De geschiedenis van het huis. Een verhaal van vele avonturen

[p. 93]

XIX.
Gemakken en ongemakken.

Inmiddels, terwijl het huis meer en meer op een museum ging gelijken, waar een nieuwe directeur de rommel overhoop gooit, die zijn voorganger levenslang heeft in elkaar gewrocht, - niemand is groot voor zijn opvolger - inmiddels werd met noesten ijver omgebouwd.

De mannen gingen in, de mannen gingen uit, hun kon het niet verdijen.

Op een morgen, daar waren de mannen van de centrale verwarming.

Zij keken erg boos, koppelden in een vaart de radiatoren aan en vroegen:

- Zijn er geen kolen?

- Neen, zei iemand zonder gezag, maar we kunnen ze dadelijk bestellen of laten halen.

- Wij hebben geen tijd! antwoordden daarop de mannen.

Zij schenen opzettelijk met de bedoeling gekomen

[p. 94]

om geen tijd te hebben, ze trokken alle drie hun fluweelen jassen weer aan en pakten hun gereedschap bij elkaar.

- 't Is zóó gebeurd.... beproefde nog de man zonder gezag.

- Kan je nèt denken! voerde de chef-monteur het woord. Ik moet (en hij keek op z'n horloge) om twaalf uur in Venlo zijn, hier de monteur is om één uur besteld in Wageningen en de jongen moet naar Amsterdam terug. Dat gaat zóó maar niet! We komen weleens terug als er kolen voor het proefstoken zijn.

Na eenige dagen kwam een getikte rekening in rood en zwart. Er waren loonen voor den chef-monteur, voor den monteur, voor den jongen, alles gespecificeerd, met het reisgeld verhoogd en het tijdsverzuim. Er was ook een post voor kostgeld.

Toen ze, drie weken later, terug kwamen, waren inmiddels de radiatoren weder afgeschroefd om de vloeren te leggen, de schilder was ermee bezig, hij penseelde secuur tusschen de windingen, de tong hing uit z'n intelligenten mond, van inspanning en securigheid.

Opnieuw vonden de daden en bedrijven der drie gezellen hun overzichtelijke historiebeschrijving in een rekening.

Wanneer ons leven dood en geëindigd zijn zal, begraven onder de asch der eeuwen, zal het loonen voor den geschiedvorscher, zulke rekeningen op te sporen. Hij zal er evenveel van leeren betreffende onze zeden

[p. 95]

en gebruiken, als wij leeren uit oude beulsrekeningen, testamenten, keukenresten.

Eindelijk ging er een brief weg: de radiatoren waren geschilderd, de kolen lagen in de schuur en of de heeren nu konden komen voor het proefstoken. Zij bleven nogeens veertien dagen weg, respectievelijk te Bommel, Geldermalsen en Vlake, maar op een morgen - daar stonden ze weer. Ze koppelden de radiatoren nog eens vast en begonnen met veel geweld van hout en petroleum te stoken.

Geen pufje rook steeg uit den schoorsteen naar den hemel.

Daarentegen vulde zich het huis met dikke wolken. De stucadoors en timmerlieden liepen weg en van een zoldertje moest het draadtrekkertje van den electricien worden naar buiten gesjord, hij zou zonder mankeeren op 't veld van eere zijn gestikt.

Op z'n breede beenen stond de chef-monteur in den tuin:

- De schoorsteen trèkt niet! constateerde hij.

Men doofde het vuur, pakte de gereedschappen weer bijeen, trok de fluweelen buizen aan, vertrok met gereedstaande treinen in de meest uiteenloopende richtingen.

De smid en de metselaar kwamen naar den verstopten schoorsteen zien. De metselaar hakte, hield een bos vlammende spaanders onder het gat en gaf het op.

[p. 96]

Toen ging de smid zijn ladders halen, een knecht en een jongmaatje.

Met hun drieën bekeken zij de taak.

De baas-smid vroeg:

- Heb je de kogels meegebracht?

Niemand had de kogels meegebracht.

- We moeten de kogels hebben! zei de smid.

- De kogels! beaamde de knecht.

Het jongmaatje zweeg, hij had geen zin. Er was een welwillende klok, die sloeg half twaalf en er was een vlucht op de fietsen naar het dorp terug om te schaften.

Des middags verschenen ze weer. Zij hadden de kogels en de kettingen bij zich, van het dak lieten ze de zware gewichten in den schoorsteen vallen, brokken steen ploften naar benee.

Toen ze een uur zoo hadden gewerkt, lag de stookkelder vol puin. Men zag door den pijp als door een verrekijker het uitspansel des hemels.

En tusschen twee treinen - haast je! haast je! want de een moest naar Beverwijk, de ander naar Hoorn - legden de monteurs eindelijk den stookoven aan. Het droge brandhout loeide. De thermometer steeg met een formidabele vaart, de koortsklop van het heete water klokte in de pijpen.

Opeens zei het sssss!! - er gebeurde iets boven op het dak.

- Dooven, jongens! beval de chef-monteur.

[p. 97]

Hannes, de graver, die juist bezig was grind te lossen voor de paden, keilde een schop vol grind in de razend den oven uitbrakende vlammen.

- Ssssss!! ging het boven.

Er leek iets te barsten.

- Dat is net bijtijds! constateerde de chef-monteur, met voldoening. Hij kwam tot de ontdekking, dat z'n afsluiters aan de radiatoren den verkeerden kant uit draaiden. Wanneer men ze op ‘warm’ zette, sloten ze het water af, wanneer ze ‘koud’ stonden, stroomde het door.

Op deze kleinigheid na, functionneerde de installatie uitstekend.

Deze romantische gebeurtenissen zijn weder vastgelegd in de rekeningen, welke het installatiebureel niet naliet, correct, te zenden. Er kwamen arbeidsloonen op voor, tijdsverzuim, kostgeld, reiskosten, het opnieuw aansluiten van de radiatoren, die waren los geweest, en het omstellen van de afsluiters.

De Bouwheer toonde de graveelige rekeningen aan den Aannemer.

- Wees blij, dat het huis niet in de lucht gevlogen is! zei die.