Davids psalmen

Psalm Liij. Stem: 14.

DE sot seydt in sijn hert; Daer is geen Godt;
En hy verderft sijn weg, door grouw'lick leven.
Sijn hert is door geen vrees sijns Godts gedreven;
Daer is, van die 't goedt doet, en 't niet bespot,

[fol. I7v]

Geen overschot.

2    De Heer, die op Sijn Throon des hemels woont,
Daelt met Sijn' oogen, op der menschen wercken,
Ter aerden, om te sien, en om te mercken,
Of yemandt Hem socht, en sijn' wijsheydt toont,
Noch Godt niet hoont.

3    Maer alle hebben sy Sijn' Wet vertreên;
En aller voeten gaen op boosheydts wegen.
Te samen stincken sy; tot goedt genegen
En vindtmen onder all' de menschen geen,
Ia oock niet een.

4    Kan dan 't boos-aerdig volck, 't vervloeckte zaedt,
't Welck altijdt onrecht werckt, geen kenniss' leeren,
Het welk mijn volk, als broot, gantsch gaet verteeren?
Sy roepen Godt niet aen; maer doen Hem quaedt,
En alle smaedt.

[fol. I8r]

5    Daer wierden sy vervaert, en schrickten seer,
Daer geen' vervaertheydt was; Godt brack de beenen
Van uw' beleggers heel; sy zijn verdweenen,
Sy zijn beschaemt gemaeckt; haer en haer' eer
Verwierp de Heer.

6    Och! dat eens Israëls verlossing wijdt
Uyt 't heylig Zion quam; als d'Heer der heeren
Sal Sijn gevangen volck doen weder-keeren,
Verheugt sal Iacob, Israël verblijdt
Zijn in die tijdt.