amen.