Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den Cxxvij. Psalm.

1   SOo Godt niet selfs dat huys oprecht,
Te vergeefs is den arbeydt al
Des genes die dat bouwen sal:
Dat waken is gaer niet end’ slecht:
Soo Godt na sijn Vaderlick aert
De Stadt niet selfs hoedt en bewaert.

2   Het is vergeefs soo vroegh opstaen,
End’ te waken tot ’s nachts seer spaet,
End’ spaerlick t’eten in dien staet
Sijn broot met sorgen swaer belaen:
Want Godt schier al slapende geeft
Sulcks den genen die hy lief heeft.

3   Als de mensch bekomt een kint kleyn,
Om te erven sijn goet al t’saem,
Sulcks is Godts gave seer bequaem:
De vrucht des lichaems is alleyn
Een vry geschenck des Heeren goet,
’t Welck hy sijnen kinderen doet.

4   Gelijck als een Reuse met kracht
Na sijnen wille van hem schiet
De pijlen snel, daer men op siet:
Soo werden ons kind’ren geacht,
Als sy jonghe ghesellen fijn,
End’ sterck, end’ groot gheworden zijn.

5   Wel hem, die sijnen Koker groot
Vol heeft van de pijlen vernaemt,
Die sal nemmermeer zijn beschaemt
In tegenheydt, noch ander noot:
Maer sijne vyanden hy sal
Ter schanden brenghen end’ ten val.

[p. 453]

[De Brune]

Als water-stroomen in het zuyd’.
⁺ Die daer zaed zaeyen met geween,
Die zullen maeyen met ghejuygh;
Die zaed draeght datmen zal gaen zaeyen,
Al gaend’ en weenend’, gaet daer henen.
Maer hy keert weder, en hy brenght
Zijn schoven, met een bly-gezangh.

+ 3