De geschiedenis van het huis. Een verhaal van vele avonturen

[p. 103]

XXI.
De oninvorderbare rekening.

En nogeens op een morgen, daar was de glazenwasscher met z'n knechtje. Zij plaatsten de ladder tegen het huis en begonnen aan de vensters te lappen.

De vensters zagen er uit als schoolleien, een cacographie van duimafdrukken, en langs de randen kroop de verf.

Het duurde vele uren eer de glazenwasschers gereed waren. Toen kwam de schildersknecht, die begon van voren af nog eens te smeren, het buitenwerk en het binnenwerk.

De verversknecht was geen glazenwasscher, hij was als de juffrouw in den ellewinkel, zij stond in de afdeeling der linnengoederen en had van katoenen geen verstand. Daarom had de verversknecht ook geen eerbied voor het werk van den glazenwasscher, het was hem ronduit gezegd een biet. Ja, eigenlijk was de heele wereld hem een bietenveld, in zooverre het gezegde ‘mijn 'n biet!’ zin hebbe.

[p. 104]

De verversknecht smeerde het buitenwerk en het binnenwerk met de intelligentie, waarvan reeds proeven voorhanden waren. Toen was hij klaar. Hij veegde zijn besmeurde handen aan zijn besmeurde kiel, die er tegen kon. Hij liet de verfpotten vol met water loopen, doopte de kwasten daarin, en als een man, die zijn plicht volbracht heeft in dit leven, ging hij heen.

Maar een onopgehelderde autoriteit daar ter plaatse, zich ergerend aan de vuile ramen, gaf het bevel:

- De glazenwasschers moeten komen!

Nu worden bij een bouwwerk geen bevelen met meer promptheid gehoorzaamd dan die, welke afkomstig zijn van onopgehelderde autoriteiten. Deze schijnen draadloos te worden overgebracht naar de betreffende instanties en de betreffende instanties haasten zich, de opdracht te vervullen.

Zoo kwamen dan weer de glazenwasscher met zijn knechtje en zijn ladders, zij plaatsten de ladders tegen het huis, zij begonnen aan de vensters te lappen.

Het duurde vele uren, eer de glazenwasschers gereed waren met de talrijke duimafdrukken van den schildersknecht en de verfsmeren, die hij, oneerbiedig voor het reeds verlichte lapwerk, met den tong tusschen de tanden had uitgestreken langs de randen.

Ongeveer de helft van de venstertjes was bruikbaar gebleven voor den lichtinval, - waar blijft de vernuftige binnenhuisnijveraar, die van dezen nood een een deugd maakt, en juist dit eigendommelijk glas-

[p. 105]

in-verf uitroept tot een wonder van vernuft en kunst?

In afwachting van dezen vernieuwer, hadden de glazenwasschers de sporen van des ververs vernuft weder uitgewischt. Hun laatste uiting was een nota, voor zooveel uren weides en zooveel ponden zeeps.

Zij presenteerden die bij de op het werk aanwezige autoriteit, doch deze wist nergens van af. Achtereenvolgens werden alle bij het bouwwerk betrokken autoriteiten door den glazenwasscher aangesproken, hij deed het vriendelijk, hij deed het dreigend, doch niemand had ermee te maken.

Wie dan de opdracht gegeven had?

De glazenwasscher wist er niemendal van. Hem had het bevel om te komen glazenlappen bereikt, hij had zich onmiddellijk naar de bedreigde plaats begeven, thans wilde hij ‘vangen’ voor zooveel uren. Wie het betalen zou, liet hem ijskoud.

De aannemer sprak er den schildersbaas over aan, de schildersbaas wendde zich tot den Bouwheer, de Bouwheer had inmiddels geleerd, te doen wat iedereen in het bouwvak doet, namelijk een houding aannemen alsof zijn neus bloedde - dit schijnt om de een of andere reden het summum van belangeloosheid - en al zoo dravende van het kastje naar den muur, kwam de glazenwasscher toch niet aan zijn duiten, hoewel het iedereen duidelijk was, dat hij met zijn knechtje de glazen had gelapt, ja, geherlapt, dat daar vele uren

[p. 106]

mee waren heengegaan, en dat hem het bevel om deze noodzakelijke taak te aanvaarden bereikt had van een onopgehelderde autoriteit, die zich bediende van onopgehelderde communicatie-middelen.

Wanneer niet de Bouwheer zich over deze pretentie heeft ontfermd, loopt de onbetaalde post nog steeds en zal zij blijven loopen tot aan het jongste gericht, als wanneer alle rekeningen met gesloten beurzen zullen worden vereffend, overmits, gezien het radikaal karakter bij die gelegenheid toebedeelde straffen en belooningen, het er dan weinig meer toe doet, of men een vordering binnen krijgt al dan niet.