De dwaze rondschouw

Klacht.

Zo zwaar is het leven te wegen
broze schalen zijn mijn handen
't Manna, rulle tarwe, werd weer steen
en alle zegen vloek
De oneindigheid, dode zee, spoelt op de oevers der oogranden
al wat omhoogborrelt zal hopeloos verzanden
Alles valt teloor
er is enkel naorgeling van weeldezang, stille echo in de zeeschelp
ons oor
geen illusietriller, geen sireen
Dof ongestild geween

[p. 24]

 

Slagloot van het ganse gebeuren

 

uit de hoge zee stevent ze ordeloos binnen

 

fataal is de loods, in de open havens der zinnen

 

en stuift het witte sop van oseanen vol tempeest

 

in loden noodgolvingen over 't hinterland de geest.