25 jaar boekhandel De Tribune

[p. 75]

Halte
Hester Knibbe

Het heeft hier een naam
maar geen huis. De trein stopt alleen
voor de god der gewoonte, raffelt
tuut tuut wat snelle gebeden, groet
rechts het water, links

de sepia leegte. Steendood
woont hier, maar sprekend: zij
leefden in ons, renden door meer of minder
honger, legden zich neer tenslotte; zand
genoeg voor elke passant. Als de trein

tuut tuut hun god en hun ziel
groet, draaien ze zich o zo loom zwaaien
zo sloom dat die het ziet
zich vergist: licht stuiven
denkt de luistervende machinist.