Twiejde kurstdaag
Weerts
De elf oore mes giet uut.
't Woor druk in de kèrk, de minsche stonge tot vuur aan de communiebank. De klein van 't koer zonge kurstlidjes en ich vond 't schoen allemaol: de drukdje, 't zinge, de mes en al 't licht in de vol kerk. Ich huurjde de Kurstmus nog in mich, toen ich nao boete ging, en ich zoog wëi de minsche allemaol knikdje en druk tiege mekaar deëie; me kos zin, wëi ze blëi woore, umdet 't Kurstmus woor, mer auch umdet ze weer boete woore nao de lang mes.
't Wird minder druk.
't Volk giët van de straote, de gewoen lüi gaon er eine vatte, de notabele ‘gaan er eentje drinken’, waat wül geliek zal staon met der twie te vatte.
Ich zag juust: ‘'t volk is van de straot’; behalve dan wat jong lüi, dëi op de hook van de Mèret blieve staon praote oever Wilhelmina, det va' middig spuultj; hëi of dao liptj nog ene haostige kaplaon of kerkmeister, dëi mekaar ù bezeuk gaon bringe.
De maagd deut mich oep:
‘'t Woor schoen in de kerk, waor Menier?’
‘Jao, Drina, 't woor schoen; wim es ter binne?’
‘D' aalmoezenier en pater Guardiaan. En Menier en Mevrouw Verspage.’
‘O dëi, angers néme?’
‘Nè, Menier.’
As ich binne kom, zitte ze achter ene borrel. Pater Guardiaan op ze gemaak, as offer nog oore wiltj blieve zitte.
D' aalmoezenier tiegenoever 'm, en dao tussche in symetrisch opgesteld, mein Mooder met Mevrouw Verspage en ein van mien zusters, dao weer tusschen in, aan d'n eine kantj, en aan den angere kantj menier Verspage met mien Pa.
Mie zuster zit recht as 'n kers op eure stool en es ein en al vrintelijke zienewechtigheid.
Menier Verspage es ù kort menneke, met ù good, rondj gezicht en korte bein, woedoer 't kumtj, det hè van tied tot tied bienao achteroever liktj in de te groete footuij, as hè meug es van 't rechtop zitte; hè hief 'n zwaor stum, woemet hè de wuurt schientj te weige vuur det hè ze uutspriktj.
Mevrouw es as eeder anger dame van de wiereldj.
't Schientj det de Guardiaan weer iets leuks gezagd hief, as ich binne kom, want ze lache allemaol en hè zelf striektj voldaon oever z'n pij en zien linkerhand spuultj met zenen roezekrans, woer hè de krölkes van tussche z'n vingers doer trektj.
Ich weit det mien Mooder wiltj hebbe, det ich binne kom en er bëi kom zitte; daorum gaon ich nao binne. Ich krieg 'n hand van de Guardiaan, van d' aalmoezenier en mot weer huure, zoeals al jaore truk, det ich groet gewoerde bin, en waat ich werde wil.
En as ich dan, auch zoe as al jaore, gezagd heb, det ich 't nog nit weit, dan vreugt de Guardiaan of ich dan nit aalmoezenier wèr: ‘dëi hebbe 't zoe kwaod nog nit, ni' waor aalmoezenier?’ en 'r lachtj hertelijk, terwiel er weer met zienen roezekrans rammeltj, en allemaol haoste ze zich met te lache, behalve Mevrouw Verspage, dëi 't nit kan, omdet ze, toen de aandacht doer mien binnekomme afgeleid woor, de kans waornoom, de bonbon, woe ze tot noew too geine raod mëi wist, van d'r bordje in dere mond te stèke.
En as dan d' aalmoezenier ‘zier ad rem’ gezagdj hief, det Guardiaan zin, auch zoe kwaod nit is, en 't gezelschap dan weer 'ns z'n verplichting van te glimlache vervuldj hief, verteltj er eeme, - ich bin onger tussche op mien plaats gaon zitte: tussche mien Pa en Menier Verspage, - wëi kaod 't wul woor de vurige
Auteursrechtelijk beschermd