Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den Cxxvj. Psalm.

1   ALs Godt Zyons gevangen al,
’t Saem verlost heeft na sijn geval,
Soo waren wy verheught al t’saem,
Ghelijck sy die droomen bequaem:
Onse mont is gantsch vol gewesen
Van vreught end’ lof-sangen gepresen:
Dan sprack ’t volck allesins wel aen,
Godt heeft sijn volck wat groots gedaen.

2   Godt die heeft op ditmael voorwaer
By ons gedaen een werck seer klaer,
Daer in dat wy tot deser tijdt
Hertelick vro zijn en verblijdt.
Heer, wilt genadelick afwenden
Ons gevanckenis end’ ellenden,
Dat wy mogen wesen gelijck
Een schoon wel gewatert aerdtrijck.

3   Sy die met tranen end’ verdriet
Haer goet zaet zaeyen, soo men siet,

[p. 451]

[De Brune]

⁺ 2   Want der godloosheid staf-of-roede
Zal op der vromen lot
Niet rusten voor altoos;
Op dat de vrome hare handen
⁺ Niet strecken tot onrecht. O Heere,
Doet wel den goeden:

3   Doet vvel die oprecht zijn van herten;
Maer die zich neygen tot
Kromm’ wegen, zal de Heer
Doen henen wegh gaen, met de werckers
Der ongerechtigheid. De vrede
Zy over Isr’el.

+ 3

+ 4