Mengelzangen

[p. 120]

Zang.

Stemme: O stille naeht.

ACh Fillis lief, die, door uw

zoet geluit, My boeide, ik bid u,
laat my doch myn kerker uyt, Ik
mis helaas, myn' krachten en ver-
mogen, Door slaag jes van uw'
keel, Door straaltjes van uwe oogen.

Wat baat u doch dat overschoon gezicht,
Dat, door zyn vriendlykheit, en goôn en mens verplicht,

[p. 121]

 

Daar 't u slegts dient, om my gestaâg te plaagen:

 

Laat af, laat af, ik kan zoo zwaar een pak niet draagen.

 

 

 

Wat scheelt myn lot, van Eelaard, die, gerust,

 

Voldoet aan zyne wens, als hem zyn Klores kust;

 

Daar zy omstryd, gedooken in zyne armen,

 

Door kus op kus beloont, zyn klaagen, zugten karmen.

 

 

 

Ach! mogt ik eens! vernoegt en wel te vreên,

 

My strenglen om uw hals, en elpenbeene leên,

 

En drukken dan uw' borst met myne lippen;

 

Ik wed myn Ziel en d'uwe, ons beide kwam te ontglippen.

 

 

 

Dan, moede en mat, zouwde ik, in stomme taal,

 

Van myn verdraait gezicht, u doen een zoet verhaal;

 

Terwyl g' op nieuw, weêr voeden zoud myn' vonkjes,

 

Door kusjes zonder tal, door lachjes, kneepjes, lonkjes.

 

 

 

Ik sterf, ik sterf, ô stookster van myn brand;

 

De vlam doorknaagt myn hart, en schroeit myn ingewand,

[p. 122]

 

Laat, bid ik, my, zoo 'k sterven moet, verwerven,

 

Van, blussende myn vuur, in uwen schoot te sterven.

 

 

 

Daar is myn ziel! ach ach, daar vliegt zy weg;

 

Gedoog, dat ik myn mond op uwe Lipjes leg,

 

Op dat ik u noch mag myn' min betuigen,

 

En, zoo het mooglyk is, myn Ziel weêr naar my zuigen.