25 jaar boekhandel De Tribune

[p. 119]

Uit: De niet bestaande ruimten van het Arsenale
Hans van de Waarsenburg

I

Wij waren de schepen, wij werden gebouwd, wij vertrokken.
Wijn trok ons door de zuilen, een rechte vaart van zoet gesprek.
Hout dat boog tegen versteend gebeente. En altijd de vraag wie
We waren binnen klein verstek. Ik zag de zuilen, vertrekken,
Navelloos, huilend puin. Moeder, iemand moet de eerste zijn,
De slag verhalen, de oorlog verslaan, wenen in marmer van tijd.

II

Hoe een ruimte te vullen, die verdwenen is, in water
Verzonken. Kerkhof van verdwenen balken en barken.
Een middenrif dat zich als een oud zeemanslijf aan de lagune
Kluistert. Spreek me niet aan. Haar lieflijk beeld is om te
Rusten, tegen haar te rusten, klotsend in wiegenmaat. En hoe
Venetiaanse sirenen okselvlug in het vooronder verdwijnen.