Fiat lux. Het worde licht (onder pseudoniem Angel David)

XV. Voordrachtsavond

Er was een heele tijd verstreken sedert de publikatie van Norabs' eerste brochuren, en men meende dat het daarbij blijven zou. Deze verwachting werd teleurgesteld door de plotse aankondiging, dat Dr. Norabs een voordracht houden zou, verduidelijkt met lichtbeelden.

Aanvankelijk meende hij op te treden voor een meer beperkt auditorium, binnen de muren van het stedelijk gasthuis, waar hij insgelijks aan verbonden was. Maar, die lessen zouden, ondanks hun onbetwistbaar nut, toch slechts voorbehouden blijven aan enkelen. In voeling treden met de massa, waarin zooveel heterogene bestanddeelen vereenigd. zooveel menschen van onderscheiden standen samenloopn, leek hem veel beter. Maar hoe aan een zaal geraken? De stedelijke overheid kon enkel beschikken over enge schoollokalen, die geen talrijke publiek toelieten. Op eigen handje had de Dokter dan maar een zaal gehuurd in 't midden der stad.

Hij wapende zich bij voorbaat tegen de tegenwerking die men hem zou betoonen, want het leed geen twijfel, velen waren door zijn al te onversaagd optreden werkelijk uiterst reaktief.

[p. 63]

Hij had gezorgd voor een ordedienst en de politie had in de zaal post gevat.

Zijn goeden ouden studiemakker en nu ook Dokter Gembor had hij verzocht om een inleiding. Gembor had met entoesiasme aangenomen.

Tusschen 't publiek - de zaal zat proppensvol overvuld - waren lui van allerlei pluimage. Benevens knappe studenten-koppen, met de verstandelijkheid in hun stoute, open blikken, zaten volksmenschen, die geenszins een algemeene ontwikkeling hadden genoten.

Het kwam er nu op aan de voordracht in een vorm te gieten, die ieder behagen zou, die voor ieder bevattelijk was. Dr Norabs had overmaat van oratorisch talent. Hij wist de aandacht aanstonds op zich vast te schroeven. De menschen dronken zijn woorden met de ooren.

Hij behandelde achtereenvolgens de oorzaken, symptomen en betreurenswaardige gevolgen van de syphilis. 't Was een kiesch onderwerp, dat Dr Norabs even kiesch wist te beantwoorden, met alle takt en distinktie. Bij het slotwoord voegde hij een kleine toespraak, die meer bepaaldelijk gericht was tot een gedeelte van zijn auditorium: de jeugd.

Hij beklemtoonde met nadruk de gevaarlijkheid van seksueele betrekkingen in schuine huizen en kroegen en kon de jeugd niet genoeg op het hart drukken, naar die lokstem niet te luisteren en de neiging in hen, zoo ze zich voordeed, te knotten en te beteugelen.

Een welverdiend applaus viel hem te beurt. En wonder, nu eenmaal het publiek van zijn edele inzichten overtuigd was. zweeg ook meteen de laster. De campagne. die tegen hem was op touw gezet geworden won aan kracht en leden. Hij steeg terug in het aanzien van de onbevooroordeelden. Zijn gesticht waar erfelijk belaste kinderen in verpleging werden op genomen erlangde een vermaardheid zonder weerga. Nu kon Norabs zich, op rijpen ouderdom weliswaar, maar toch begaafd met uitstekend vermogens en zelden ontmoete wetenschappelijkheid, zich ongestoord

[p. 64]

aan zijn verdere taak wijden. Hij onderhield een briefwisseling met de verschillende sterren van het geneeeskundig uitspansel. De proeven die hij deed droegen den stempel van zijn genialiteit. Hij werkte zich op tot een der toonaangevendst menschen op dit gebied.

Zijn vrouw Aleida deelde met hem het aanzien, dat men hem toedroeg. Immers het was niet onbekend dat zij vroeger zijn helpster was, met hem de heele loopbaan had doorgemaakt, trouw geschaard aan zijn zijde.

Emiel had den dokterstitel verworven en ging bij zijn vader ter school. Hij hoopte wel spoedig zijn kennis naar hooger peil op te drijven, en door haar toepassing menschelijke hulp te verstrekken en tevredenheid in te oogsten.

Twee jaar na haar huwelijk baarde Gabrielle een flinken zoon. O, het geslacht was onaangetast gebleven. Wat zou er van Gabrielle geworden zijn, indien Norabs ze niet verzorgd hadde.

Men bereidde de plechtigheden voor. Dr Norabs zou gevierd worden want hij was eerlang vijf-en-twintig jaar aan het gesticht voor erfelijk belaste kinderen gehecht. Allerlei feestelijkheden zouden plaats grijpen.

Een delegatie van de geneeskundige vereeniging kwam den jubilaris aan huis begroeten en men zwaaide zijn lof in een hulde-adres, dat eindigde met de kenspreuk, die Dr Norabs steeds de zijne had gemaakt:

FIAT LUX