|
| |
| |
| |
Tweede noodiging.
AL wien myn' Lekkernyen smaakt,
En geene geile snoepjes wraakt,
Maar in myn Zangdisch vond behaagen,
En 't proeven wederom durft waagen,
Werd gul van harte, voorgezet,
Deez' tweede Korf met Dichtbanket,
Gemaakt, voor Mannen en voor Vrouwen,
Doch geenszins die 't met 't knorren houwen,
Die jaagt Cupido uit myn' zaal,
Hy walgt van hem, dien myn onthaal
Doet walgen; maar de jonge lieden,
Dien hy gestaâg het bloed doet zieden,
En smelt door ingeschapen vier,
Geneigt tot vreugde en goede sier,
Poogt hy door dit myn aas te noopen,
Om naar het Minaltaar te loopen,
Te knielen voor zyn' Moeder neêr.
Deez' Lekkerny, is het geweer,
Waar door hy harten weet te raaken,
En leert beminnen, slechts naa 't smaaken.
Hier schuilt zyn Koker, Pyl en Boog,
Waar op hy roemt, zoo wonder hoog;
Dit 's 't aas om harten meê te vangen;
Het schenkt den Minnaar zyn verlangen,
En maakt de Maagd in 't kort de Bruid;
Want, spuugt z' in 't eerst dit lekker uit,
| |
| |
Zy word genoopt om weêr te proeven,
En eindlyk, zonder te vertoeven,
Kruipt het banket, van wondre kracht,
Door al' haar' leên, eer zy het dacht,
En doet haar zacht en vriendlyk wezen;
Deez' spyz' kan 't weigerziek geneezen,
Z'is tegengif van 't haatlyk Neen,
En vyand van 't bedroeft alleen,
Dofgeestigheit, en naare vlaagen;
Zulks, kan dit lekker u behaagen,
En is uw' borst niet al verkouwt,
Uw mond tot kaauwen niet al t' ouwd,
Zulks gy, by onmacht van te knablen,
Zout moeten op uw' kevels bablen,
En zeit gy niet heel van den tand,
Verdroogt van Long, eil van verstand,
En kunt gy geile kost verdraagen,
Zoo koom vry hier, met graage maagen!
Snoep, snoep, terwyl noch 't snoepjaar duurt,
En Mins Brandaares vonkt en vuurt;
Maar laat u in den slaap niet wiegen,
Noch door verkeert onthaal bedriegen,
Aan 't Scheepryk Y. of aan den Ryn,
Want weet, dat daar verscheidne zyn,
Die laf, voor lekker, zullen schenken;
Want, schoon het niemant zoude denken,
Daar zyn 'er van zoo zot een aart,
En 't Laasrushuis wel dubbel waard,
Die u op naabak zullen nooden,
En zweeren u, by duizend dooden,
Dat het uit mynen oven kwam;
Doch, schoon 'k op gekken nooit vergram,
| |
| |
Oordeelde ik goed, aan alle menschen,
Die snoepziek zyn, en 't lekkerst' wenschen,
Te zeggen, dat Marspyn of Spris,
Van myn Banket, te kennen is,
Aan het papier daar om geslagen,
Dat myn geschreeven naam moet draagen.
Op dat ge 't rechte lekker smaakt.
Nu, wil je snoepen? haast gemaakt;
Maar wilt Naabakkers doch vermeiden,
Een t'Amsteldam, en een te Leiden;
En d'een Heet Knotter, d'andre Bosch,
By veele g'acht, gelyk de Mosch,
In het gevleugelde geslachte;
Zulks, dat zich nu een yder wachte,
En gaa, daar myn oprecht Banket,
Uit d'eerste hand werd voorgezet,
Doch 'k raad 't geen oude, maar den jongen;
Het smaakt aan geen' verbeetne tongen;
Kom snoep dan Jeugd, gelyk weleer,
Want naa dit bak, bak ik niet weêr.
|
|
Auteursrechtvrij