De dwaze rondschouw

De Lichtmens.

Niet broos geweven
uit ragdraden van zon
en druppelwaaiers der bron,
geen irisbeeld is de lichtmens,
geen fantasmagories droomwezen, dat zou wonen
onstoflik in de bovenzinnelike zone.
Hij staat geplant in 't sentrum van alle leven.

Langs de landweg, desperado,
in haveloze plunje,
zijn godgelijk aanschijn kun je
speuren achter de wanvorm van je rapaljetronie,
onbevroed alter ego,
Bij elk woesteling straalt latent in de achtergrond der ogen
zijn diepmenselike deernis, zijn mededogen.
Evenzo de hetaere,
bar-bestiaal
is haar leven de kringloop tussen nachtcafé.
maffe sponde
en hospitaal,
haar ook behuizigt zijn gestalte ergens, ongeschonden
achter de sombere schande van haar zonden.

[p. 18]

 

Ander Ik, dubbelganger,

 

die verkeert waan in waarheid, drift sereen loutert, wrevel in opperste goedheid omzet

 

ons tot hogere gemeenschap vervroomt in de stervensstonde,

 

o, vreemd op aarde bleven allen, maar ons énigt het laatste bed

 

omkrampte mond

 

en slapen ongebet,

 

die tegenhanger

 

inwijden tot de grootse kommunie der daad

 

bannen over de uiterste grens

 

van ons belegerd geweten alle ijdelheid, machtsbegeren en smaad,

 

verlossing uit het rijk van de schaduwmens,

 

vermildert der wereld smartgelaat.

 

Gedenk mijn broedren, dàn eerst verzuivert de aarde van aanschijn,

 

als onze verontreinigde zielen puur en a giorno zullen gezongen zijn.