|
| |
Psalm Lv.
O Godt, neemt mijn gebedt ter ooren,
En wilt doch mijn beklag aenhooren:
Verbergt doch U niet voor mijn smeecken,
Verhoort doch my, slaet op my acht.
Ick maecke misbaer in mijn' klacht';
Ick maeck' een luydt getier in 't spreecken.
2 Om mijnes vyandts roep, van wegen
Den angst, van die de boosheydt plegen.
| |
| |
Want, siet, door haer bedrog en treecken,
En door haer' valscheydt schuyven sy
Die ongerechtigheydt op my.
Sy haten my, met toorn ontsteecken.
3 Smert heeft mijn binnenst' ingenomen;
Doodts schricken zijn op my gekomen.
My overvalt de vrees', en 't beven
Is in mijn hert en ziel verweckt,
En grouwen heeft my over-deckt;
Soo dat ick dese klacht' moet geven;
4 Och! datter yemandt my de leden
Met duyve-vleugels quam bekleeden!
'k Souw vliegen, om bevrijdt te raecken,
Mijn' swerving' soude verre zijn;
In d'een of d'andere woestijn
Soud' ick des nachts mijn' herberg maecken.
| |
| |
5 Ick soud' my haesten om t'ontkomen,
Om niet te werden wech-genomen,
Door storm, en door de drift der winden.
Verslindt haer, deylt haer tonge-bladt;
Want twisten sie ick in de stadt,
En wrevel om my te verslinden.
6 Sy gaen haer muer altijdt omringen,
En onrecht, overlast, en dwingen
Is in haer binnenst' ingelaten.
Niet dan verderving' is daer by,
En listigheydt, bedriegery,
Wijckt nimmermeer van hare straten.
| |
Pause.
7 Want 't is geen vyandt, dien ick kende,
My hoonende, dat hy my schende;
Ick had het andersins gedragen;
| |
| |
Het is de man niet, die my haet,
Die tegen my sich stelt en staet,
'k Had andersins ontgaen sijn' lagen.
8 Maer 'k vondt, ô mensch, het u te wesen,
In waerde met my uyt-gelesen;
Mijn leydts-man en mijn' aengenamen.
Wy pleegden raedt in soetigheydt.
Wy wandelden daer Godts huys leydt,
In een geselschap en te samen.
9 Als een die schuldt eyscht, moet haer halen
De doodt, op dat sy levend' dalen
Ter hellen; want de godtloosheden
Zijn, daer sich dat volck t'samen rot.
Aengaende my, ick roep' tot Godt,
En Hy verlost, om mijn' gebeden.
10 'k Sal 's morgens, 's middags, 's avonds klagen,
| |
| |
En tieren door de gantsche dagen,
En mijne stemm' sal Hem bewegen.
Hy heeft mijn ziel in vreê bevrijdt,
Van tegen my gedane strijdt:
Want vele waren my heel tegen.
11 De Heere sal 't gebedt verhooren,
En sal haer plagen, en verstooren,
Als die van oudts heeft recht gewesen:
Dewijle dat haer boos gemoedt
Gantsch niet verandert tot het goed',
En sy den Heere niet en vreesen.
12 Aen die aen hem door vredes banden
Verknocht zijn, slaet hy sijne handen,
En hy ontheyligt sijn' verbonden.
Veel gladder is sijn' spraeck en mondt
Dan selfs de boter wesen kond',
| |
| |
Maer krijg werdt in sijn hert' bevonden.
13 En van veel grooter sachtigheden,
Dan oly is, is sijne reden,
Maer s' is als 't sweerdt, 't welck' is getogen.
Werpt all' uw' sorg op Godt, Hy sal
U voeden; tot der vromen val
En werdt Hy nimmermeer bewogen.
14 Maer Gy, ô Heere, sult haer allen
In des verdervens put doen vallen.
Bloedt-suypers, die 't bedriegen plegen,
En sullen harer dagen lot
Niet half volbrengen; maer, ô Godt,
Op U betrouw' ick daer-en-tegen.
|
|
Auteursrechtvrij