|
| |
| |
| |
Tweede hoofdstuk.
Scharrelen op zee.
Zoodra we aan waren in 't Nieuwediep, en Toon had z'n zak neergegooid in de ‘Blauwe knoop’, 't geheelonthouders-logement voor de zeelui en de visschersmannen, maakte hij een geweldigen kuitenflikker van blijdschap, dat ie weer in z'n ‘dorp’ was, en direct zweefde hij door naar den Steiger, waar op en tegen Klein-dijkie de vletterlui hun smurkies rooken, plasjes pruimsop spugen, en eindeloos avonturen vertellen van schipbreuken, meest op droog water. Want op Steiger was Toon z'n opvoeding voltooid. Als kind van zeven, acht jaar, zwom hij al van den dijk af in zee, tot ver uit 't zicht, en ze hadden 'm graag in de vlet, de jagers en stroopers, want 't jog was 'n duivel in dat
| |
| |
soort van werk: bangigheid was voor hèm onbekend. En later, toen ie zelf z'n vletje had, voorspelden de ruwste robben 'm vaak dat 't z'n doodkist zou worden. Maar die kleine waterrot scheen wel zeevrij te wezen, want altijd weer kwam ie met 'n lachenden snoet in z'n schuitje door mist en storm en branding heen, terug aan de steenen... Toon was 'n branie, maar omdat ie zoo'n lef had, telde nie mee op den Steiger, en om z'n vroolijken aard mochten ze 'ni allemaal graag, de ouwe visscherlui zoowel als de meiden.
En nu was 't dadelijk overal weer kits; ze kwamen allemaal met 'n poot uitgestoken op 'm af, en al maakt 'n visscherman zich nooit druk, toch was 't op hun verweerde, harige facies te zien, dat ze blij waren Toon weer 's op Steiger te hebben.
Toen ie bij mij terugkwam in de Blauwe Knoop, zei ie: ‘'t Is koffie, want nou hebbe me meteen de grooste schooiers beet. Hannes geeft z'n vletje, en de Mottige Smeerketel gaat óók mee. Dan gane me jage op zee. 's Kijke of dáár 'n daggelletje mee valt te verdiene.’
Den volgenden ochtend kochten we eerst
| |
| |
een ons kruit, een pond hagel en voor vijf cent slagdoppies. Hannes z'n vlet lag op de plompers tegen den dijk aangesjord, 'n bruingeteerd vletje met 'n witte randgeert. Dat is Hannes z'n broodwinning; daar haalt ie mee weg wat er drijft en vliegt en zwemt op en boven en in de zee, en daar moet zoo'n scharrelaar met z'n vrouw en kinders van leven. Maar Hannes zelf was er nog niet, en dus gingen we 'm halen uit z'n huisje, benedendijks in 'n laag straatje. Z'n vrouw doet er 'n snoepnering bij; dan komt 't van twee kanten. En zoodra hij ons hoorde, stootte hij 't groene zolderluikje open; z'n stem klonk zwaar-grommend, als de wind over zee, en hij sprak zeurig-langzaam...
‘Zoo manne, benne jullie daar... 'k Heb me geweer schoon zitte make, maar nou is 't goed, hoor manne... En pak nou de spulle d'ris an, as je wil, maat!’ En over 't gootje heen, dat met hoog gras was begroeid, reikte hij ons langzaam 't massie, 't bruine sprietzeil, 't grijze fokkie, den boom en den spriet, en voorzichtig in z'n hand bracht ie 't kompas mee. ‘Zoo'n butterdoosie is altijd veilig, manne, want de zee is nog nukkiger dan me
| |
| |
vrouw, en die ken jij nog wel, wat jou, Toon?’ Z'n geweer stopte nie weg in 't fokkie. ‘Je mot slapende honde niet wakker make, wel manne; wèl nee, o nee...’ En z'n woorden liet hij ver galmen als de vlagen op zee. 't Was een oude, roestige achterlader, met touwtjes bij elkaar gesjord. In petroleum had ie 'm 'n poos laten weeken, omdat de schoorsteen verstopt was, en de haan ging niet over: hij was in geen tijen te stroopen geweest, want al zat er geen brood in, toch had je méér kans met te visschen. Misschien moest ie strakkies wel weer in de vlet, met negen man op de haringvangst uit; dat ging dan op deel; hij wist niet wat 't volk zou besluiten...
En terwijl we met 't wagentje de spullen brachten naar de vlet, vroeg Toon, of er tegeswoordig nog al 'n stuk brood viel te halen op zee.
‘Och’ - galmde Hannes - ‘wat za 'k je daar 's van zegge me jonge; dat gaat op en neer, hè; wij zegge hier maar: 't zou raar motte loope as de zon onder is, dat ie dan niet meer opkomt... sjonge ja, hoor. Maar anders is 't hier niet veel gedaan, Toon. 't Is
| |
| |
nou voor ons nog de beste tijd met 't stranden van 'n schepie... Dan valt er te jutte en da 's maar 't beste; wèl zeker... as dàt mag gebeure...’
En we brachten 't tuig in de vlet. Toen ging Hannes den Mottige halen. ‘Wil ik zoolang op de schuit passen?’ - vroeg ik gedienstig. - ‘Wèl nee’ - zeurde Hannes - ‘die van mijn nog mot stele, is nog slechter dan ik, en dat zeit wat, hoor maat...’ En Hannes galmde verder z'n zware woorden over den zeedijk: ‘Die ouwe het nou al 't vierde wijf onder z'n tande - hoor Toon -; en die Mottige Smeerketel is 'n end in de zestig... Ja maat, 'n knap vrouwmensch, alweer uit 'n knippie, wèl zeker...’ En mèt gromde hij naar boven: ‘Albert, m'n ouwe, ben je d'r in?’
Met ons vieren gingen we toen weerom naar de vlet... ‘As je nou zorgt, dat er 'n klein beetje bij is...’ zei Hannes, en hij haalde langzaam 'n fleschje te voorschijn, om 'n dubbel maatje te halen... ‘Wèl neenik’ - kwam de Mottige er vlug tusschen in - ‘op Tessel in duin, daar hei je 't huisie van Mijntje; daar drinke me 'n slokkie en me
| |
| |
ete 'n stukkie, hoor Hannes.’ - ‘'t Is bestig, m'n Ouwe’ - galmde Hannes zeurig weerom - ‘wèl zeker, ja, ja, hoor...’
Toen werd de prop in de vlet geslagen. Hannes sloot 't kassie in 't neusie open, waar 't kruit en 't kompas droog moesten blijven; de talie werd losgemaakt, de sleephoutjes onder de kiel gelegd, en zoo gleed 't bootje langs de helling te water.
We zouden eerst roeien, want 't was blakstil; echt zomerweertje met 'n zoekend windje, en de zee was zoo glad als 'n bord. Wij zaten dus op de riemen; Hannes was schipper, het type van 'n nijdigen kaper, zooals ie daar achterin aan den helmstok zat. Hij had 'n harden, roodgebranden kop, met 'n dikken, vuurrooden drankneus er midden in, waaronder de breede, zwarte snorren langs opsprietten. Z'n donkergroene, schrijnerige oogjes, diep in z'n gezicht, loerden onder zware bossen van stoppelige wenkbrauwen uit. 'n Verkreukte flambard stond achter op z'n zwarten krullekop. Lui en onvervaard lag hij achter in de vlet, 'n taai-sterke bruut van 'n kerel; slank in z'n zonverbleekte, paars-blauwe trui, op trijpen pantoffels onder z'n Engelschleeren broek uit.
| |
| |
‘As Hannes 'n borrel op heeft, vreet ie de heele marine-vloot op’ - zei Toon zachtjes, ‘maar anders 'n doodgoeie kerel...’
En de mottige ouwe babbelde maar al goedigjes door, terwijl z'n tranerig blauwe wateroogjes fijn uittuurden over zee: ‘Kijk’ - zei ie - ‘daar gunder lijkt wel 'n koeltje op 't water te legge’ - en hij wees op 'n rubbelige plek ver in zee - ‘dan zette me de zeiltjes d'rbij, das altijd plezierig. En met 't springe van tij, komt er graag nog 'n kouwtje meer, wat zeg jij d'r van Hannes?’
‘O ja’ - galmde Hannes - ‘wel zeker, hoor ouwe.’
‘Ik heb me piervork ook maar meegebracht, Hannes, want as strakkies voor Tessel 't water gaat valle, dan steek je ze zadder, niet Hannes, en dan gane me morge plompe, hoor manne... Ja, ja, ik heb er nou al 'n tachetig met de reddingboot mee weze hale, en 'k heb al wat 'n visschies óók doodgemaakt, wat jou Hannes?’
‘Wel zeker, hoor Albert, wel zeker!’ galmde Hannes z'n zware stem over zee...
‘Kijk, daar komt 'n koeltje!’ - verkneuterde de ouwe zich ineens. De riemen werden
| |
| |
gestreken; 't mastje in den beugel opgezet, 't zeiltje geheschen, 't fokje er voor, en met 'n aardig briesje sneed de vlet af op Tessel, 't zon-gele eiland, met de groenende duinen boven den dijk uit, waar de golfjes lekkend tegenaan kruifden... ‘En daar, die zandplaat, da's Onrust’ - mummelde de Mottige voort - ‘en dat hooge nolletje is 'n reddingkapie voor schipbreukelinge... Daar kanne wat 'n roppies en vogeltjes zitte, wat Hannes? - verlee-jaar heb ik er nog voor effetjes tachetig guldes in één week geschote an rotgansies, eende, en zuk soort van spul.’
Inmiddels prutste Toon aan 't geweer, want de loop was nog nat van de olie. ‘Eerst uitschiete, me jonge’ - gromde Hannes goedig - ‘as de rook uit de loop komt, dàn is tie droog; 'n piezeltje kruit er maar in, en 'n proppie d'r op; wel ja, hoor, dan zal ie wel gaan!’ Maar hoe Toon den haan ook liet snappen, 't schot ging niet af, en 't schoorsteentje kreeg ie niet doorgeblazen.
‘Geef mijn eris hier, broer’ - drong Albert, en beverig met z'n stramme oude handen ging ie zitten peuteren met 'n speld en morrelen aan 't slot. ‘Eerst 'n bitje kruit
| |
| |
op 't schoorsteentje, broer, dan schiet je 'm zoo schoon as 'n brandhaak... Hoor ik daar niet 'n gerrit skreeuwe, Hannes?’
‘Nee, m'n ouwe, 't is 'n wulp, daar vliegt ie al over Onrust heen, man...’
‘As me nou 's 'n roppie schiete mochte’ - grunnikte de Mottige weer, blij als 'n kind in 't vooruitzicht - ‘'n riksdaalder voor 'n roppie, as je de rechterpoot an de afslager brengt, en drie guldetjes voor 'n wijfie... da's 'n daggelletje hoor, as je broodmandje leeg is...!’
‘Maar hebbe me wel kruit en slaghoedjes genog, Hannes?’ - vroeg Toon.
‘Wèl zeker me jonge, voorraad genog om 't hééle Nieuwediep mee weg te schiete; 'n half pijpekoppie met kruit is zat voor 'n schot, hoor vrind-lief... 't Is 'n erg best geweertje, me jonge, want 't is nog van vader, en die het 't zelf gekocht van m'eer pastoor, die schoot er kraaie mee in z'n tuin... God hebbe de zieltjes van die arme kraaie; de pastoor die weet zelf wel de weg naar de hemel, hoor manne’... schamperde schoklachend Hannes.
Maar de ouwe had geen tijd om te lachen. Hij was te druk met 't geweer, waar 't kleine
| |
| |
ventje mee zat, kopjesschuddend en mummelend als 'n eekhoorntje met 'n eikel. Hij had 'n geelgrijs muizegezichtje, met 'n wit sikje recht onder uit z'n kin, en z'n blauwe oogjes gingen al maar slim heen en weer in de roode randjes... Totdat ie eindelijk klaar was, schouderde, en gortdroog viel 't schot...
‘Had nou efies gewacht, ouwe’ - gromde Hannes - ‘tot we dat koeltje opgemaakt hadde, want nou heb je 't heelemaal weggeschote, me jonge’...
De Mottige was nu opgewonden van jachtlust: ‘nou mag ik lije, dat jij 'n schot krijgt, Toon, nou zal ie niet meer weigere, broerlief. En 't is net 'n mooi windje voor 'n vletje... De meeuwe vliege over Onrust heen; dan gane me opboute 't Noordergat in.’ En we gingen vlug door den wind. Daar zagen we op 'n droge plaat 'n rist zwarte stippen.
‘'t Zijne rotganze’ - zei Hannes - ‘verdikkeme Toon, wat 'n klante; bè je gelaje?’
Toon had z'n schoenen al uit, en op bloote voeten, de broek hoog opgestroopt, om ze door 't water heen op strand te kunnen volgen, stond ie uit te kijken naast 't fokkie.
| |
| |
‘'t Zijne aalschollevers, maat’ - zei de ouwe, fijn turend. Maar z'n oude oogen bedrogen 'm nu, want Toon onderscheidde duidelijk de zwarte veeren met de witte kontjes.
‘Nou zachies 't Oostpuntje om; zoo meteen gane we weer deur de wind’ - zei Hannes, nu ook wat gejaagder - ‘daar deur dat blauwe water heen. Klaar voor te reve? - Daar gáát ie. Je fokkie néér, gauw dan wat Toon, en vastzette an loevert... dan heb je niet an lij noodig as 'r 'n vlaag wind mocht komme,... Ik krijg 't puntje, hoor manne!’
‘Nou zit ik vol vuur in dat werk,’ - zei Toon, en z'n oogen glommen.
‘Ja maar’ - suste de Mottige - ‘je kan wel 's te driftig zijn maat. Die rotganze vliege niet weg, ze benne nou recht voor 't koppie. Kom jij nou 'n beetje an lij, anders worde ze bang... Kijk 's achter je Hannes, is dat soms geen roppie?’
En waarempel, op honderd meter afstand stak 'n zeehond z'n gladden ronden kop boven water, keek met nieuwsgierige oogen wat wij daar deden...
‘Sjonge, sjonge’ - smakte de Mottige, nu heelemaal van streek - ‘Geef mijn je
| |
| |
geweer maat; ik heb er wel honderd geschote... dat gaat in geen twintig vlette. Laat die ganze maar zitte, die houwe daar alledag huis... Nou zachies; zie je één rob, dan zijne d'r meer... En ze make mekaar maar nieuwsgierig... Zeg, stoewert, hou jij 'm in de gate, dan hale wij 't zeiltje vast neer, want as je 'm nou schiet, en je kan 'm niet pakke, dan heb je er maar wee van... Hij wil naar 't puntje, droog legge ruste... Manne geef je ooge de kost!’
De zeilen vlug neer, en wij op de riemen, heel zoetjes. De rob zwom ons na, dook telkens lang weg, en draaide z'n snoet dan weer naar ons toe. De ouwe lag op de loer, en terwijl ik den zeehond in 't oog hield aan lij, plofte ineens te loevert 'n schot en meteen 'n schreeuw als van 'n kind.
‘Hij is pik!’ - schreeuwde Albert, en 't oudje danste in de vlet - ‘gauw, gauw Hannes, want hij zinkt al!’ De rob maakte 'n duizeligen slag om in 't water, en de golven spoelden al rood bloed van 'm mee... Maar dadelijk lag de vlet bij, en Hannes deed 'n greep, pakte 'n vin, hield die stijf vast onder 't krimpen en 't spartelen van 't pijnwilde dier...
| |
| |
‘Nou twee man gaan zitte an lij’ - beval Hannes, ‘anders kantelt de sloep... Wij kanne 'm hier nou wel baze.’ En ze sjorden 't groote, glibbergladde lichaam in de hoogte: ‘hola-ho, nog 'n endje!’... Daar lag ie in de boot, die trilde onder de rukken van 't arme beest, dat met bloedende oogen woest z'n bijtenden kop en zijn staart op en neer ramde. De ouwe nam den pikhaak, en patste daarmee op den glibberigen schedel, maar nog éénmaal kwam de rob overeind, en beet 'n brok uit 'n dol, toen Hannes 'm met 'n riem den genadeslag gaf... 'n Hevige rilling, en in 'n diepe zucht blies 't dier zijn laatsten adem uit.
‘Sjonge, sjonge’ - juichte 't oude ventje - ‘wat 'n geluk. Da's 'n riksdaalder, behalve de huid en de traan... Hier maat, nou jij 't geweer, en pik er op los!’
‘'t Zeiltje weer op’ - beval Hannes - ‘en nou na de ganze, of die d'r nog zitte...’
Het zeil en 't fokkie stonden vol wind, en 't lichte vletje gierde voort door de golven, vlak langs de zandplaten heen...
‘Dwars door d'r ooge, daar mot je ze rake’ - juichte de ouwe, en hij streelde
| |
| |
't dooie dier: ‘me lieve jongetje, me vette, tranige jongetje, en da's 'n riksdaalder, alleen voor je pootje...’
Plomp, daar plaste wat in 't water. Hannes had in 't mopsgat 'n meeuwehuid liggen; daar lok je de vogels mee... En er kwam 'n zwerm groote bonten aanvliegen op den wind voor ons uit. Dadelijk draaiden ze bij, scherend in breeden kring om 't drijvende huidje. Alleman was doodstil; Toon volgde de vlucht met den loop van z'n geweer.... Pang!
‘Wat 'n jammer, me jonge, je schot eronder deur!’ - teemde de Mottige.
‘Niet te gauw klage, m'n ouwe’ - zei kalm Hannes. Want wel ging de heele vlucht eerst nog 'n paar slagen verder, maar toen duizelden er twee blanke vogels zwierend neer uit de lucht; een met z'n nekje al slap en den kop op 't water, maar de ander zwom verder, één vleugel angstig gespreid, de kraaloogjes gericht op 't schuitje. De vlet weer door den wind, zoo vlug als 'n vogel zélf, om de meeuwen te pakken, maar die nog leefde kroelde àl achteruit, tot Toon 'm met den pikhaak 'n paar houwen gaf, dat ie stil kwam te liggen... Nog vleugelklapperend,
| |
| |
wild pikkend met den gelen snavel, maar de oogjes gesluierd, viel ie neer in de vlet...
‘Nooit 'n dier late martele’ - zei de ouwe, en met 'n dol sloeg ie z'n schedeltje te pletter...
‘Jonges’ - riep Hannes - we legge voor droogte; klaar voor je fok? Reeë maar!’ ‘Valle doet ie...’ - riep Toon zangerig weerom.
‘Och, och!’ smakte de Mottige, - ‘op 't schiete van meeuwe staat vijf-en-twintig gulde boete... Maar ze benne zoo lekker!... Eerst koke, met 'n ui in d'r bast, dan trekt alle sterkte d'r uit, en dan nog 's koke, en dan weer braje... Ze zijne zoo lekker, daarom schiet je ze tòch, en neem je ze mee na huis onder je jekker...’
‘Maar nou lust ik wel wat’ - zei Hannes weer - ‘vóór 't water gaat vallen gaan we eerst 's na Mijntje om 'n neutje te neme...’
‘En, stoewert’ - zei Toon - ‘wij vrete d'r blauwe peperkoek bij, daar is Mijntje beroemd voor.’
* * *
| |
| |
't Vletje werd tegen 't dijkje gelegd en aan 't ankertje vastgemeerd tusschen de steenen. Toen klommen we op Tessel, dat als een wijde polder tusschen de dijken lag te suffen in de middagzon, met hier en daar een schaap op het weiland, en zwermen van pikkende kippen. Een grasgroen eiland, laag en plat op de omspoelende zee; en langs den zoom ver weg in 't zongouden waas stond hier en daar een torenspits op uit 'n nest kleine woningen.
De zee klopt er al maar de lange slierten wier naar de kust, die er samenwarrelen tot een dik zwart snoer om het eiland. Dat halen de wierboeren op als de wind naar den wal doet, en dan leggen ze 't op de plompers en tegen duin aan te drogen. Maar 't wier, 't zeegras voor vulling van bedden, is heel weinig waard. Ze werken er maar alleen in als er op 't land of met visschen niets beters te doen valt. Dan leggen ze 't droge zeegras in de sloot, om 't schoon te laten trekken, en eindelijk laten ze 't nog weer eens drogen en dan wordt 't, in pakken geperst, naar de fabrieken gezonden. Ze hóéven er zich ook niet druk om te maken, de boeren; want al ligt 't ook jaren lang in de slooten, al regent
| |
| |
't in 't najaar dag aan dag nat, wier gaat niet rotten. Mottige Albert vertelde, dat er in zijn kindsche jaren in 't Nieuwediep een landhoofd in zee liep en zoo vast als 'n muur; heelemaal gevormd van aangespoeld wier, dat daar wel honderd jaar in eb en vloed had gelegen, tot ze 't door 'n steenen pier hebben vervangen, dat nog 't Wierhoofd heet, in den Helder.
Mijntje's huisje staat op Tessel onder zijn roode dakje gehurkt achter de helmgroene duinen, die 't beschutten tegen de barre vlagen en de beukende branding. Ouwe Mijntje zelf leeft nog wel, maar haar zoon, die al grijs is, staat nu in de tapkast, of zit met de visscherlui pijpjes te rooken. En zij hooren niet meer 't geloei van den wind en 't geklots van de golven; - totdat de noordwester storm weer opsteekt en ze angstig loopen naar den dijk, om uit te zien over de rondom aanbeukende bonken als kerken... maar met toch een zoet hoopje, dat er nou 's 'n schip mocht vergaan vol kostelijke lading.
In Mijntje's herberg, toen we er net goed aan 't scharrebier zaten, kwam toevallig de veldwachter binnen gekuierd.
| |
| |
‘Hi!’ - lachte de Mottige - ‘daar hei je hèm ook!’
‘Goeie morge manne’ - groette de koddebeier met 'n slim gezicht naar de oude rotten - ‘zijn jullie hier om te stroope?’
‘Net geraje’ - zei de ouwe - ‘maar we woue jou eerst eris vrage of er nog veel konijntjes hier zitte; want zie je, wij hebbe niks as zoo'n ouwe voorlaaier bij ons, zoo'n gammele spuit van de slag bij Waterloo nog; kan jij ons niet 'n fijn geweertje leene, veldwachter?’
Van leenen wou de veldwachter niet weten, maar hij had er wel nog een voor Albert te koop; en de man van 't recht en de stroopers sloegen aan 't loven en bieden, maar konden toch niet tot overeenstemming raken.
En zoo kwamen ze vanzelf weer te praten over stroopen en de strandvonderij.
De Mottige wees op Hannes en ons: ‘die mot je hebbe, mejonge; dat benne stroopers. Hier Hannes - vertelde nie giftig - met de Gorrel en die Bels, die wilde, die gekke, waar de maats zelf bang voor waren, die hadden verleejaar winter in 'n kroegie gehoord, dat er 's nachts drie veldwachters zouden zitten
| |
| |
bij 'n boer in de buurt, te loeren op hazendieven. Tot 't nacht werd, waren de koddebeiers 'n potje gaan zitten kaarten, want de stroopers kwamen ommers nooit vóór eenen in 't veld. Maar Hannes, die is zoo gehaaid as 'n roppie, en wat het die snaak toen gedaan? - die het met 'n paal de voordeur verspalkt, en z'n maats maakten de klink van de achterdeur vast aan 't hek. Toen had hier Hannes twee haassies geschoten, vlak voor hun raam, en toen de huichelaars d'r uit wouwe komme, zatten ze zèlf geknipt.’
De veldwachter lachte wat bleekjes, terwijl de stroopers zich tranen grinnikten. En hij gooide 't gesprek gauw over een anderen boeg.
‘As je 't nou hebt over 'n vangst, dan had ik er eentje vanochtend! Ik ging me fuik schouwe, en wat denk je dat er tege de vleugel an lei?’
‘'n Lijkie?’ gromde Albert.
‘Nee man, 'n vat vet van drie honderd pond.’
‘Verdomme zonde voor God’ - sloeg de ouwe met z'n vuist op de tafel - ‘dat zóó'n vent dat mot vinde. Die is nou van alles: veldwachter, strandvonder, jachtopziener, have- | |
| |
meester en weet ik al wat meer, en daar het me zoo'n kerel zóó'n tof sjouwtje!’...
En Hannes gromde kwaadaardig: ‘Da's ook in verkeerde hande gevalle!’...
‘Ja, wat wou je?’
‘Dat je 't had late drijve, wat donder, voor 'n arme bliksem; of hebbe me 't soms nog niet krap an genog?’ -jammerde Albert, en hij huilde er haast om. ‘Net as die trossesnijer bij ons, die 'n blik boter van tachetig pond krijgt te vinde, en 't - lang zal ie brande - na de strandvonder sjouwt, met z'n dooje gezicht. En daar het toen die kostelijke smeer in de boet magge legge, tot 't van 't stinke naar de mistbelt toe most. Zoo'n leelijke Chineesche trekletter... Late me nog maar 's 'n sjouwtje magge hebbe, en die slampamper springt weer in de vlet om z'n deel, 'k val dood as 'k 'm dan niet laat zwemme, dat barrel!’
‘'t Gaat anders slecht met de palingvisscherij’ - zei de koddebeier weer - ‘vange jùllie ze nog?’
‘Praat jij van paling?’ - viel de ouwe weer in met glimmende oogjes - ‘hier, in die prutsloot achter jouw huis; zat dáár effe
| |
| |
paling? Daar heb 'k op 'n nacht - toe lee de veldwachter hier buite kennis - effe paling gevange, zooveel as 'k wou, met me schepnet. Ik en me maat, ieder an 'n kant loope trekke, van de noord- na de zuidhoek; 't wemelde d'r van paling, allemaal knape zoo dik as me arm. Maar van dat uitzoeke kwam die modder op 't gras te legge, en daar zeit 's morges jou ouwe vader bleek-weg: “Hebbe jullie me fuikies geleegd?” Nou, wij houwe ons droog, hè. En toen zeit me die ouwe: “dan heit er een koei in de sloot gelege...” Maar wij hadde 'n goeie die nacht: de man twee riksdaalders...’
En lachend stonden we allemaal op, we kochten wat blauwe piek voor op zee, heschen de zeilen en voeren mèt voort, voor den wind naar de Dooje Mok, een kleine baai op Onrust. Zoo zeilden we boven 't Noordergat, waar vroeger de Oostinjevaarders doorvoeren, en dat nu met de eb zoo beendroog valt, dat je er op je kousen - zei Hannes - wel over kan loopen.
‘Nou zachies zitte’ - fluisterde de Mottige - ‘manne hou je nou duuk, want ik zien 'n hannie onder lij langs; Toon, kijk
| |
| |
onder de fok deur en hou je geweer klaar... dat wordt 'n pikkie... Kerel wat 'n groote, 'n janus manne!... Daar strijkt ie... Maar hij is niet te bezeile...’
‘Kappe dan maar’ - galmt Hannes lijzig; en Toon vliegt als 'n wilde op z'n bloote beenen heen en weer over de doften om de zeilen te strijken. In no time is spriet weg, fok neer, boom vort, en: op de riemen.
‘Zachies maar manne’ - smoezelt de ouwe, en tegen mij valt ie uit: ‘Stoewert blijf nou toch zitte, want zóó wordt 't niks; die hannies ben zoo piender as javane... - verdikkie, dáár gaat ie duik... Roeie wat je ken, manne, trèk d'r maar an!’
‘Ik zal wel sture’ - lijst Hannes.
‘Toon, geroeid!... neem je geweer, an bakboord mot ie bove komme, want hannies duike altijd vóór stroom af...’
En de groote grijze vogel wipte weer op 'n knokkel, nieuwsgierig z'n langen nek gerekt...
‘De gasser het ons in de smieze’ - zei Toon, rood van jachtlust.
‘Niet schiete, mejonge’ - galmde Hannes - ‘wacht maar gerust tot ie opvliegt, hoor broer.’
| |
| |
Maar Toon wou nu schieten.
En de ouwe had alle moeite om 'm tegen te houden... ‘Kalm an toch, broerlief, hij gaat nog lang niet weg; ik kàn ze... Nee gerust niet; wacht nou tot ie ze vlerrekies uitslaat; nou zit ie ommers zoo dik in z'n veertjes.’
‘En as je nou denkt, dat je 'm goed onder schot hebt’ - zemelde Hannes - ‘dan mot je 't maar deris zegge, hoor vrind.’
De hannie rekte hooger z'n nek, keek even nog rond...
‘Pas nou op’ - beval ouwe Albert - ‘nou gaat ie vliege!’
Toon richt z'n geweer, maar de vogel gaat eerst voor den wind, zwenkt plotseling om, en mèt valt het schot...
‘Veels te laag’ - jammert Albert - ‘alle hagel schoot onder 'm deur...’
‘Weet je wat ik gloof?’ - lijmde Hannes - ‘dat ie hardstikke dood is!’
En meteen juichte heel de bemanning: ‘Daar valt ie, hij leit...’
‘Ja maar, hij leeft nog’ - joeg de ouwe, en hij trok als 'n gek aan de riemen - ‘hij spartelt... zóó gaat ie weer vliege...’
| |
| |
‘'t Is nietes’ - schreeuwde Toon - ‘hij kan al niet meer op ze wieke...’
‘Nee ouwe’ - zeurde Hannes - ‘hij leit as 'n dooie pommerans...’
En de Mottige had 'm al te pakken, met gierig grijpende handjes en genietende oogjes: ‘Bè je daar jonge?’? - heette hij 'm welkom - ‘en zoo dood as 'n piertje, och jeetje kreetje nou toch.’
De hannie was scheep. Hannes voelde: ‘'t is 'n vette... Maar manne, zet nou eerst zeil; we drijve af, we verachtere al, en op stroom vind je er zekerlijk meer... Dat water is hier te cheil, veels te blak; hoe meer zeetjes, hoe meer vogels; die zitte veuls te graag in 't rauwe.’
Toon laadde alweer gejaagd z'n geweer met 'n bloedende hand, want 't slaghoedje was 'm in z'n vingers geslagen.
‘Kom manne’ - galmde Hannes - ‘nou jullie an lij, dan stuurt ie weer lichter...’
‘Wèl ja’ - zei de ouwe - ‘en kijk allemaal uit... Daar heb ie 't naadje al tusschen de eb en de vloed... Och, och, 'k wou dat de goeie God 's bestierde, dat 'k op dat naadje die verzope schipper nou vond...
| |
| |
Al had 'k maar z'n kleere en de pink van z'n hand: daar zitte tien riksdaaldertjes an. 'k Brocht 't meteen an z'n vrouw, voor de cente... al was ie zoo zacht as 'n Tesselsche kwal. Want al vier weke leit ie d'r in...
'k Heb eris ééns een gevonde - het me broer Kees jou dat nooit 's verteld, Toon?’
En de oude stak z'n smurkie nog 's an, schurkte zich behagelijk tegen 't kassie voor in de vlet, om breed te vertellen:
‘Daar zijne me bij avond te vissche, ikke en me broer, en toe komme me an Moord-en-brand, daar bove de Horst op die zandplaat, en daar leit 'n dooïe vent met 'n gouwe ring an z'n vinger, 'n komperdijman van 'n schip... Ik zeg teuge Kees: “broer, da 's koffie, da 's tuk; in de vlet!” - “Nee,” zeit Kees, “niet in de vlet, hij stinkt al te hard. 'n Touw om z'n poote.” En zoo sleepe me dat brakkie na de boot toe. We slane 'm 'n touw om z'n middel, onder z'n arme deur, zette 'm vast an 'n lijn achter de vlet an, en wij zette zeil. “Sjonge, sjonge, echt, Kees, die is binne, minstens drie pop!” 't Woei 'n stijf briesie, en de zee was vrij hol... anders best weer, en 'n lief helder maantje. Maar daar
| |
| |
kijk 'k zoo leukweg achterom... en och lieve God, toen springt me dat lijk na me toe. We krege de snot van de schrik, dat begrijp ie. In dat maanlicht duikt me daar telkens die vent bove water, recht overend, met z'n snoet na ons toe. En dat was me nou toch zóó'n leelijk gezicht; z'n ooge ware van de kokmeeuwe gevrete uit z'n kop, en dan keek je maar in die groote, bloederige, vleezerige gate... En dat was bove om de andere zee... Me dorste, 'k zal sterve, niet meer naar achtere te kijke. 't Touw tornde zóó, da 'k wel tienmaal docht, dat 't brak. Kees die kermde: “och, verspeelde we 'm maar, of snij 'm maar af ”... En ikke docht, och lieve Heer, lag ie maar vast op de steene... Stoewerd, je kan me vrij gloove, ik heb er wel acht nachte van gedroomd, zoo'n leelijk gezicht as dàt was...’
‘Maar nou bè je anders - hè ouwe?’ - vroeg Toon. ‘Wat zou je wel doen, as je vannacht op 't strand 's 'n dooje mocht vinde?’
‘Wel’ - grunnikte de Mottige, en hij wreef in z'n handen - ‘eerst z'n zakke leeghale, z'n plunjes navoele; dan trok ik z'n baadje uit, en douwde hem onder 't zand... Of 'k
| |
| |
liet 'm legge, dan kon 'n ander 'm nog vinde, en ik had de cente... Want 'k heb 't eris gehad, dat 'k door 'n lijk twintig riksdaalders voor me deel heb verspeeld...
‘Dat was op Onrust... Daar kom 'k 's nachts om drie uur met de vlet. En daar leit 't heele strand vol kissies vijge, vate met wijn, indigo, en 'n heele roef met alles d'r in: 'n schip stukgeslage! Wij gane 'n vrachie hale, en as me terugkomme, vinde me 'n lijk bij de vlet. Dat was daar zoo efies an komme spoele, want hij voelde nog warm... “Die brenge me eerst na de Helder” - zeit me maat; - en me komme werom en daar hebbe me verdomd die blauwe Tesselaars met 'rlui blazers en botters de heele buit van 't strand weggehaald...’
* * *
Maar Hannes zei zachtjes tegen mij: je kon wel hooren dat die ouwe weer spraakwater ophad; z'n bek stond net overdwars, zooals ie doorsloeg... en as je niet oppaste rammelde nie eeuwig maar door, en kwam er niks meer van schieten... En
| |
| |
goedig lijsde nie den Mottige toe: ‘Zeg Albert, vrindlief hou je nou wat laag, of motte me nou heelemaal niet meer jage?’
‘Ja maat’ - zei de ouwe - ‘prate en breie; ik kijk toch wel uit... ik heb al lang 'n dot lieuwe in de link, op de Oostpunt, achter dat wier... Stoewert, neus maar 's onder 't zeiltje deur, dan zien je ze ook, kameraad...’
‘Dan gane me eerst deur de wind’ - zei Hannes - ‘me zitte te ver uit de wal, en dan gane me vóór 't windje om 't Oostpuntje heen, en dan zette me 't vletje daar op droge...!’
En 't bootje boutte naar den wal, maar daar stond te veel branding om te landen, en telkens liep de vlet aan den grond... Tot Toon zei: ‘ik waag er een nat kruis an’, tjoempte over boord tot aan z'n middel in 't water, en trantelig door den golfslag, 't geweer droog boven z'n hoofd, liep ie gebukt naar 't strand, en kroop loerend achter de wierbollen weg. De vogels hadden er niets van gezien en rustig scharrelden ze rond over 't zand om met hun roode snavels mosseltjes en schulpen te pikken. 't Zijn wit-zwarte
| |
| |
vogels, zoo groot als 'n duif, maar op hooge lakroode pooten. En nu en dan sjilpten ze zóó fel of er ruzie was in 't kamp...
Wij, in 't schuitje, keken ademloos toe, terwijl Toon op z'n buik al maar verder schoof achter 't wier om. Eindelijk had hij ze onder schot. Langzaam kwam de tromp van 't geweer boven 'n bolletje uit... en door 't geritsel fladderden de lieuwen plotseling op, maar 't schot is gevallen en twee kneppels blijven liggen, terwijl 'n derde nog 'n eind voortkeilt en weldra vleugellam neerstrijkt in zee.
Hannes en de Mottige verkneuterden zich grinnekend in die fijne treffers, en in de haast om de lieuw, die op zee lag, te pakken, vergaten ze haast Toon scheep te nemen. Maar schreeuwend en triomfantelijk zwaaiend met den buit in de lucht, sprong ie aan door de golven, die bruisend uiteen spatten om 'm heen.
‘Jonges, kappe!’ - gilde nie ons toe - ‘daar drijft er nog een op stroom.’ Maar de ouwe had fok en zeil al weer neer, en wij zaten op de riemen. Toon tjompte binnen boord, en nu begon de jacht op de zwem- | |
| |
mende lieuw, alsof 't een walvisch gold, zóó gespannen.
‘Verdikkeme’ - zei de Mottige - ‘da's toch kazjeweel; 'n lieuw het geen zwemvlieze, en kijk die knaap nou 'n vortgang make... en verdraaid daar duikt ie... Da's nou toch vliege onder water... Stoewert, hou jij de haak klaar; zoodra je 'm weer ziet, geef je 'm 'n haal uit de mok die ambel is...’
Maar nog wel tien minuten roeien als wilden, en Hannes stuurde de vlet zoo scherp als 'n scheermes achter 't laveerende vogeltje aan, tot ie 't water begaf en wou vliegen...
‘Raak 'm nou, stoewert!’ - schreeuwde Hannes, maar ik had geen moed om 't angstige lieuwtje z'n kop in te pikken. De Mottige springt toe, rukt den haak uit m'n handen, ramt er op los, en Toon grijpt 't lieuwtje, dat nog spartelend in de vlet werd gegooid. Maar de oude pakt 'm beet, en slaat 'm z'n schedeltje stuk op de randgeert...
Toen lag daar op den zeehond 'n heel stilleven van veelkleurige doode vogels, en Hannes zei: ‘we zijne gelukkig met pikke vandaag...’
‘Ja’ - zei de ouwe - ‘die lieuwe te
| |
| |
rake, daar hebbe nog alle stroopers geen kaas van gegete. Want as je op zoo'n bossie vogels mot schiete, dan mot je de koppe net zien, nee of ja, want de hagel valt altijd veel lager... Maar och lieve mensch, was je nou maar gelaje... daar laveert 'n heele dot grauwe ganze om de vlet... Heere jeetje as je die had! Die geve wel vijf en twintig stuivers per stuk...’
Maar Toon had 't kruit al weer in den loop, 't proppie erop, daarop de hagel... en zenuwachtig scharrelde nie door z'n tabakszakje heen om 'n slaghoedje te vinden...
‘Gauw dan toch, gauw dan toch maat!’ - hitste gejaagd de Mottige - ‘ze benne nog aldeur onder schot... Schiete nou... Schiet dan toch!... Jonge, jonge, wat ben je nou langzaam.’
Maar Toon had den trekker wel overgehaald en nog 's, en nòg 's, maar 't schot ging niet af van 't gammele geweer... De ganzen, kop aan staart, in den vorm van 'n wig, zwenkten wéér bij... Daar plofte het kruit, één gans viel, meters hoog, al draaiend om den kop, uit de lucht in de schuit... En toen Toon omkeek, om ze te grijpen, zei
| |
| |
Hannes droogweg: ‘Bè jij nou 'n nikker geworde?’ Want m'n maat z'n gezicht zag zwart van den kruitdamp... Hij had in de agitatie van 't schieten niet gemerkt, dat de muis van z'n hand open was gescheurd... 't Slot van 't geweer was er af gesprongen, de scherven in z'n vleesch, en hij had door den schok met de kolf zoo'n slag tegen z'n schouder gekregen, dat ie nu zelf rechts vleugellam was, en toen ie z'n trui uitdeed om te kijken, was z'n schoer met alle kleuren van den regenboog versierd.
‘Och,’ - zei Toon - ‘as je zóó nauw kijkt kan je 't nergens hou we... Geweer of niet, tòch aze!’
‘Ja, stoewert’ - zei Albert - ‘da's 'n echte noordkaper... Ik heb 'm gekend van blaag af... Toe die snaak zoo'n veertien jaar oud was, heb ik hèm en z'n broer 's meegenome in de vlet, midde in de nacht, 't vroor dat het kraakte, en er dreef in zee overal ijs; potdonkere nacht, - te linke of me 'n schip konne praaie... Zie je, stoewert, dan brenge me voor die mensche de touwetjes uit en mere 'm vast an de wal... dat geeft bij zu'k weer graag vijf gulde...
| |
| |
'k Zeg tege hier Toon en ze broer: nou jonges, nou's flink doorgekneppeld, dat we de Nieuwediepers vóór zijn; dan benne wij de eerste op de zuidergronde... En die knape trokke toch zóó an de rieme, dat de vuurtore uit zicht was, vóór we 't wiste... Toe de dageraad kwam, zeit hier Toon: “daar hei je 'n vaartuig.” Ik scherp me ooge, en waaratje, 't was 'n sloep. “Kom, jonges, zeg ik, nou je nog uitgesloofd voor 'n oogenblikkie.” En ik had er me draai in zoo fiks as die jongkerels trokke... Wat zàlle die trossesnijers de duvel in hebbe, datte me ze dit sjouwtje af hebbe gesnoept... Verdomd, 'n Pernisser; as dat nou die schipper is was, die ik kan, dan hebbe me 'n goeie, daar koop ik altijd me botjes van... Och lieve kindere, nog 'n klein endje jasse, trekke wat je kan... D'r sting er al één deur de kijker te kijke, hij tuurde vol deur, om ons te praaie... En we krege 'm te graze... “Wat doe jij zoo ver uit de koers?” - zeit de schipper. “Ja, zeg ik, ik heb twee jonge Russe hier bij me; ze prate zoo krom da 'k er geen woord van verstaan, maar ze hebbe 'n asem as 'n lokemetief en ze worde nooit moei...
| |
| |
geen Nieuwedieper kan nou meer achter de Mottige an...” We brenge 'm binne, levere 't ijs voor zijn visch, voor niks uit de sloote, en krijge 'n schuit vol kabeljauw. En zullie as jonges brochte voor één schoffie roeie de man veertien gulde bij moeder...’
‘En dat alles in zoo'n vletje?’ - vroeg ik verbaasd.
‘Wel zeker’ - gromde Albert - ‘met ditzelfde vletje heb 'k verlee-jaar ommers nog 'n sneeuwstorm op de Noordzee afgestoote...’
‘En is zoo'n spulletje nog duur?’
Hannes vertelde, dat ie drie jaar geleden 'n vlet had gekocht met zeil en treil en 'n beug, alles bij mekaar voor honderd en vijftig gulden. In 't drukst van de visscherij en met de wintermaanden, als er volop wild is op zee en de wierbollen, dan brengt zoo'n bootje je 'n knap daggeldje op. ‘Ik had 't stelletje drie maande, en toen ving ik zóóveel rog, dat ik 't schoon vrij had gevare. - Daar heb je voorjaars met geep en ansjovis, en 's zomers met de pieterman en de rog; zoo om deze tijd met haringtrekke en wat fuikies voor paling, as dat
| |
| |
dan wat meeloopt... en je vangt met de winterdag 's 'n zoodje garnale, je schiet 's wat vogels en 'n enkele rob, wat mossele zoeke, 'n botje poere, 'n gulletje plompe, en 'n brandje zoeke op stroom... och, dan kan je er wel zoo'n beetje van komme. De eene tijd wat mager, dan weer wat vetter, vandaag dubbeld en morge niks... zoo tobbe wij vletterlui d'r maar deur... En dan 's nachs met helder maantje, als 't de tijd is, 't Buitenveld eris in om 'n haassie, en om 'n konijntje in duin... Zie je, maar tegeswoordig is 't niks meer gedaan. Al in twee jaar geen ansjovis gevange, en met de haring is 't: trek je d'r veel, dan is ze niks waard, en maak je er goed geld voor, dan vang je ze niet. Toch is 't hier 'n erg vrij leve, en daar doen je 'n boel voor, daar wil je wel 's armoei voor lije; want de zee die kanne ze niet verpachte; wat je pikt, dat 's habbes... As er nog maar is 'n schepie mocht strande!...’
‘Ja Hannes’ - zei de ouwe - ‘dat is je ware... maar daar zit in de knokkels nog weer 'n koet...’
‘Nee maat’ - zei Hannes - ‘'t is een lompie, alles toont ommers grooter, omdat
| |
| |
't zoo'n beetje heierig is. 't Is de vraag of me 'm kanne roeie of zeile... Kijk maar goed te loever op, manne... Zie je, ouwe, hij duikt, en dat doet geen koet... Zie je 'm wel, broer? Nou is ie in 't wachtschip, nou in dat schuitje, in de Harses, net deur 't oorlogsschip gaat ie nou heen.’
‘Och man’ - teemde Toon - ‘praat nou niet van te jage. Nou zit je in 't volst van 't wild, en nou hei je geen geweer; die ouwe barrels van spuite! Je zou d'r om huile... Hou me vast, of 'k neem 'n duik en 'k zwèm die lomp na... of wat let me...’ En woedend smeet ie z'n jas in de schuit.
Maar Hannes zei droogweg, en 't klonk als bevel: ‘Toon hou je sjakies, want wij zeile deur... 't is bijkans avond; de zon proeft haast water... En 't wordt tijd dat me wat krijge te bikke... Late me nou maar 's koers zette na wal...’
En waarlijk begon de avond te vallen over zee. 'n Vreedzame rust scheen 't woelende water te bedaren. 't Werd blakstil, zoo vlak als 'n spiegel, waar de schemering uit 't oosten parelgrijs in weerscheen... Heel in de verte blokte wazig de stad op, met hier en daar
| |
| |
al 'n fel lichtje over den dijk, en de bloedroode kaatsing van de dalende zon in 'n venster of er brand was. De vuurtoren flapperde zijn verre maan-blanke bundels zwierend uit over water en land, die trouwe reus die daar hoog in de lucht wacht houdt door de donkere nachten, als de zwarte bonken aanbeuken op 't strand met witte bruiskoppen als warende spoken.
Maar nu was de zee als 'n meer, heel romantisch. Aan de kim, waar de zonnebol al vlug neerzonk in de gouden deining, onder 'n weidschen triomfboog van paars en van parelmoerkleuren tegen 't schitterend azuur, daar dreef de Tesselsche vloot weer naar buiten om 'n vischje. De diepbruine zeilen waren verguld van 't licht. En in de avondstilte klonk door 't geplas van de riemen uit 'n verweerde haringsloep 't zangerige lied op van de visschermannen, die huistoe keerden met den buit:
't Licht daalt in 't westen,
Kleurt de kimme met gloed,
Vat, o Scheepling, weer moed.
En wij hoorden hoe de kerels vroolijk de
| |
| |
maat trapten met hun zware hoozen op de buikdelling van de schuit.
‘Ja’ - zei de ouwe - ‘al zie je alavonds dat zonnetje zakke, 't is alevel toch weer 'n prachtig gezicht... Nou zoekt alles z'n woning weer op... Kijk, daar komme de meeuwe, die nestele op Onrust, en die wulp zet koers na de lange dam in de Zuiderzee; die leit droog met laag water, mot je wete... Waar ze ook zitte bij dag, toch komme ze weer naar d'r vaste bestek terug, al die vogels. We krijge ook nog wel 'n zwerm eende in zicht - zie je broer, die gane om zaad 't Buiteveld in, naar 't land en de zwiende; daar wordt 't nou stil, nou de boere te kooi gaan...
Dat zie je nou zoo maar avend an avend... en ik ben toch óók al 'n end in de zestig. Maar had ik alles vooruit kanne wete, dan was de Mottige nou geen vletterman meer... Want ik ben van alle markte thuis, hoor stoewert... Op me vijfde jaar al me moeder verlore, en toen nam me broer Nekkie me mee langs de boere... te bedele, maat. Dat wier later eiere zoeke, en as 'k toen 'n kieft in de lucht zag, wist 'k an z'n
| |
| |
duike meteen waar z'n eiere lagge en hoeveel die d'r had... Honderde hebbe me er opgeraapt, ikke en Nekkie... Maar 'k was ook 'n erge liefhebber van meziek - wat jou Hannes? -, dat had 'k me eige zelf geleerd, en toen ik vijftien jaar oud was streek ik viool in de grootste danshuize an de Binnehaven, en in 't Casino op fijne partije... Zie je, daar danse de officiere, en dat noeme ze de kalvermarkt, omdat ze daar alle jonge juffrouwe brenge, die om 'n lakkie verlege benne... En handrimonica spele! - verlee week had ik in de Breestraat er nog een om 'n toon in te zette, en daar stinge wel vijftig man buite toe 'k effies maar speelde...
Maar 'k heb er 't smoor an gezien, tegewoordig; en die vrouw, die 'k nou heb, die gooit me de trap af, as 'k maar 'n oogenblik strijk... Och, hoe is dat, met dat spele in zulleke knippe? - je raakt er verslingerd an die skabrakkies van meide, en dan gonge we snachs as 't uit was, onder mekaar muzikante na zoo'n stil kroegie, en daar zoop je dan tot 'n uur of acht nege; je rookte d'r fijn van... en dan nokte we af. Je dag wier de nacht, en bij nacht gong je leve... En daar heb
| |
| |
ik ineens toch zóó 't mier an gekrege, da'k ben gaan vare... op Noorsche houtsleepers naar de Zwarte Zee en de Oostzee. Dikkels genog schipper van 'n haringjol geweest, maar daar heb 'k nou óók 'n broertje an dood; dan bè je altijd de laaste die weg kan en 's morges 't eerst op om je maats te gaan porre. Zondags netteboete as d'r averij is, en dat voor 'n kwart deel meer van de vangst...’
‘Ouwe’, - galmde Hannes - ‘kijk jij nou 's uit naar 't heitje... zie je onze talie al legge?...’
‘Ja’ - zei de mottige, - ‘stuur jij maar recht uit, maat, zoo gaat ie goed...’
We stonden weer op de steenen, trokken de vlet op 't droge... Hannes liep vlug om een wagentje voor den rob, en de oude rolde de vogels in zijn jekker... ‘Zie zoo’ - zei ie - ‘da's 'n daggelletje van de zeehond, 'n paar lekkere boutjes, die moeder de vrouw fijn mag braje... en dan zit er die dag ook alweer op.... 't Goeie!’
‘Tabé, maats.... 't goeie!’
|
|
Auteursrecht onbekend