De geschiedenis van het huis. Een verhaal van vele avonturen

[p. 140]

XXVIII.
De Baron en de giraffe.

De mensch is meester op zijn terrein.

Dat wil zeggen, ook de mensch naast hem is meester op zijn terrein.

En de mensch aan den anderen kant, en de mensch van achteren, allen zijn ze evenzeer meester op hun terrein.

Deze zoo eenvoudige kant van het grondbezit, had de Bouwheer, toen hij zijn lapje kocht om te bouwen, uit het oog verloren.

Hij dacht, menschelijk, alleen aan zichzelf.

Hij deed met palen en prikkeldraad het hem toegemeten deel dezer aarde afheinen en meende:

- Ziezoo, hier ben ik baas!

Baas!

Onder dit baasschap begreep hij zonder woorden en overwegingen ook het recht op uitzicht over de belendingen. De belendingen waren heiden en hakhoutakkertjes, waar weleens een mannetje kwam om takken te kappen of stompen uit te graven, overigens leken ze deel uit te maken van de lieve onverdeelde

[p. 141]

ronde aarde zelf, sinds de dagen der schepping gebleven wat ze was, tot een vermaak des menschen en een lustwarande zijner oogen.

Wanneer de Bouwheer zijn perceeltje deed omtuinen, bedoelde hij, daar vreemde honden en indringers vandaan te houden.

Hij wilde er geenszins mede zeggen, dat hij zich van de buitenwereld afsloot.

Integendeel, gezegde buitenwereld had een onbelemmerd recht, en tot zekere hoogte de verplichting, voor landschappelijke stoffage te zorgen in de omgeving van het Huis.

Op een dag kwam de handelaar in bouwterrein, die sprak:

- Ik heb een kooper voor het terreintje rechts van uw huis. U krijgt daar een villa met garage.

De Bouwheer ontstelde.

- Rechts, dat is aan den kant van het plaggenheitje?

- Aan den kant van het plaggenheitje.

- Maar dan is mijn uitzicht weg!

- Daarom kom ik bij u.

De Bouwheer zuchtte.

- Heel vriendelijk, maar wat moet ik doen?

De handelaar klopte zijn sigaar af boven het aschbakje, zeggende, eenvoudig:

- Koopen!

- Het plaggenheitje?

[p. 142]

- Het plaggenheitje.

Het kwam den Bouwheer voor, of iets onbehoorlijks gebeurde. Iets dat niet moest toegelaten zijn.

Maar geen oplossing wetend, vroeg hij:

- Hoeveel?

- Drie gulden de meter.

- In geen driehonderd jaar!

De bouwgrondhandelaar stond op.

- Zaken zijn zaken, waarschuwde hij en vertrok.

Het bordje ‘Bouwgrond te koop’ ging van het plaggenheitje af.

Verder gebeurde voorloopig niets.

- Aan de andere zijden ben ik veiliger, legde de Bouwheer zijn Bouwdame uit, terwijl zij poogden het open vuur met vochtig hout aan den gang te maken, want het was nog koud. Aan de andere zijden zijn wij ingesloten door de terreinen van baron Buffel. Baron Buffel wil zijn goed in lengte van dagen onverdeeld en open houden.

De Bouwdame kuchte, zij stikte van den rook.

- Geef me de krant even, Lieve!

Het avondblad openvouwend, keek de Bouwheer eerst naar den gezondheidstoestand van den koning van Engeland, vervolgens naar de beursnoteering, ten derde naar de geboorte-, trouw- en overlijdensadvertenties.

Hij las:

[p. 143]

‘Heden overleed, in den ouderdom van drieënnegentig jaar, de hoogwelgeboren heer Meindert baron Buffel, oud penningmeestertitulair van het hoogheemraadschap “De Sluizen van Loon-op-Zand” te Zundert.
Huize De Quaerdt, 22 Mei 19 -,
De executeur-testamentair,
A. van Icken.’

- Baron Buffel is dood! zeide de Bouwmeester verschrikt.

- Wie?

- De eigenaar van de terreinen hiernaast.

- Man, sprak de Bouwdame, zullen we het vuur maar niet laten uitgaan? We stikken in den rook.

Zoo bleef iedereen in zijn eigen beslotenheid, en langen tijd was er geen reden iets te zeggen.

De executeur-testamentair van wijlen baron Buffel, een onverschillig notaris, maakte den staat op der nagelaten bezittingen en verkocht de terreinen aan den eerste die erom kwam.

Het was een norsch, vervaarlijk heer. In een bruin jachtcostuum met korten broek kwam hij den Bouwheer aanschellen.

Gelaten in het ontvangkamertje, vroeg hij, onverhoeds:

[p. 144]

- Verkoopt u je huis?

- Hoe komt u dáárop? vroeg de Bouwheer, onthutst en boos.

- Ik heb mij dat laten vertellen.

- Dan bent u verkeerd ingelicht, blafte de Bouwheer, bokkig, en liet hem uit.

Ook de bouwgrondhandelaar kwam nogeens polsen over deze zaak. De nieuwe eigenaar had het plaggenheitje gekocht, hij maakte plannen voor een groot landhuis.

- Als ik u was....

- Ik denk er niet over, sneed de Bouwheer zijn verdere remonstranties af.

- Het spijt me!

Van dit oogenblik af wachtte de Bouwheer in een hofhondenstemming wat er ging gebeuren. Hij werd moeilijk voor zijn omgeving, weigerde den laatsten termijn van de bouwsom te betalen, zond een onnoozelen loodgieter weg, die op verzoek van mevrouw de lekke kraan van het bad nog eens nakijken kwam.

Het onweer, inmiddels, naderde in de gestalte van een vrachtauto, beladen met ijzeren stijlen voor een hek. De stijlen werden ingeplant, ze waren drie meter hoog. Twee lagen kippengaas werden er tusschen uitgespannen, daaroverheen kwam een rietmatten-bekleeding.

Toen alles klaar was, zat de Bouwheer met zijn

[p. 145]

huis als in een giraffenpark. Zijn uitzicht was naar alle kanten rietmat.

Zijn terrein leek gekrompen tot een derde van de ware grootte.

Nimmer had hij geweten, dat zijn bezitting op deze aarde zoo kort gemeten was.

Hij liep ermee naar den burgemeester, die liet de kaart komen en presenteerde een sigaar.

Neen, de nieuwe eigenaar had zijn rechten geen duimbreed overschreden. Iedereen mocht zijn bezit laten omheinen, de een met een hondenhekje, de ander met een schutting, waar geen giraffe overheen kijken kon.

De advokaat gaf geen troostender uitkomst.

- Hadden we nu maar.... begon mevrouw te zeuren.

Maar zij kwam met haar gelijk altijd een paar maanden te laat en niets kon den Bouwheer zoo driftig maken als dat.