Mosalect. Bloemlezing uit de Limburgse dialectliteratuur

[p. 155]

Bewaor dat keend in miech
Maastrichts

Aoch Slevenier, bewaor dat keend in miech,
Dat blij kin zien mit eder kleinigheid:
E pluiske snie, 'n blom, e klei gediech,
E simpel deuntsje, wie 't vinkske sleit;

E wöllekske, woe Geer get goud op struit,
E wagglend bleedsje, wie 'n hand die wink,
'n Hommel, die d'r vloere köpke duit
Vas aon e blommehart... mit eder dink.

Bewaor miech klein en zuver en oprech
En jónk en blij, wie Geer us gere höb,
En jaog dee slechten hónger van miech weg
Nao 't blinkend sliek, de glinsterende stöb.

Zoe blieve? Ao! 't is lèstig Slevenier!
Noe eder groet wèlt zien, veurnaom en riek,
En veins en luig en jakkert nao get ier,
En elk dee groeter liek, nao d'ouge kiek.

Ao! Geer! dee zelf es hiel klei wörmpke sleep
Op eur leef Meerke d're werme sjoet
En later kinder es exempel reep,
Veur wee geer deftig waor en hoeg en groet,

Bewaor m'ch klein! Iech wou dat deurke door,
Dat hiel lieg deurke, woe allein passeert,
Dee alle gruutsigheid expres verloor
En in z'n eigen oug is gaar niks weerd.

En geef miech strak ('ch zaot hei toezjoer, toezjoer!)
Gei pläötsken op 'nen troen, stief in de rij,
Meh laot miech rölse op de gouwe vloer
Mit d'ander kinder... (heh dat maag neet hei?)

[p. 156]

 

Aoch Slivvenier bewaor dat keend in miech,

 

Zuver en blij, mit 'n hart dat neet verdruug,

 

Blij mit 'ne niks, 'n blom, e klei gediech,

 

Dat dankentere door 't leve geit... nao Uuch!

 

 

 

Edgard Heijnen