Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den Cxxv. Psalm.

1   DIe op den Heere vast betrouwen,
Die sullen niet vergaen,
Maer eeuwigh blijven staen,
Ia soo vast in allen benouwen,
Als de bergen van Zyon plegen,
Sonder bewegen.

2   Gelijck Ierusalem rontsommen
Met bergen is bevrijt,
Soo sal oock t’aller tijt
Godt sijn kind’ren te hulpe kommen
In haren noot, na sijn oorkonden,
Tot allen stonden.

3   Godt sal niet altijdt laten ’t leven
Der sijner, in de handt,
Van den wreeden Tyrant:

[p. 449]

[De Brune]

Geweest, als tegen ons de mensch op-stond.
⁺ Zy hadden ons al levend’ opgeslockt,
Als haren toren teghens ons ontstack.

2   Het water zoud’ ons hebben wegh-ghespoelt,
Een stroom waer’ over onze ziel gegaen;
⁺ De op-gheheven wat’ren zouden doe
Gerezen hebben, over onze ziel.
De Heere zy ghezeghent en ghelooft:

3   Die ons in hare tanden, tot een roof,
⁺ Niet over-gheeft. Wy zijn ontgaen den strick
Des voghelaers: gebroken is de strick:
Wy zijn verlost. Onz’ hulp is in Gods naem,
Die hemel ende aerd’ gheschapen heeft.

+ 2

+ 3

+ 4