Mengelzangen

[p. 271]

Zang.
Damons klachten, als hem fillis hadde gezegt, te konnen merken, dat een vremde min, zyne gedachten van haar wende.

ODroef heit groot,

O zwaaren noot;

Myn Lief heeft my verweeten,

Dat haar myn hart,
In min verwart,
Ondankbaar wil vergeeten:

Dat ik niet meer,
Gelyk wel eer,
Schyn naar heur min te haaken;
Om dat ik, in
Een nieuwe min,
Voor Fillis schyn te blaaken.

Haar lieve mond,
Die myne wond,
Met balsem plag t'onthaalen,
Doet anders niet,

[p. 272]

 

O groot verdriet?

 

Dan vinnig op my smaalen.

 

 

 

Die tong vol zoet,

 

Die myn gemoet,

 

Verkwikken kan, door 't spreeken,

 

Dient, schoon ik staag,

 

Van weedom klaag,

 

Om my door 't hart te steeken.

 

 

 

Gy Liefde, weet

 

En kent myn' leet,

 

Gy weet ook, dat myn' zinnen,

 

Niet machtig zyn,

 

Schoon 'k sterf van pyn,

 

Een ander te beminnen.

 

 

 

Wat bitter roet,

 

Volgt naar het zoet,

 

Weleer zoo milt genooten;

 

De Minnegod,

 

Die met my spot,

 

Heeft myn bederf besloten.

 

 

 

Gevleugelt kind,

 

Aan d'oogen blind,

 

Most gy jaloersheit teelen,

 

In Fillis hart,

 

Die my nu sart,

 

En eertyds plag te streelen?

[p. 273]

 

Heb ik uw' kracht,

 

Ook ooit veracht,

 

Waarom zyt gy verbolgen?

 

Heb ik vol vier,

 

Uw' veldbannier,

 

Niet altyd willen volgen?

 

 

 

Of hebt g' in 't zin,

 

Om myne min,

 

Een andren weg te geeven?

 

't Is vruchteloos,

 

Ik wil altoos,

 

Alleen voor Fillis leeven.

 

 

 

Of is 't u spyt,

 

Dat haast de tyd

 

Vol weelde, zal genaaken;

 

Dat ik het ooft,

 

My lang belooft,

 

Met haar vernoegt zal smaaken?

 

 

 

Zyt g' omgekocht,

 

Door een die zogt

 

Haar herte te beweegen?

 

Het zy hoe 't zy,

 

'k Bid zeg het my,

 

En laat my niet verleegen?

[p. 274]

 

Legt g', als Fortuin,

 

Die my zoo schuin

 

En scheel, begrimt, ook laagen?

 

Bewoog z' ook u,

 

Om my dus ruuw,

 

En doodelyk te plaagen?

 

 

 

Ach! laat doch af,

 

Ik kan die straf,

 

Dus, langer niet verduuren?

 

Hoor niet naar haar,

 

Myu' mingevaar,

 

Vermeerdert met myne uuren.

 

 

 

Gaa naar myn Lief,

 

Ontvonk, en grief

 

Haar hart, naar myn' belangen,

 

Zeg, dat ik blyf,

 

Aan ziel en lyf,

 

Voor eeuwig haar gevangen.

 

 

 

Zeg, dat geen nyd,

 

Geen dood, noch tyd,

 

Myn hart van haar zal scheuren

 

En, dat de wraak,

 

Daar ik naar haak,

 

Is, om my dood te treuren.

[p. 275]

 

Ach 'k bid u pleit,

 

Met naarstigheit,

 

Voor my, verkeer haar' zinnen?

 

Help doch myn schip,

 

Van deze klip,

 

En laat 't de have binnen:

 

 

 

Dan zal 'k met haar,

 

Van jaar tot jaar,

 

U een Altaar beryen,

 

Van groene zoôn,

 

Van bloempjes schoon,

 

En vers geplukte myen;

 

 

 

En knielen neêr,

 

Voor uw geweer,

 

Uw boog en scherpe schichten;

 

En daar een Lied,

 

Van myn verdriet,

 

En uw vermogen dichten.

 

 

 

'k Zal met myn' hand,

 

Een' frisse plant,

 

Van weelige Vioolen;

 

Een roozekrans,

 

Vol geur en glans,

 

Verbranden in uw' koolen.

[p. 276]

 

Myn ruispyp, zal

 

Dit vruchtbaar dal,

 

Van uwen lof doen klinken;

 

'k Zal d'eerste room,

 

By deze boom,

 

Uw' min, ter eere drinken.

 

 

 

Gaa, spoed u, gaa,

 

En keer doch draa,

 

Kus, voor my, haar schoone oogen?

 

Neig haare min,

 

Weêr naar myn zin,

 

Door uw geducht vermogen.

 

 

 

Want zoo 'k haar derf,

 

Gewis ik sterf;

 

Ik kan haar niet ontbeeren.

 

Want Min en spyt,

 

Elk zal om stryd,

 

Myn' zicle doen verteeren.