|
| |
| |
| |
Zang.
Stemme: 's Winters wil ik van liefde spreeken.
Of: O Vechtstroom met uw' blanke Zwaanen.
WAt baat het my, by goede vrinden,
En onvervalsten Rynsen Wyn,
m' In 't midden van de vreugd' te vinden,
Nu ik van Fillis af moet zyn.
Wat kan Licullus dis my geeven,
Hoe zeer z' ook overlaaden is,
Het leeven, is maar hallef leeven,
Als ik myn Lief, myn Fillis mis.
Neen Wyngod 'k treed u onder d'oogen,
En spot met al uw lekkerny;
Veracht uw' krachten en vermogen,
Zoo Fillis niet zit aan myn' zy'.
Eén kus van haar, voed meerder weelde,
In myn verliefde en trouwe borst,
Als ooit uw Wyn, vernoeging teelde,
Hoe zwak en afgemat van dorst.
Het schitren haarer ooge straalen,
Verstrekt de gids, van myne vreugd;
Haar byzyn, steld myn' droefheit paalen,
En schept in my een' nieuwe jeugd.
| |
| |
O Min, spreid uit uw' dartle vlerken,
Haal 't voorwerp van myn wellust hier,
Gy zult terstond wel aan my merken,
Dat ik alleen uw' Godheit vier.
Gaa, spoed u vaardig, voed myn' vonken,
En breng die schoonheit aan den Ryn,
Dan drink ik m' eeuwig vrolyk dronken,
Aan haare liefde, in plaats van Wyn.
Maar hoe! hy let niet op myn smeeken,
Ik bid zyn' hulp, mislchien te spaâ:
Hy dient licht andre, ik ken zyn' treeken,
't Is noodig dat ik zelf dan gaa.
Vaar wel dan Wyn, vaar wel myn' Vrinden,
Myn Fillis min, roept my by haar;
Dies weest my gunstig, stroom en winden,
En brengt my doch in geen gevaar.
Zoo Palinuur, dat 's spoedig vaaren!
Dat snort door 't helder water heen!
Ik brand in 't midden van de baaren,
Hoe meer ik spoei. hoe meer te vreên.
't Gaat wel! daar zie 'k alreeds den toren,
Van Amstels Koningklyke Stad;
Waar in ik wierd alleen geboren,
Voor haar, myn allerwaardsten schat.
| |
| |
Kom ik aan land, hoe zal ik trachten,
Te vliegen naar myn Lief myn lust,
Met vlerreken van myn' gedachten,
En vinden, in haare Armen rust.
't Gaat wel, 'k ontdek alreeds de wallen,
Hoe zal ik in haar zachten schoot,
Vermoeit door 't loopen, neder vallen,
Uit nood gered, in grooter nood.
Daar zie 'k den Yvorst zich vermaaken,
Hy schynt al mede, op myn' Vriendin'
Verlieft, en in haar min te blaaken,
En heeft niet goeds in zynen zin.
Dies wil, Eool, dien hoon verhoeden,
Neptuin, gevreesde Watergod,
Gebie, dat zich de golven spoeden,
Want al wat leeft benyd myn lot.
Daar zie 'k de Stad, en haare Kerken;
'k Verlang, of zy my noch bemind,
Myn oog zal zulks licht konnen merken,
Al noemt de dwaasheit Minnaars blind.
|
|
Auteursrechtvrij