Bloem-hof, verciert met geestelijcke lof-sangen
(1659)–Albertus Buitendyck–
Auteursrechtvrij
Wijze:
| |
[pagina 361]
| |
2. Sijn Ouders ware goet,
En Godtvruchtigh van leven,
Rijck, en Edel van bloet,
Seer liberael in 't geven.
Niet achten hooge staeten
Noch 's Werelts roock, en schijn,
Sy konden beyde vaeten,
Dat 't maer schaduwen zijn.
3. Al is hy maer een Kindt,
's Weecks altijt tweemael vasten.
Noch vreemt noch eenigh vrient
Dit Nicolaes belasten;
's Avonts op dese daeghen
Soogh alleen maer de borst,
Hoewel men seker saeghen,
En wiste sijnen dorst.
4. De suyverheyt soo acht
Van sijne jonge Iaren
Dat hy 't Vrouwe geslacht
Schout hierom, en laet varen.
Seer dickmaels stort gebeden,
Hy waeckt, en vast seer veel,
Gebruyckte hayre kleden,
Godt dient, en socht geheel.
5. Gesellen boos en quaet
Schout, ende hare wercken:
De sonden wederstaet,
Hy was veel inde Kercken.
De Werelt set ter sijde,
Leeft na Godts wil en raen
Als sijn Oom Priester wijde
Sou hem; 't volck spreeckt soo aen.
| |
[pagina 362]
| |
6. Broeders 'k sie hier met lust,
Een Nieuwe Son met stralen,
Door hem de werelt rust,
Sal krijgen, en troost halen.
Geluckigh zijne desen
Wiens Harder hy sal zijn,
Haer wonden sal genesen
Als eenen Medecijn.
7. Met yver sal hy noch
De Schapen, die daer waeren
Verleyt, door qua bedroch,
Tot Godes Kerck vergaren:
Vertroosten sal die geenen,
Die leven in 't verdriet,
Versoeten sal haer steenen,
Dit alles is geschiedt.
8. Priester Nic'laes gewijdt,
De deuchden al betrachten;
Geen dach onnut verslijt,
Godt mint met al sijn krachten.
Sijn Ouders overleden,
Sijn goet en gelt gesteet
Tot spijs, dranck ende kleden,
d'Huys armen niet vergeet.
9. Een swaer tempeest belet,
Als hy was in Zees baeren,
Door sijn krachtigh gebedt:
Een boodts-man in dit vaeren
Valt van de Mast beneden;
Hy sterft terstonden aen,
Die, en drie overleden,
Door hem 't leven ontfaen.
| |
[pagina 363]
| |
10. In de Woestijn voor hem,
Socht hy alleen te leven,
Uyt d'Hemel hoort een stem:
Door u moet zijn verheven,
Nicolaes en vermeeren,
De glory van mijn naem:
Dit ick door u begeere,
Ghy zijt daer toe bequaem.
11. Na Myra reyst hy toe,
Daer Bisschoppen veel waren,
Om eenen Bisschop doe,
Eendrachtigh te verklaren.
Een van haer Godt laet weeten,
Die eerst hier komen sal,
Nicolaus geheeten,
Kiest hem eendrachtigh al.
12. Godt troost Nic'laes Bisschop,
Vertroost, hem niet beswaerde.
d' Afgod'ry geeft een schop,
En Satan, hoe hy baerde;
Afbreeckt d'Afgoden Kercken;
Arrius wederstaet,
't Volck met woorden, en wercken
Leerde soo vroegh, als laet.
13. Menschen soo kleyn, als groot,
Heeft hy liefde bewesen,
Verlost heeft van de doot
Veel, daer toe al verwesen.
Soo jongh en out hem prijsen,
In de Werelt geheel,
Die hem oock eer bewijsen
Om sijne deughden veel.
| |
[pagina 364]
| |
14. Sint Nicolaes vol deught,
Van d'Aerde is gescheyden,
d' Engels in 's Hemels vreucht
Sijn ziel met blijtschap leyden
Mirak'len met hoopen
Gedaen heeft in sijn tijdt.
Uyt hem doodt zijnde loopen
Komt Oly, dat verblijdt.
|
|