De CL. Davids psalmen
(1644)–Johan de Brune (de Oude)–
Auteursrechtvrij§1LOvet* den Heere, o mijne ziele:
O Heere, mijnen Godt, ghy zijt zeer groot.
Ghy zijt met majesteyt, end' eere bekleedt:
Hy bedeckt zich met het licht, als met een kleet,
Hy reckt den Hemel uyt als een gordijn;
Die zijne opper-zaelen met waterGa naar margenoot+
Zoldert; die van de wolcken zijn wagen maect;
Die daer op de vleugelen des winds wandelt.
| |
§2Hy maeckt zijne Enghelen tot gheesten;
Zijne Dienaers tot een vlammende vier.
| |
[fol O5r, p. 217]
| |
Hy heeft de aerd' ghegrondt op haer* grond- vestenGa naar margenoot+
Zy zal noyt, noch eeuwelick niet wanckelen.
Ghy deckte-z'met den af-grond, als een kleed;
De wat'ren stonden boven de berghen:
Van uw' bestraffinghen vloden zy henen:Ga naar margenoot+
Zy haestighden voor de stemm' uwes donders.
| |
§3De berghen rezen, de dalen daelden,
Ter plaetse, die ghy voor hen ghegrondt hadt.
Ghy hebt een scheijd-pale ghestelt, die zy nietGa naar margenoot+
En zullen over-treden; zy en zullenGa naar margenoot+
De aerde niet weder over-decken:
Die de Fonteynen zendt door de daelen:
Dat-ze tusschen de gheberghten wandelen:
Zy drencken alle het ghedierte des velds.Ga naar margenoot+
| |
§4Die woudt-Ezels brekender haeren dorst.
By de self woont 't ghevoghelt' des hemels,
Een stemm' ghevende van tusschen de tacken.
Hy drenckt de berghen uyt zijn opper-zaelen.Ga naar margenoot+
D'aerd' wordt zadt van de vrucht uwer wercken.
Hij doet het gras spruijten voor de beesten.
Ende het kruydt ten dienste van den mensche,
Doende het broodt uyt de aerde voort-komen:
| |
§5End' den wijn die 't hert des menschen verheught;Ga naar margenoot+
Doend' het aenghezicht blincken van oly:
End' het broodt, dat het herte des menschen sterct:
De boomen des Heeren werden verzadight:
De Libans Ceders, die hy gheplant heeft:
Alwaer de vogelkens haer nest hebben:Ga naar margenoot+
De Denne-boomen zijn des Oyevaers huys:
De hooghe berghen zijn voor de steen-bocken:
| |
[fol O5v, p. 218]
| |
§6De rotsen zijn 't vertreck der conijnen:
Hy heeft de Maen ghemaeckt, tot ghezetteGa naar margenoot+
Tijden. De Zonne weet haren onder-gangh.Ga naar margenoot+
Ghy beschickt de duysternis, end' het wort nacht:Ga naar margenoot+
In den welcken alle het ghedierte
Des woudts uyt-tredet: de jonghe leeuwenGa naar margenoot+
Briesschende (met begheerte) nae eenen roof,
End' om hare spijze van Godt te zoecken.
| |
§7De Zonn' op-gaende, maecken zy zich wegh,
End' ligghen neder in haere holen.
De mensche gaet (alsdan) uyt tot zijn bedrijf,Ga naar margenoot+
End' nae zijnen arbeydt, tot den avondt toe.
Hoe groot zijn uwe wercken, o Heere!
Ghy hebt-ze alle met wijsheydt ghemaeckt.
Het aerdrijck is vol van uwe goederen.
Dese zee, die groot end' wijdt van ruymte is;Ga naar margenoot+
| |
§8Daer in is 't wriemelende gedierte,
On-telbaer kleyn ghedierte, met groote.
Daer gaen de schepen heen; de Leviathan,
Die ghy ghevormt hebt, om daer in te spelen.
Zy alle wachten op u, dat ghy (hen)Ga naar margenoot+
Haere spijze ghevet, te zijner tijdt.Ga naar margenoot+
Gheeft ghy-ze hen, zy vergaeren-ze; doet ghyGa naar margenoot+
uw' handt open, zy worden met goet verzaedt;
| |
§9Berght ghy u aenschijn, zy worden verschrickt;Ga naar margenoot+
Neemt ghy haeren adem wegh, zy sterven:
Ende zy keeren wederom tot haer stof.
Zendt ghy uw gheest uyt, zy worden geschapen,
End' ghy vernieuwt het ghelaet des aerdrijcks.
De heerlickheijdt des Heeren zy eeuw'lick:Ga naar margenoot+
| |
[fol O6r, p. 219]
| |
De Heer verblijde zich in zijne wercken.
Als hy de aerde aenschouwet, zoo beeft zij:
| |
§10Als hij de Berghen roert, zoo roocken zy.
Ick zal den Heer zinghen in mijn leven:Ga naar margenoot+
Ic zal mijn God Psalm-zingen, nu ick noch ben:
Mijn over-denckinghe van hem zal zoet zijn.
Ick zal my in den Heere verblijden.
De Zondaers zullen van der aerd' vergaen:Ga naar margenoot+
End' de godlooze en zullen niet meer zijn.
Looft den Heere mijn ziele, Halelujah.
|
|