Nieuwe wyn in oude le'erzacken

(2010)–Johan de Brune (de Oude)– rechtenstatus

WAt d'eene mensche zeer begheert, / Daer is een ander van verveert.

Een ander lust heeft mijn natuyr, / Een ander lust mijn naest ghebuyr.

Elck houdt, en volght oock t'aller uyr, / Het eerste zaed van zijn natuyr.

Verdrijft natuyre met een vurck, / Zy komt weerom, alwaerj' een Turck.

Ghy zult, wat dat ghy mocht bestaen, / Een krabbe nimmers recht doen gaen.

Wascht zoo ghy kont, met dat of dit, / Eeen moor en zal noyt worden wit.

Elck heeft zijn zin en eyghen aerd, / Die zelden met een ander paert.

Men kan niet contrefeyten wel, / Dat teghen-gaet ons naturel.

Dat ons natuyr heeft in-ghestort, / Wert niet gheweert, noch oyt gheschort.

Natuyr, door een secreet beleyt, / Vermaect haer in verscheydenheyd.

Een leeuw bedeckt zijn klaeuw zoo niet, / Dat niemant hem oyt voelt, of ziet.

Al doet men kracht op ons natuer, / Zy blijft ghevest, ghelijck een muer.

De mensch verandert wel van kleed, / Maer niet van aerd, al is 't hem leed.

Men trect altijds wat naer den aerd, / Van 't land of stad, daerm' is ghebaert.

Het springht, al watter komt van vloo'n, / Het stinckt, al watter komt van doo'n,

Het schraeft, al watter komt van 't hoen, / Het muyst al wat de katten broe'n.

'T wilt al muyzen, hoem' het nomt, / Al vvat dat van katten comt.

Al wat van d'hinne is ghebroet, / Het scharft en schrafelt met de voet.

Al vvat natuyre wenscht, of wilt, / 't is reed, waer mé zy wert ghestilt.

Katten kinders, in de huyzen, / Leeren altezaem wel muyzen.

Een yder dier wijst zijn ghebreken, / Wat hoornen heeft, wilt altijds steken.

Elck vogheltjen zijn aerd ont-deckt, / En zinght, naer dat het is ghebeckt.

Elck een zijn aerd, Tot 't graf bewaert.

Treed maer een worrem op de steert, / Ghy ziet, hoe hy hem wendt en keert.

Yders aerd, Wert bevvaert.

Yder voghel mint zijn nest, / En zijn natureel ghewest.

De vvolf verliest zijn tanden wel, / Maer niet zijn aerd, als met zijn vel.

'tEn wilt uyt 'tvleesch niet, watmen doet, / Dat in de beenen is ghebroedt.

Waerom zoo veel ghedaen, ghele'en, / Natuyr is met een cleyn te vre'en.

De wolf naer Roomen gaend' om prijs, / Liet van zijn hayr, niet van zijn wijs.

Natuyr verstrect, en trect zoo zeer, / Als duyzend peerden, en noch meer.

De wolf verandert wel van huyt, / Maer noyt en wilt de aerdt daer uyt.

De vvolf zal sterven in zijn huyt, / Zoo m'hem niet levend snijt daer uyt.

Dat ons natuyre heeft ont-zeyt, / Wert door gheen konst in ons gheleyt.

Van edel plant, een edel vrucht: / Een wreed' natuer, van wreede lucht.

't Is wonder, als m' het over-peyst, / Hoe weynigh dat natuer vereyst.

Elck een, oock al hy 't niet en peynst, / Bethoont zijn aerd, hoe dat hy 't veynst.

Geen mensch zijn zelf zoo nauw bewaert, / Die niet wel zomtijds thoont zijn aerd.

Let maer op yders mond-gheluyd, / Zijn rechten aerd die kijckter uyt.

Hoe dat zich yemandt deckt of sluyt, / Zijn recht humeur dat kijckter uyt.