Mosalect. Bloemlezing uit de Limburgse dialectliteratuur

[p. 167]

Riekdom
Maastrichts

Iech höb geinen hoof,
iech wandel met mie keend door parek en laone,
langs d'n eendevijver, woe de witte zwaone
rimpelende röndes in 't water sjrieve.
Iech zow hijj oore kinne blieve
en gaon get zitten op 'n baank.
Dao veur mich speult mie jungske. Slaank
is zie joonk lijfke en zien uigskes straolend blow.
Bin iech, wie me zoe zeet, 'n errem vrow?
De zón speult in de haore vaan 't wiechske,
z'n krölkes zien vaan goud en zie geziechske
is ein en al kontentigheid en ein en al plezeer.
'ne Wind roesj door de buim, kestaanjele valle neer,
ze ploffe róffel-róffelend op te groond
en knappen oet de bast. Met ope moond
zuut noe 't keend dit woonder aon.
Heer raap 'rs op, kump hél op miech ebaon
en wie 'ne merel zingk zie stumke blijj:
Hijj mamma, hijj, veur diech zien ze allebijj.
Ze ligke in mien hand, woe iech ze stil besjow.
Bin iech, wie me zoe zeet, 'n errem vrow?
De zón, de buim, 't parek is vaan miech,
't krolleköpke met zie leef geziech,
de blömkes in 't graas, de veugel in de loch,
de twie kestaanjele, die 't menneke miech broch,
de zwaone drievend in hun witte prach
en al de eendsjes oet de zwaonegrach.
Iech daank Uuch Slivvenhier, dat iech dat zoe kin zien;
mie jungske speulenteer in Eure zónnesjien...
Iech bin zoe riek, dat iech 't leefste zinge zow:
Iech bin 'n rieke, rieke errem vrow!

Alice Nederveen