Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den xcvij. Psalm.

1   EEn Koningh is de Heer,
Dies moet verblijden seer,
In hem dat gantsch aertrijcke,
d’Eylanden desgelijcke:
Der wolcken duysterheyt
Verberght sijn Majesteyt,
En sijn stoel metter daet,
Seer vastelijck bestaet,
Door sijn gerechtigheydt.

2   Een groot vyer voor hem gaet,
’t Welck rontsomme verslaet,
End’ doet al sijn vyanden
Gantsch tot asschen verbranden.
Den blixem fel hy schiet
Over ’t aerdtrijck met vliet:
Hy weer-licht hier end’ daer,
’t Aerdtrijck is vol van vaer,
End’ beeft als ’t dit aensiet.

3   De bergen niet bestaen,
Maer als dat Was vergaen,
Voor Godt een Heerscher machtigh
Des aertbodems seer krachtigh.
De Hemelen doen kondt,
End’ ’t Firmament vermondt
Godts gerechtigheydt goet,
End’ d’Aerdtrijck bemerckt vroet
Sijn eer tot deser stondt.

Pause.

4   Dat sy werden beschaemt,
Die daer (’t welck niet betaemt)

[p. 333]

[De Brune]

⁺ 8   Want hy komt, want hy komt gevviss’lick,
Op dat hy d’aerde richten zoude.
Hy zal des weerelds richter zijn,
Haer richtend’ met gherechtigheid;
En all’ de volcken met zijn waerheid.

+ 9