Nieuwe wyn in oude le'erzacken

(2010)–Johan de Brune (de Oude)– rechtenstatus

HET is een heunighloozen hommel, / Die anders niet heeft, als 'tgebommel

Een bloote gheck, Stout met den beck.

Een rechte waegh-hals, / Daer by een draegh-hals.

Hy ziet noch deur, noch venster aen.

Een groote dogghe niet en acht, / Op 't keffen van 't kleyn' honde-jacht.

Door vier en swaert, Gaen onvervaert.

Een grooten ambeelt, alsmen ziet, / En vreest den slagh van d'hamer niet.

Hy zoud hem zelfs, al drongh de nood, / Niet laten nemen kaes of brood.

Den dronck maect stout, Tot veel gekout.

Zijt koen en stout, Maer niet te bout

Een man te stout, Die wert haest kout.

Een hond is koen, en wonder stout, / Als hy hem op zijn missingh hout.

Gheen vyand vliet, / Maer 't hooft hem biet.

Durft maer bestaen, en weest vry stout, / Want God de stout' alleen behout.

Wijct niet voor 't quaed, Maer tegen gaet.

Het quaed dat niet kan zijn ghemijt, / Ziet over, en gheduldigh lijt.

Die zich bekommert over 't lot, / Dat niet te myden is, is zot.

Op harde bedden lightmen wel.

Die neer-light, en niet op kan staen; / Daer over wilt een yder gaen.

Voor een cloeck en moedigh hert, / Is gheen dinghen al te herd.

Gheen dingh dat niet en wert ghedaen, / Als 't moedigh hert maer durft bestaen.

Wanneermen zal een uyt-val doen, / Den blootaerd zal de neuze blo'en.

Een man die noyt te strijd' en gaet, / Dan als de vyand 't veld verlaet.

Een man verschrict van groot ghevecht, / Noyt zeghe-teecken op en recht.

Yder hane, jonck of oud, / Is op zijne messingh stout.

Die stout is, in een zober stand, / Fortuyne rect hem toe de hand.

Een langhe tongh, een korte lans, / Dat is 't devijs van bloote mans.

Een man, die een goe' tijdingh bringht, / Trect stout de belle, dat zy klinct.

. . . . onwetenheyd, / Is moeder van de stoutigheyd.

Fortuyn aen stoute niet en doet; / De bloote treet zy met de voet.

. . . . een armen bloed. / Heeft noyt yet groots in zijn ghemoet.

De stoutheyd houdt fortuyn in toom, / En stremt en dempt haer stercken stroom.

't Is beter zomtijds kloeck te voet, / Als kloeck ter hand, en groot van moed.

. . . . 't is beter blood, / Als al te stout, en heet van hood.

Een groot en onvertsaecht ghemoed, / De vrees en slaverny verdoet.

Ick hebb' de moet en 't herte goed: / Maer wat ist, alst gheluck niet doet.

Een man, diens hert is licht vertsaeght, / Zijn hert in zijn ghezichte draeght.

. . . . het is een man, / Die durft, en vry wel spreken can.

Een blootert met een banghe gheest, / Oock voor zijn eyghen schaduw vreest.

Vreest aldermeest het bloodste hert, / Alst maer te veel ghetercht en wert.