Rock 'n' roll

[p. 9]

Voorwoord

‘1909: Sonny Boy Williamson, or Rice Miller Williamson, or Simply Willie Williams, was born in Glendora, Tallahatchie in the Mississippi Delta - the Land of the “Blues” - on April 7th, or so his passport stated. It is possible that he was in fact born in 1894 or 1899,’ meldt het tekstboekje dat gevoegd werd bij de cd The Williamson Story: 22 phonographic memories (Deja vu reference edition, 1989).

Aldus één zinnetje over de bluesman Williamson (overleden op 25 mei 1965) dat vol van twijfel is. Het is kenmerkend voor de enorme, maar zo vreselijke verspreide publikaties over de rock-, pop-, blues-, beat-, etc-muziek: het (letterlijke) referentiekader van en voor deze muziekgenres bestaat nog niet en het is de vraag of het ooit wel zal bestaan. De muziek van de straat - zoals ik alle genres, die ik in dit boek behandel, noem - heeft documentair en wetenschappelijk gezien zich tot nu toe niet kunnen steunen op hooggeleerde, verantwoorde analyses, museale of bibliothecaire verzamelzucht of universitaire werkgroepen met een enigszins lange adem.

Rock 'n' roll is geen wetenschappelijk boek, maar wel een boek dat de feiten juist en op een rij wilde hebben. Dat is - ik schrijf het maar direct op - niet altijd gelukt omdat sommige feiten gewoon niet eenduidig te achterhalen waren. Dit boek is een poging om vanuit een persoonlijke en Nederlandse visie een bijdrage te leveren tot de geschiedenis van de rock and roll en wat daarna kwam. Ik heb mijn best gedaan om gegevens, feiten en data zo goed en verantwoord mogelijk te checken. Soms was ik de wanhoop nabij. De popmuziek heeft een professor nodig. Die profes-

[p. 10]

sor kan én wil ik niet zijn, maar ik heb geprobeerd die toekomstige hoogleraar een klein handvat te geven: deze paar honderd bladzijden druks.

Enkele tekorten van dit boek opgesomd: uit ruimtegebrek heb ik afgezien van een uitputtende bibliografie (mijn bibliografie geeft vooral de publikaties die ik zelf kon bemachtigen en derhalve bezit), een discografie en een filmografie.

Sommige hoofdstukken heb ik, noodgedwongen, moeten dateren omdat ze een specifiek tijdsbeeld geven en eerder (in gewijzigde vorm) elders verschenen.

Mijn dank geldt velen. De samenwerking met Hans Maarten van den Brink (hij was medevragensteller van twee in dit boek afgedrukte interviews) herinner ik mij met vreugde. Adriaan van Dis (de bedenker van dit boek) en Gert Staal dank ik hartelijk. Het geduld van de beste redacteur die ik ooit tegenkwam, Emile Brugman - hij bleef, soms zichtbaar met de moed der wanhoop, maar geloven in dit boek - heb ik buitengewoon op prijs gesteld en Pauline Drosts uithoudingsvermogen was ronduit bizar en daarom liefdevol. Ze sprak een paar jaar geleden de verlossende woorden: ‘Geef mij nou al die kopij maar dan tiep ik het eerst wel 'ns overzichtelijk voor je uit en daarna kun je alsnog beoordelen wat je allemaal geschreven hebt en of het de moeite waard is.’ Mijn grootste dank gaat echter uit naar mijn moeder: ze heeft al die ‘rotherrie’ in de late en vroege jaren zestig toch maar uitgezeten. Bedankt Lies, aan jou draag ik dit boek op!

Boudewijn Büch