Nieuwe wyn in oude le'erzacken

(2010)–Johan de Brune (de Oude)– rechtenstatus

DIe zijn gheluck belijt, / Roept ongheluck en nijt.

Wilt ghy wezen, zonder nijd, / Zeght aen niemant, hoe ghy zijt.

't Is d'eenen bed'laer leed en schaed, / Dat d'ander voor de deure staet.

't Is d'eenen hond een nijdigh quaed, / Dat d'ander in de keucken gaet.

't Is niet wel met ghemack te doen, / Twee honden in een huys te voe'n.

Luyden van het zelve ampt, / d'Een op d'ander schiet en schampt.

De weereld gheen twee zonnen lijt, / Zeyd' Alexander, vol van nijd.

Groot goed en kunst, Is zonder gunst.

Het beste goed is t'allen tijd, / Het voedsel van de swarte nijd.

De nijd, Noyt slijt.

De eerste konst van groote staet, / Is konnen lijden nijd en haet.

Wanneer het God maer slechts behaeght, / Benijt is beter, dan beklaeght.

Den tandeloozen ouden man, / Benijt hem, die wel byten kan.

Den hond op 't hoy, die 't niet en magh, / Gheen peerd oock daer ontrent vermagh.

Een nijdigh man vermaghert zeer, / Dat d'ander beter heeft en meer.

Men can niet leven zonder nijt, / Want altijds yemand op ons bijt.

Die zijn zelven wel behaeght, / Haet en nijd van ander draeght.

Zoo ghy u zelven vele acht, / Ghy zult van ander' zijn veracht.

Een weldaed buyten tijds ghedaen, / Mach wel voor vyandschap bestaen.

Een stief-moe'rs haet, Die noyt vergaet.

De nijdighaerds die moghen sterven, / Maer nijd en zalmen nimmers derven.

Verouden haet, Op 't laetst vergaet.

De nijd den nijder steeds verslijt, / Ghelijck de roest het yzer bijt.

Veel liever, dat ghy my benijt, / Als medelijdigh met my zijt.

De nijd, die zoo veel on-lust baert, / Is met voor-spoed altijs ghepaert.

't Is altijds vetst in anders scheutel; / Zoo is van ouds 't ghemeen ghepreutel.

De nijd op kleyne niet en mickt, / Maer altijds op de groote pickt.

De nijdighaerd verkrimt en drooght, / Wanneer hy ander' ziet verhooght.

. . . . Gheen snooder haet, / Als die bedeckt, in 't doncker gaet.

Hy draeght wel liefde in de mond, / Maer haet is in zijn hert ghegront.

De schoonste ougsten van het land / Zijn altijds op een anders kant.

Eens anders vrouw ons meer behaeght, / Eens anders land veel beter draeght.

De rijckdom wert ghevolght van nijd, / Die met zeer scherpe tanden bijt.

De haet verborghen in het hert, / Van meerder kracht en hitte vvert.

Wanneer de glory gheeft gheluyt, / De nijd oock haeren mond uytsluyt.

Gheen deughd en isser zonder nijd, / Die niet als vrome luyden bijt.

De nijd, die haer in 't quaed verheught, / Is med-ghezelle van de deughd.

De nijd die krijt, Als eer ghedijt.

't Is d'eene hond wel leet ghewis, / Dat d'ander in de keucken is.

Een man met haet en nijd besmet, / Wert magher door eens anders vet.

Dat de mensche wel ghedijt, / Dat is voedsel van de nijd.