De rekening

[p. 18]

3

Het werd mij al gauw duidelijk dat er van alles mankeerde aan de Imitatiekoffie Onderneming. De eigenaar was nauwelijks in staat een voet te verzetten vanwege vetzucht en open liesbreuken die, zo vertelde mij zijn vrouw, in toom werden gehouden door een aantal elastische banden. Afgezien van gezondheid ontbrak het de directeur aan beschaving en gezond verstand. In de oorlog was hij fout geweest en al in de eerste weken van mijn dienstverband werd het mij duidelijk dat hij in de keuze van zijn vrienden niet bepaald kritisch was. Wanneer ik uit de achter het huis staande loods werd geroepen voor een kopje thee, nam ik plaats in een doorrookte kamer die gevuld was met vrienden van Frankfort.

De vrienden waren reusachtige heren die rond hem zaten, uitsluitend sigaren rookten en over allerlei handel spraken. ‘Cor’ - zo noemden ze mijn werkgever - ‘we moeten dat handeltje auto's gauw laten wegslepen anders krijgen we last met de rus. Ik heb de blaffers naar Lepe Theo laten brengen en met die lading diamantslijp zit het nu wel goed. Die hebben we bij Pimmetje laten opslaan, midden in de nacht. Geen mens heeft 't gemerkt, nu zorgen dat we dat vrachtje nog op een behoorlijke manier kwijtraken.’

Dat soort conversaties.

Na een paar weken begonnen de heren op mij te letten. Na afloop van mijn pottengevul bleef ik wel eens een half uur zitten om te luisteren naar de half gefluisterde, samenzweerderige praat. ‘Zo kereltje, bevalt het een beetje bij ome Cor?’

‘Ome Cor? Ik ben geen familie, meneer,’ zei ik tegen

[p. 19]

een van de kompanen die gekleed was in een iets te klein grasgroen kostuum.

‘Voor jou ben ik voortaan ome Cor,’ sprak de directeur der handelsonderneming plechtig terwijl hij probeerde te gaan verzitten in zijn clubzetel waaruit singels en veren staken.

‘Gaat die vullerij een beetje?’ vroeg een andere kompaan die een opvallende gouden voortand toonde.

‘Ik doe ze goed vol. Tot het randje, meneer. En als ik ze even stevig neerzet, zakt het poeder in zodat er nog een half lepeltje bij kan.’

‘Wat zullen we nou hebben, Cor! Laat je ons door dat lulletje naar de kelder helpen?’

‘Leip!’ riep ome Cor tegen mij, ‘wat vertel je me nou, sta je die potjes vol te stampen? Er moet zo min mogelijk in, maar ze moeten wel vol lijken. Wat heb ik nou aan mijn fiets hangen, leipie lullebak!’

‘Doe niet zo naar tegen die jongen, ome Cor,’ sprak Klazien Coppejans die met een blad vol glazen de kamer binnenkwam. Klazien Coppejans was een paar jaar jonger dan ome Cor, eind zestig, en ze woonden samen. Hoe ze aan hem gekomen was, wist niemand in de buurt, maar over haarzelf deden de vreemdste verhalen de ronde. Ze zou een apotheek hebben gehad, maar door een fatale fout bij het mengen van een poeder haar apotheekvergunning hebben verloren, ze zou (dat vertelde ze tenminste zelf) als een van de eerste vrouwen het luchtruim hebben gekozen en een motorrijbewijs gehaald hebben. De laatste dingen waren niet te controleren, maar haar apotheekstersverleden moest waar zijn. In haar boekenkast stond een groot aantal verouderde farmaceutische werken en op de planken in de keuken zat de sago en het

[p. 20]

bakmeel in bruine potten waarop ‘Hydras kalicus’ en ‘Nitras natricus’ stond.

Ik merkte al gauw dat ze het gezelschap heren, en zelfs haar eigen Cor, enigszins beneden haar stand achtte. Ze zei wel eens, nadat ome Cor door zijn vrienden in een grote Amerikaan was gehesen en weggereden, dat ze ‘op de een of andere manier Cor op haar pad had gevonden’, dat ‘hij verzorging nodig had’ en dat hij haar ‘financieel uit de brand had geholpen’. Mevrouw Coppejans schakelde mij al spoedig in voor andere werkzaamheden. Zo witte ik de plafonds van het sombere huis, waarvoor ik extra geld kreeg (‘Niks tegen ome Cor zeggen van dat extra tientje hoor’), en zette ik de vuilnisbakken aan de straat.

Ik raakte in de ban van ome Cors wereld. Vooral door allerhande nichtjes (waarschijnlijk familie uit een eerder en mij nooit bekend geworden huwelijk) die het huis bezochten en tijdens het vullen van de potjes mij in de loods gezelschap hielden. Eén nichtje heette Hetty. Hetty droeg een opgeklopte beha, terwijl er eigenlijk niets te dragen viel, had gelakte nagels en een ordinaire mond. Ze zat op een late namiddag op een zak imitatiekoffie en vroeg: ‘Heb jij het wel eens gedaan?’

Ik schroefde een deksel vast. ‘Hoe bedoel je?’

‘Of je wel eens van bil bent geweest?’

‘Ach nee,’ antwoordde ik terwijl ik nog steeds niet begreep wat Hetty bedoelde.

‘Zullen we dan even een nummertje maken? Ome Cor slaapt en tante Klazien hoort toch niks. Ik pees super op je, Lomar.’

[p. 21]

‘Ik heet Lothar, maar ik heb geen tijd; ik ben aan het sparen voor een brommer.’

‘Poederpikkie, zeker? Of een mietje? Nou, bij mij krijg je alles d'rop en d'raan. Pijpebekkie ook, als je dat lekker vindt.’ Ik kreeg een vaag en onderbuiks vermoeden dat Hetty mij wilde binnenvoeren in het universum van de geilheid waarvan ik toen het bestaan slechts intuïtief vermoedde.

‘Morgen ben ik er ook nog, Lomar,’ sprak Hetty gemaakt sensueel. Ze sprong van de zak. ‘Dan zal het aan mezelf prutsen worden...’

‘Lothar’, zei ik en vulde een potje; luchtig.

De nachten na de eerste ontmoeting met Hetty werd mijn bed een woelpaleis. Ik droomde van Hetty, ik gebruikte haar in mijn talloze slapeloze momenten en ik werd op haar... Wat werd ik op haar? Verliefd was het woord niet, want Hetty had nergens het geringste spoor van verleidelijke romantiek; ze vertoonde alle kenmerken van de groezeligheid. Ze had iets dat mij ging obsederen: ze was onthutsend plat.

Op een keer zat ze weer op de zak: ‘Neuken is leuk, jôh, maar de meeste knullen bakken er niks van. Snel op en neer is lekker. Warm gevoel in mijn buik. Net als pikken, dat geeft ook een puik gevoel. Eigenlijk is neuken hetzelfde als pikken. Pikken - het woord zegt 't al. Het spannendste van alles, vind ik, is het leeghalen van een warenhuis zonder een cent te betalen. Jij niet?’

Ik knikte en sneed een nieuwe baal open.

‘Ome Cor is een échte boef en hij is toch aardig, vind je niet?’

[p. 22]

Waren boeven aardig; zíjn boeven aardig?, vroeg ik mij af. Hetty klom van de baal af, ging naast mij staan en raakte eventjes, heel voorzichtig, de omgeving van mijn gulp aan. Ze likte zachtjes in mijn hals. Ze beet eventjes in een oorlel. En fluisterde gemaakt: ‘Ik wacht vanavond in het laantje achter de loods. Dan mag je alles doen. Ik zal lekker ruiken, wacht maar af. Of kom je niet?’

Ik kwam.