Mosalect. Bloemlezing uit de Limburgse dialectliteratuur

[p. 87]

Loeëndaag
Kerkraads

Wat is dat vuur ee renne en jaage?
De jantse Koeljaas* is sjwats va luu.
Wist uur dat nit? Da zal iech et uuch zaage:
't Is oes-jangsmond* en loeëndaag huu.
Doa kómme ze eraa: et Bil en et Zetsje,
Et Miekke, et Liebet, et Truud en et Trieng,
Et Jrit en et Lies, et Trees en et Netsje,
Et Nis en et Klör, et Fieng en et Sjtieng.

I-juzzes! Doa kunt joa ooch de vrauw Sjlammel
Mit inne jumper aa, zoeë jreun wie jraas.
En doa hinge, doa kunt de vrauw Bammel,
Zoeë rónk en zoeë dik wie 'n orrentliech vaas.*
Noe jeet et lòs! Vuur krieje jet tse laache.
‘Daag Klör!’ - ‘Dag Trieng!’ Noe vange ze aa:
‘Trieng, doe weësj dik, doe bis diech aan 't maache;
Doe has jing zörg, dat ziet me diech aa’

‘Sjwieg va jing zörg, Klör, dóch miech nit laache.
Ne man, zes kinger, tswai verke en iech,
Noe broech iech diech wieësjter nuus tse zaage.
Die vrèsse jet voet, dat verzicher iech diech.’
- ‘Mie leefste Trieng, Jod wilt diech behuie!
Da móts doe joa wirke wie 'ne kaarehónk.’
Noe vingt et Trieng aa banane tse kuie*
En et Klör sjtikt ziech ing vieg i-jinne mónk.

[p. 88]

 

‘Jaa Klör, jetrouwd is nog lang nit bejraave,

 

Wen iech jót zieë sjteet hinge et Jrit

 

Mit de vrauw Lapsjoer tse klaafe,*

 

Et kint va hoeëvaat ziech zelver nit.’

 

Et Jrit kunt noe noader en et Trieng vingt aa:

 

‘Daag Jritsje! Jees doe ooch noa-jen koel?

 

Da tsauw* diech mar, zós* kunts doe nit aa!’

 

Et Trieng sjtikt ziech doabij de zesde banaan i-jen moel.

 

 

 

‘Ziech Klör, et jeet perfek wie 'ne tsoldaat.

 

En drieëne kan et noa noeëte.*

 

Nee, wat maacht deë jekke tròch inne sjtaat,

 

Hai et mar nit zóng sjeef poeëte!

 

Op deë manktel broech et ziech nit dik tse doeë,

 

- Dat hat miech zie eeje módder jezaat -

 

Zoeë waar, Klör, wie iech hij vuur diech sjtoa,

 

Deë is va Heële van der juuddemaat.’

 

 

 

‘Doa tuut et tswelf oere, Trieng, wat vang iech aa?

 

Um tswai da kunt mienne Frents van koel:

 

Jing eëdeppel jesjelt, de ferneus nit aa,

 

Der Frents, deë huit miech besjtimt um de moel!’

 

‘Och Klör, da zeëste doe wuuësj nit reëd-óp,

 

Doe haits nit kónne kòche;

 

En da bings de diech inne plak um der kop

 

En zeës, dats de diech haits jebròche.’*

 

 

[p. 89]

[p. 90]

 

Et is tswantsiech op tswai; der Frents kunt van koel.

 

Et Klör zitst dao mit der kop i-jen heng.

 

‘Wat is diech?’ vroagt der Frents, mar 't Klör hilt de moel.

 

‘Has doe koppieng of pieng an de tseng?’

 

Et Klör hieëft der kop óp en zeët jants bedrufd:

 

‘Iech han diech huu mar brij kónne kòche;

 

In de loeënhal, doa rooch 't zoeë erg bemuft,

 

Iech han miech al drijmoal jebròche.’

 

 

 

‘Brij,’ zeët der Frents, ‘dem darf iech nit èsse,

 

Vuur brij Klör, doavuur bedank iech miech.

 

Iech han huu i dienamietsjwaam jezèsse

 

En da jung et miech jraad als wie diech.

 

Wits doe wat, iech ès miech bij mie módder zat,

 

Da kants doe noa der dokter joa.

 

Doe has de jriep en noe mar óp lap,

 

Da heesjt et jauw road jedoa.’

 

 

 

‘Nee Frents, noa der dokter doa joan iech nit hin;

 

Deë deed miech mar pille versjrieve.

 

Of nee heë zeët, went heë hat sjleëte zin,

 

Dat iech i-je bed muuët blieve.’

 

Der Frents weët roazetieg, sjtópt ziech ing pief

 

En zeët ier e jeet an et Klör:

 

‘Da zaag, heë zouw diech inne tsofa versjrieve!’

 

 

 

Jos Geilenkirchen