Mosalect. Bloemlezing uit de Limburgse dialectliteratuur

[p. 277]

Ode aan Aad Remunj
Roermonds

‘Hoera! daar ligt mijn vaderstad’

Remunj, doe bös van zoväöl tónge,
van zoväöl henj gesjilderd en bezónge,
van zoväöl muunj geprezen en gedaon,
mer nooits neet, nae, nog nimmer neet voldónge,
wies doe mich dök kumps veur de geis gesjprónge,
wie ich dich in mien hert en zeel höb sjtaon.

Remunj! Remunj! Remunj!... Ich zeen dien gatse,
dien sjtraote en dien Werke,* wo zó'n fratse
veer, es kwaojónges, dök oethaolden, in mien druim.
Ich riejer* nog, es 'ch dink aan die sjtrapatse,*
die ós sóms lökde, mer auch lete flatse.
Remunj! dien sjoon boelvaars, dien hoezer en dien buim.

De Rattentore en d'n Dólhaof en dien weie,
dien kèrketores en dake mit häör pulper leie,
blauw in de sjeem, gael in de zón;
dien Sjteine Brök, dien Sjprengske en dien Roer,
dien broesjend* Hèllegaat en 't Ham,
wo ich mit sjoon en kousen aan mien veut ging bejje,*
ze bervelts* deej en haos verbranjde
aan de ballaste* en kejje,
heit van de zón, es ich mich euverbaaide* mit bravoer.

Sjlingerdesjlanger oet 't Mögkebrook
zeen ich de Roer versjiene,
zich zjwaor en dónker höffe,
mit einen hoge rök verdwiene
euver de weuste waterwaering van dien wilj Hoogbat.*
Ich heur 't eeuwig roesjend sjeten en versjuve
van glazere gerdiene
water, wie door de nach in klank en beeld,
coupletten en refriene
van oet mie sómber hert in oor en geis die zingend plat.

[p. 278]

 

Ich zeen het water valle, gerabraak en gebraoke,

 

dao ónger in de Hambaek sjoeme, weinend kaoke,

 

rölse* en wórstele, geweldig, infernaal.

 

Mien ougen aop - ich had ze duzelig gelaoke -

 

Hae domineert de daken en de sjouwe van de sjtad

 

hoog, hoog d'r baovenoet gesjtaoke,

 

Kersjtóffel sjteit d'r weer en zink zien klokketaal!

 

 

 

Ich zeen 't Sjaor,* de Maas, de Sjter, het Bón,*

 

d'n Aopepool, de Maas, 't Köpke,

 

wo Friedus Selder mit zie kruutsnèt* en ei dröpke

 

op avele* sjtoek;* de Veursjtad, Vèsmert, Loesbleik, Werf,

 

't Loos, de Maas, de Pielpöt en de Brök,

 

Sjwumplaats en Tamboerskoel, Meneerkesbuske...

 

‘Drink ei sjöpke!’*

 

‘Ins beugele veur beer mit knapkook of ei mupke*

 

of pletskes?’ Ketter* euver 't brökske,

 

dan euver 't waegske langs de Peddepool*

 

het Brunke en Miljaarsberg weer trök.

 

Dao is Sjipperswelke! Och nae, dao sjient 't mäönke,

 

dao kump ei wölkske en van gelök ei träönke.

 

Noe weurd 't duuster, zag de waorzègkster,

 

noe zeen ich nieks!

 

Pesjtoorswal op en aaf baetj zich ei jónk kepläönke.

 

Och kiek, d'n dieke boum! Dao kwaak ei kräönke,*

 

opins gaon hóngerd kräön en krejje

 

door de lóch, get manjefieks.

 

En óm Kersjtóffel in zien kooi - sjerp is de lóch -

 

zeen ich door mien plumpe*

 

sjteinhuiers* jagen óm d'n tore, klein wie sjwalge.*

 

 

 

Wie? Heur ich het klökske trumpe?*

 

Aaj jóffers sjloeffe mit häör kantje paresulkes

 

achter de kräölkes* en de kirkeplies* nao 't lof

 

en nao de rozekrans - 't is Mei - en wit en raos

 

bleuje kersjtaanjelebuim wie gumpe* kantjwerk op 't greun.

 

Klein drubelkes en bóksemenkes sjtiebele* van verlange

 

óm in de wei huisjpringers,* zomerveugel*

 

en wientempels* te gaon vange,

 

of 't sjpeelt mit krenskes op percessie,

 

mit fäölkes veur, wie mit zuster Erenea ‘in den hof’*.

[p. 279]

[p. 280]

 

En op de Wanjelwaeg zeen jónges aan 't sjtaeke*

 

of boek aan 't sjpringe, waazes! óm hals en bein te braeke,

 

aan 't pötje-rake-sjtuve* mit rónj klaje* sjtein,

 

boekgooje,* kuitsjlaon* det de sjtekker braeke.

 

‘Gein ruzing, jónges,’

 

zit op de bank einen alden heer te praeke,

 

‘Gauw, sjtek* in 't pötje.’

 

‘Meister, hae houwt veur de bein.’*

 

De grote zeen aan 't doppe.* ‘Laot 't 'm litse.’*

 

‘Zegk, kins doe houwe?’*

 

‘Ich kan mejje.’*

 

‘Kóm get pitse.’*

 

‘Nae peuze.’* ‘Jao, veur cente, kölse,*

 

keersekaere* of veur knuip?’

 

‘Dem sjuut de bóks aaf!’

 

‘Mós doe dit jaor laote?’* Bie de witse*

 

dao sjteit plies* Moele. Nae, 't is Voorhors. ‘Op de luip!’

 

 

 

‘Ahoesj!’ En heel de bend' op Boetenop aan, op de klater*

 

en 't Looiersjträötje in. Heel neuchter bie 't water

 

blief d'r auch eine kieken aan 't sjtangketsel op de kej.*

 

Einen troep 't Loos aaf, trök langs 't Sinderkläöske later,

 

en aan de Kraanpórt: ‘Bah, hie sjtink 't nao de kater!’

 

Rrrroebedoebs, de trap op aan de kèrk sjuut weer 'n wej.

 

 

 

Achter de kèrk óm, gauw ónger de Baog ins p...,

 

want gans Remunj haet nog neet zoväöl pliesse,

 

det 't, waat dao op det sjildje sjteit, handjhave kan.

 

Van angs en sjaemte kiek m'n óm en leut 'm kiesse,

 

ein flinke Maas, en zingk tweesjtummig

 

van d'n hóndj van Thiesse.

 

Waat duit me neet, wanneer de nood kump aan de man?! (...)

 

 

 

Sjaak Körner