De rekening

12

Mary Mantoua keek mij aan. ‘I don't speak Dutch,’ zei ze.

Ik keek om mij heen, stond in een kleine woonkamer die volgestouwd was met stoelen. Alle stoelen waren met oranje stof bekleed. Aan de muren hingen foto's van het soort landschap dat ook door de ramen heen zichtbaar was.

Mary ging zitten en concludeerde, na de bandjes van haar beha herschikt te hebben, dat zij mijn nicht was en ik haar neef.

‘I think so.’

Abraham Mantoua trouwde in D. met Ketura. Het echtpaar kreeg zes kinderen: Zimran, Joksan, Medan, Midian, Jisbak en Suah. Joksan huwde met Scheba en uit

[p. 143]

die echtvereniging ontsproot Efer Mantoua, de vader van Mary. Midian trouwde een ander en uit dat huwelijk was mijn vader afkomstig. In 1937 emigreerde de vader van Mary naar Nieuw-Zeeland; mijn eigen vader, Rainer Gottlieb Mantoua, vertrok in hetzelfde jaar naar Nederland. Mary's vader huwde in Christchurch met een meisje dat uit Polen afkomstig was. Mijn vader ontmoette in 1937 op een internationaal jeugdfestival te Vogelenzang een Italiaans meisje dat hij tot zijn vrouw zou nemen.

Mary werd in 1940 geboren, acht jaar voordat ik ter wereld kwam. Efer Mantoua's huwelijk duurde maar kort. Eind 1942 sneuvelde hij in de Stille Oceaan bij de slag om Guadalcanal. Zijn weduwe voedde Mary als enig kind op. Het meisje werd dierenarts, trouwde, scheidde.

‘Mijn vader was een held,’ zei ze.

‘De mijne geloof ik ook,’ antwoordde ik en staarde uit het raam.

Er is geen zo treurig land denkbaar als Nieuw-Zeeland. Ik was er voor een reclamecongres, maar verlengde mijn verblijf om mijn nicht te bezoeken. Ze had mij een jaar eerder geschreven:

‘Ik denk dat u mijn neef bent. Ik zoek altijd naar mijn, toch niet zo vaak voorkomende, achternaam. Onlangs was ik in de bibliotheek van Auckland en daar vond ik uw naam in een kaartenbak. U heeft een boek over de geschiedenis van de reclame op affiches geschreven; dat is toch zo? Mijn moeder heeft mij vaak over onze - als ik dat zo zeggen mag - familie verteld en zodoende weet ik zeker dat u en ik familie zijn. Ik kende uw adres niet en daarom heb ik gewoon naar een groot ogend reclamebu-

[p. 144]

reau, dat ik in een handboek vond, geschreven. Ik hoop dat deze brief aankomt. Welkom neefje!’

Mary Mantoua had zich niet vergist; ik keek mijn nichtje aan. Ze vertoonde alle kenmerken van de lelijkheid, ze moest wel een slechte adem hebben of eksterogen, ze wilde ongetwijfeld bij het neuken onder liggen en zou zonder enige twijfel slechte boeken lezen en reclame haten.

Ze zei: ‘Je schrijft af en toe, hè? Ik lees uit principe niets over reclame, reclame is volksverlakkerij en bedrog. Wat ik graag lees zijn de boeken van Leslie Charteris, ken je die?’

Ik begon Nieuw-Zeeland te haten, maar zou het nadien nog twee keer bezoeken. Op zoek naar mijn vader.

Op een middag dat het regende in Christchurch ging ik met mijn nicht naar bed. Ze schreeuwde tijdens het klaarkomen: ‘You, you bloody fucking hero!’