Rock 'n' roll

[p. 106]

VIII Rick, Ricky en de televisie
Bij de dood van het braafste, mooiste en liefste ventje van de rockklas

Op weg naar een nieuwjaarsconcert dat ze zouden geven in Dallas, Texas, stortte het vliegtuig met zanger Rick Nelson, zijn vriendin en vijf bandleden, in de nacht van het oude jaar neer. Ik hoorde van het dodelijke vliegtuigongeluk op nieuwjaarsmorgen 1986 en de radio leek hetzelfde geluid te geven als op die vroege februari-dag in 1959.

Buddy Holly's dood werd een van de klassieke voorbeelden van de rock 'n' roll-dood: jong onschuldig talent dat ten ondergaat aan drank, drugs, een auto- of vliegtuigongeluk. De nieuwsmelding van Rick Nelson's dood had iets bizars: Nelson zou op 8 mei van dat jaar zesenveertig zijn geworden, hij was in de loop der jaren zo ver van het rockpodium en de hitlijsten verdwenen dat een rock 'n' roll-dood op zijn zachtst gesproken een beetje overdone genoemd kon worden. Afgezien van rock 'n' roll-suïcideplegers (Elvis, Brian Jones) zoekt zelfs de meest geharde oude rocker niet bewust de dood.

Waarom moest er brand uitbreken in Nelson's vliegtuig en moest het tegen een hoogspanningskabel aan vliegen? Waarom is de lijst van verongelukte rock 'n' rollers oneindig lang in vergelijking met het zeer geringe aantal klassieke violisten dat neerstortte? ‘Rock is the end!’ heeft Jimi Hendrix ooit uitgeroepen. Voor hem werd dat letterlijk waar in 1970 (drugs) maar wat heeft Rick Nelson fout gedaan dat hij nu nooit meer ‘Hello Mary Lou’ kan zingen?

Misschien dat rockers als Fabian of Frankie Avalon nog iets oppassender zijn geweest dan Rick Nelson maar de laatste

[p. 107]

was in ieder geval een artiest over wie in geen enkel handboek ook maar één kwaad woordje wordt aangetroffen. Of het moet zijn dat hij veel minder talent had dan Elvis, Chuck Berry of Fats Domino. (Hetgeen overigens ook geldt voor die andere braverds als Fabian en Avalon.) Nelson presteerde het om tot op zesentwintigjarige leeftijd onbenullige dingetjes te doen in de tv-shows van zijn ouders: The adventures of Ozzie and Harriet. Toen deze show nog op de radio was, trad Rick er al in op; zijn debuut houdt men op 1949. Drie jaar later was hij in dezelfde show op televisie te zien en dat legde hem waarachtig geen wind-eieren.

Door zijn ouders werd hij klaargestoomd voor het hitwezen en in 1957 had de beschaafd gekapte en ietwat eiige Ricky (zo noemde hij zich toen enigszins kleinschaliger) zijn eerste hit. Het was een wat gladde versie van Fats Domino's I'm walking’. Bijna tien jaar lang zou Ricky blijven scoren met tientallen hits totdat hij zich Rick ging noemen en besloot dat hij op eigen benen kon staan. De lieveling van menige beschaafde huismoeder verdween van de televisie - de show van zijn ouders werd in 1966 opgedoekt - en hij zakte onmiddellijk weg in een afgrijselijke anonimiteit. Rick klaagde daar in interviews voortdurend over. Ondanks zijn eenmalige come-back in 1972 (hij stond nummer 6 in de hitparade met ‘Garden party’) werd hij nooit meer de ster die hij eens geweest was en eigenlijk nooit had mogen zijn.

Het aantal elpees dat Ricky in zijn succesrijke rockjaren opnam, is zeer talrijk. Ze droegen melige titels als Ricky (1957), Songs by Ricky (1959), More songs by Ricky (1960), met Ricky is 21 uit 1961 als klap op de vuurpijl. Niet één elpee zal zelfs de meest fanate rockliefhebber integraal waarderen. Ricky nam bijna uitsluitend nummers van anderen op en zijn versies werden niet zozeer een succes door een hartbrekende vertolking maar vooral door Ricky's vermogen zo braaf en beschaafd te zingen dat grootmoeders hem fantàstisch vonden.

Toch kon hij terugvallen op composities die geschreven werden door toenmalige rockgoden als Johnny en Dorsey Burnette,

[p. 108]

Sharon Sheeley (die haar vriend, de rocker Eddie Cochran, tijdens een gezamenlijk autoritje verloor) en Gene Pitney. Weliswaar had hij zijn eerste nummer 1-notering met Sheeley's ‘Poor little fool’ (1958) maar deze hit heeft zich eigenlijk nooit tot meer geleend dan sinaasappeldansen of een slow-quick-slow-pasje. De absurde lulligheid die eigenlijk zowel uit de tekst als de melodie spreekt, wordt slechts overtroffen door Ricky's monstersucces uit 1961: ‘Travellin man’.

Dit nummer werd geschreven door Jerry Fuller en bevat alle ingrediënten van die droevige afdeling van de rock: de rock 'n' roll-kitsch. Men hoort een soft hu-hu, bom-bom-koortje, een banale tekst en een braaf begeleidingsorkestje. Hoe was het toch mogelijk dat Ricky Nelson nummers van in wezen goede tekstdichters en componisten, vaak begeleid door topmuzikanten, wist te vermorzelen tot niemendalletjes die zijn gaan behoren tot grootwinkelbedrijf-muzak?

Het antwoord is eigenlijk al gegeven en doodeenvoudig: omdat Ricky zo nodig het braafste, mooiste en liefste ventje van de rockklas moest zijn. Dat hij hoger steeg dan Avalon en Fabian kwam omdat die twee eveneens goed gekapte ventjes géén vader en moeder hadden met eigen tv-programma's. Nelson is de eerste rockartiest geweest die televisie gebruikte als medium om zijn hits nationwide bekend te maken. Anderzijds trof Ricky de tragiek nimmer te mogen optreden in het beroemdste Amerikaanse rockprogramma dat ooit op televisie werd gebracht: American bandstand. Dit programma beleefde zijn première op 5 augustus 1957, overleefde de decennia en vertoonde buiten Ricky Nelson één andere artiest ook nooit. Die andere was niet de minste, integendeel; hij bezat àlles en zijn naam was: Elvis Presley.

De miskenning door American bandstand is bijna de enige overeenkomst tussen Elvis en Ricky. Toch is er nog één andere en dat is de reden van dit hoofdstuk. Elvis wees de muziek nieuwe wegen met vele klassieke rocksongs. Ricky deed dat ook: al was het slechts met twéé nummers. Het ene is zijn bijna vergeten ‘Be-bop baby’ dat in 1957 in Amerika een redelijk succes was en

[p. 109]

waarin Ricky de easiness van de Pat Boone'se zanglenigheid nagenoeg overtrof. Het andere is een song waardoor Eric Hilliard Nelson (1940-1985), al is het met zijn hakken over de sloot, kan worden bijgezet in de Hall of Fame van de rock 'n' roll: ‘Hello Mary Lou’.

Gene Pitney schreef ‘Hello Mary Lou’ voor zichzelf, hij zong het maar het deed niets. Vervolgens nam Ricky het op en het kwam op de achterkant te staan van ‘Travellin' man’. Dit laatste nummer werd een hit en ‘Hello Mary Lou’ bleef (mei 1961) een beetje achter. In Nederland deed ‘Travellin' man’ niets maar ‘Hello Mary Lou’ stormde in juli 1961 de hitparade binnen, werd nummer 1 en bleef acht maanden lang een hitnotering!

Nederland heeft Ricky's enige werkelijke meesterwerk naar waarde geschat. Het blijft onbegrijpelijk waarom zijn talent in slechts één of twee nummers te horen valt. Eerlijk gezegd maar in één song: dat onvergetelijke, vol overdrive gezongen en slechts honderdvierendertig seconden durende ‘Hello Mary Lou’.

In de loop der tijd werd Ricky langzamerhand tot een One-Hit-Wonder; men vergat zijn verdere oeuvre en zijn andere activiteiten zoals optredens in films, maar op de valreep niet zijn aubade aan Mary Lou.

In oktober 1971 trad Rick in Madison Square Garden op. Hij droeg lang haar en speelde rockvreemde nummers. Het publiek jouwde hem uit. Het wist immers dat Ricky nooit Rick had moeten worden, dat hij voor altijd bij zijn Mary Lou had moeten blijven en dat mensen die paarden en poezen naar haar hadden genoemd niet teleurgesteld wilden worden.

Rick (zonder y) Nelson stortte op aarde neer in het gezelschap van zijn vriendin Helen Blair, ze heette niet eens Mary Lou. Ricky's leven was geen Rock n' Roll Odyssey.