Bloem-hof, verciert met geestelijcke lof-sangen

[p. 73]

Van de Doodt.

Wijze:
{ Ontfermt u Vader over my.
{ Ghy Predicanten roept nu al.           { Ofte,
{ 'k Wensch u Weduw en Wedenaer.

1. GEdachtigh zijt so kleyn als groot,
Dat seker komen sal de doodt;
En dat de doodt sal nederslaen
Al 't geenen leven heeft ontfaen.

De doodt is seker, d'uur onwis;

Sijn zeyn noch pijlen raken mis.

          De doodt.

2. Niemandt de doodt om-koopen sal.
Vlucht ghy de doodt, 't is nietmendal.
Heeft aengerant Goods eyge Soon.
Ontsiet Wijtsel, noch Conincx Kroon.

Met eenen slagh doode Samson,

Verwon de wijste Salomon.

3. Sach niet na' t hayr van Absalom,
Ontsiet geen Bruydt, noch Bruydegom.
Alexanders groote gewelt
Niet baten kost, noch Cresus gelt

Ontsiet geen ouderdom noch kindt,

Waer dat ghy reyst, de doodt u vindt.

4. De sterckste die op d'aerde leeft,
Geen oogeblick tijds seker heeft.
Spaert sondaer groot, noch deughden milt.
Tegens de doodt is kracht, noch schilt

Geen voordeel geeft kranck noch Doctoor.

Geen klagen, kermen geeft gehoor.

[p. 74]

 

5. Wiens deure raeckt, komt haestigh in.

 

Maeckt geen accoort met wil noch sin.

 

Geen uyt-stal geeft de Vrouw, noch Meyt,

 

Om pijn noch vreught geen uur verbeyt.

 

Vraeght na tijden, plaetsen noch staet,

 

Swicht niet voor kruyt noch Meesters raedt.

 

 

 

6. Niet meer acht d'Heer als knecht of slaef.

 

Vreest gesontheyt noch 't lichaem braef.⁺

 

Leert van 't gebruyck van Heydens veel,

 

Deden handel, slechte 't verscheel

 

Met doodts beend'ren in plaets van gelt.

 

Met haer de doodt voor oogen stelt.

 

 

 

7. Als de ziele uyt lichaem scheyt,

 

De romp in d'aerde wort geleyt,

 

Leyt onder stancx en Worms gebiet.

 

Als ghy 't gebeent' in 't Been-huys siet,

 

d' Edel, onedel, arm en rijck,

 

De dwaes en wijs, zijnen gelijck.

 

 

 

8. Al dat men inde Werelt vint,

 

't Verdwijnt als roock, bobbel, en windt.

 

De deughden krijgen voor een loon

 

Godes aenschijn, en s' Hemels throon,

 

De sondaer eeuwigh lijde moet,

 

Sijn brandt noch stanck wort oyt versoet.

 

 

 

9. Druckt, Iesu! in ons hart en zin

 

De doodt, u strengh oordeel niet min,

 

Geeft dat yder al 't quaet verfoeyt;

 

Met deught en 's Hemels hem bemoeyt.

 

Dat wy tot sterven zijn bereyt,

 

Dat wy sterven met vrolijckheyt.

EYNDE.

+ Ortelius in Theat.Mundi.