|
| |
Zang.
Stemme: Adieu Nanon apres an je te quiete.
ONlangs geleên, zag 'k in een Dal vol Roozen,
Gansch moedermaakt, een Veldnimfje in den vloed;
Toen zy my zag, begon de Maagd te bloozen,
En't wit Albast, kreeg aanstond eene gloed,
Ik spoede my, beschouwende haar' leden,
Zy stond, stokstyf, in 't midden van de Beek;
| |
| |
't Scheen of de toorn, en schaamte t'zamen streeden,
En dat de Maagd, die Venus zelf geleek,
In 't helder nat bezweek.
Zy, krachteloos, scheen zoo my docht, te zinken,
Toen riep ik uit, terwyl ik my ontbloot:
Ik zal met u, in deze Beek verdrinken,
En in den vloed, ook vinden myne dood,
'k Sprong in de Beek, en greep haar in myne armen,
Zy dekte d'oogen, met haar' rechte hand,
Begon van schaamte, en eerbaarheit te karmen,
Terwyl 'k in 't nat, gevoelde een felle brand,
En met haar, trad naar 't Land.
Terwyl ik my verbeelde reeds te dartlen,
Wrong zy met kracht, haar om myn' Leden heen,
Als of zy wouw, my in den Stroom ontspartlen,
Beschaamt, dat my 't aantreklykst' haarer leên,
Aan 't Snoepziek oog verscheen.
| |
| |
Zoo haast 'k met haar was op het Land getreeden,
En ik my dacht te streelen met haar schoon,
Is zy van my gevlugt, met groote schreeden,
En riep door 't Woud, met een verbaasden toon,
Myn' Eer betwist uw Loon.
Ik trachte, haar in 't loopen t'achterhaalen,
Maar al vergeefs, want z' eilde uit myn gezicht,
En, waar ik ging, door bos en beemden dwaalen,
Ik zag niet meer, dat al t'afkeerig wicht,
Noch haar betoovrend licht.
Vermoeit, van haar te volgen door de boomen,
Ging 'k naar de plaats daar al haar tooisel lag;
Misschien, dacht ik, zal zy hier weder komen,
Dies school 'k in 't groen, en maakte geen gewach,
Zy sloop heel zachtjes, door de Linde paadjes,
Enscheen, gelyk een schichtig Hart bevreest,
Dat zich verzet, op 't ritselen der blaadjes;
Zy kleed haar aan, ik staaroog op haar' leest,
| |
| |
Toen was 'k in angst, en wist niet wat te kiezen,
Hals, Borst, Knie, Buik, Scheen, Dy',
Bracht m' in gevaar, my zelven te verliezen;
In haar gelaat, zat Venus dartle Zoon,
Ik stak, niet konnende voldoen myne oogen,
Myn hoofd door 't groen, zoo haast zy was gekleed;
Ze zag m' en riep: ach ach, ik ben bedrogen;
En vlugte weêr, doch nimmer ik vergeet,
Haar schoonte, en hoe 't my speet.
|
|
Auteursrechtvrij