Het bezeuk van de goevernuër
Montforts
Het waas innige jaore veur den oorlog. De goevernuër zow op bezeuk komme in Mofert. De meister zong al waeke lank nieks anges es ‘Wilhelmus’ mit de kinger.
Al aoves repeteerdje de harmonie, want zoeën hieër mot op ein fatsoendelike meneer ontvange waere.
Auch de sjötterie ontbrook neet op 't appèl, det sprik van zelf. De sjötterie, het middelpuntj van het openbaar laeve, die kos toch neet achterstaon.
Es de mansjappe aangetraoje stonge, zag Karelemenke, de generaal: ‘Alle jonges, de mondj toe en rechs oet de flank!’ Dan grepe de ‘jonges’ het gewaer of de peek en marsjeerdje kranig achterein op de slaag van de trom, wie zich det gehuërt. Zoeë ging het van de ein kafee nao de anger. Veurop leep Pieërke Baars, den tamboermaeter. En es de helf van de heiligehuuskes ein beurt hawwe gatj, dan zwejdje Pieërke zoeë vervieërlik mit ziene staaf, det de luuj oet veurzichtigheid mer get trök ginge staon.
Bie det bezeuk van de goevernuër mos natuurlik auch de vaan geslage waere. Mer noe wol het toeval det den eigelike vendelzwejer oet eine baum waas gevalle en zich ein sjouwer haw verstoek.
‘Och’, zach de generaal taenge Fiete Pieër, ‘det kons doe waal doon, doe hubs nog ein ganse waek veur dich te oefene’.
Fiete Pieër nom zich de vaan mit nao hoes en oefendje zich achter de sjuur onger de notebaum. Hae waas geine lompe kaerel dae Pieër en haw gaw get droet. Hae maakdje reuzevorderinge. Allein de sjlaag om den hals floepdje hem neet al te bes.
Eindelik brook den daag aan! 's Morges veur daag en dauw waas ‘de Koets’ al opgestange, want hae mos de kamers sjeete. Om good taenge die zwaor sjlaeg te konne, begos hae mit op ziene neuchtere maag ei paar sjnepskes te drinke. Det goof hem ein vaste handj bie het handjteere van de glujende staaf. En nao het aafvure van de ieërste scheut wipdje hae der zich nog ei paar veur get op dreef te komme. Hae wol pront gaon koffe drinke, wie der Karelemenke, mit Pieërke Baars en Fiete Pieër zaag staon veur het gemeindjehoes. Ze wore alle drie in groeët ornaat, de sjerper om, Karelmenke mit de sabel fijn gepoets en Pieërke mit de kolbak mit hanevaere. Ze wachdje op de sjötters.
‘Koets’ reep Pieërke ‘doe hubs terdege gesjaote, kom mer, ich gaef eine.’ En same ginge ze zich eine pakke, want dao waas toch nog gei miens te zeen.
Taege ein oer of nege begos de Koets Fransch te spraeke. Hae zach taenge Pieërke, dae nieks es beer dronk: ‘Pierrot, goetsebon, goetsebon!’ (goutte c'est bon). Hae pordje de generaal in ziene rug en zach: ‘Doe kins gei Fransch.’
De generaal rammeldje mit ziene sabel en reep: ‘Koets, gein insubordonatie, ich veur hie het commando!’
‘Toete la toe!’ zach de Koets ‘det is Fransch, det beteikentj: Doe de la toe.’
Van det Fransch kin ich auch zach Pieërke Baars. Hae sloog mit ziene staaf op het buffet det de waard zich versjrikde en reep: ‘Tout cela vol! Det beteikentj: Doe ze maar vol!’
De waard pakdje de kan en leet mit ein lang straol het beer in de glazer laupe det het sjuumde.
Pront op hetzelfde augenblik huërdje ze de trom boete roefele en ze vloge de deur oet. Dao stonge de sjötters al parmantig op ein rie, songer commandant en presenteerdje het gewaer. De harmonie speeldje het Wilhelmus. De
Auteursrechtelijk beschermd