Fontana Marina

[p. 2]

[p. 5]

I

‘Dat was dan één’, zei Arend Hobbe.

Als een filmpionier tevree, liet hij zijn ogen rondgaan.

Daar was intussen niemand om naar hem te luisteren. Het pad, in de middaghitte, vloeide in witgloeiende soldeerslingers om de rotsen en ging teniet in stoffig kreupelhout. Er was een dak, waaronder de bewoners sliepen op dit uur. Beneden hing in zijn blauwe damp het meer. Er zou ook wel een zon zijn, in haar lichtgeweld verdampt.

Toen kwam dan eindelijk ook Toet in zicht, een vrouwmens, scheef getrokken door haar zwaar valies.

Arend Hobbe, zijn ongeduld bedwingend, wachtte. Het zou een wijze kwalijk passen zijn blanke gelatenheid te verliezen, nog wel ten aanzien van dat lieve schepsel, zonder gelijke in trouw en dienstbaarheid.

Toet, tot zijn hoogte opgestrompeld, keek haar meester verwachtend aan. Zo als hij daar groot en zwaar stond opgericht, gekneld in zijn brede rugzakriemen, de beide handen zwaar van pakken in papier en touw - zijn boeken - vereerde zij in hem: de man. Hier was, met haar gezonde zesentwintig jaren, en de zijne, ergens naar de zestig onderweg, niets aan te doen. Zij deed er ook niets aan, ontwapend bij hun eerste samenkomst nu een jaar geleden.

Haar smeekbede vroeg:

‘Moeten we hoger, Arend? Nog hoger?’

‘Dat was één’, herhaalde Arend Hobbe, nu toch minder veroverend de steilte metend. Het pad verloor zich daar in ruigte, er scheen geen mogelijkheid de rots, die overhing, te nemen. Toch, dààr moest het zijn.

De hitte viel bij stromen.

[p. 6]

Arend, vóórgaande, tastte met in touwsloffen geschoeide voeten een wispelturig trapje af. Een tree. En nog een tree. Een dubbele en een halve. Nu achter de rots om - ja, het ging. Hartkloppend stond hij op de brokkelige punt.

‘Ben je daar, Toet?’

Het meisje hijgde zwijgend onder te grote stappen.

‘Kalm aan! Er is geen haast.’

Maar zijn ongeduld joeg haar als een zweep, haar slapen kopten.

‘Geef mij die koffer.’

‘Je hebt al zo veel.’

Blazend stonden zij naast elkander op de rotspunt, hij een gebaard, struis man, tot wiens vierkante schouders Toet's jonge gestalte nauwelijks reiken kon.

En dat was twee, schoon het niet nodig scheen daar veel van te zeggen.

‘Zwààr?’ vroeg hij afwezig.

‘En jij dan?’

‘Ik? Als je het beter vindt laat je je koffer hier, ik haal hem wel.’

Als altijd was zijn bereidwilligheid geremd. Hij meende het wel - de goedheid zelf was Arend. Toch...

‘Geef maar hier.’

Zij antwoordde niet. Dapper greep zij het berstende valies weer op, haast krakend onder het onverwacht gewicht.

‘Kan je? Ik méén het’, hoorde zij Arend zeggen. Meteen repte hij zich met hoekige klauterbenen verder.

Het blonde meisje volgde, glimlachend om de grote lieve man. Mismaakt van inspanning sleepte zij het gewicht aan haar kromme vingers mee.

‘Gààt het?’ riep Arend nog, een eind vooruit.

Zou hij haar klungelig vinden? Hij was trots op zijn kracht. Meer dan dertig jaar de oudste, hield hij er van zijn energie te meten met de hare.

[p. 7]

‘Laat maar. Ik kom wel.’

‘We zijn er bijna’, moedigde hij aan.

Toen Toet de plek bereikte waar Arend geroepen had, was hij er niet meer. Even stond zij. Daar hoog hoorde zij hem grissen in de doornige struiken. Een steenkleurig hagedisje glipte met kleine rukjes tot voor haar voet, bleef, als van brons gegoten, even zitten, flitste om een alleen hem bekende aanleiding weer weg.

Opnieuw begon zij dan maar weer te klimmen. Ternauwernood een pad. Het dorp benee leek, door het kiekkastperspectief van heggen, bomen, struiken, eindeloos in de diepte. Het meer - daar moest het meer zijn - was verdwenen. Een harde blauwe hemel stond over alles heen, zoals Arend haar voorgetoverd had: een wereld onder water.

Voortmaken nu om hem in te halen. Straks, waar het pad een wending nam, het valies overnemen in de linkerhand. Zó, dat was dat, nu woog het minder. Haar vingers, murw van het sjouwen, schrijnden. Afmaken maar, hij zou daar boven ongeduldig op haar wachten.

Fontana Marina! met grote stappen wilde hij erheen. De werkelijkheid geworden legende van het ongerepte land. Velen waren hem reeds voor geweest, zij gaven verrukt het wonderbaarlijk sprookje door. Fontana Marina! het paradijs der wortellozen.

‘Daar hebben we met niemand meer te maken!’ juichte Arend met ronde kinderogen. ‘Geen huisbaas, geen regering, geen macht of kracht. Geen buren, kletsers, lui die het beter weten.’

Aan lui die het beter weten had hij het land. Hij wist het beter, maar dat wist hij niet. Graag overwon hij tegenstand, maar haatte tegenstanders. Trouwens ook jabroers, met dezelfde hete afkeer. Hij was vol tegenstrijdigheden, Arend Hobbe.

[p. 8]

‘Wat heb jij, Arend’, vroeg ze, ‘te vrezen van regering, macht of kracht?’

‘Dat is zo een gevoel, lieve kind. Iedere Robinson zoekt zijn eiland. Eerst wie het vinden krijgen vrede en rust.’

Toet lachte:

‘En waarom blijven ze dan niet?’

Bezig met zijn pakkage, gaf hij geen antwoord. Ze zou zelf wel zien.

‘Heb je nog koffers, Toet? Wij gaan scheep naar Cythère.’

Dat, en wel meer soms, was haar te machtig. Maar ze ging mee, natuurlijk ging ze mee. Wie anders zou hem verzorgen, dienen, gezelschap houden, luisteren naar zijn soms wijze, soms onwijze praat? Wie hem beschermen tegen alles en zichzelf?

Een ongevonden eenzaamheid dus - goed. En of daar niet toevallig anderen zouden zijn? In haar stille glimlach borg zij de ongevraagde vraag, al sjorrend aan haar koffer, die meer moest bergen dan hij kon bevatten. De rest van Arends boeken, hij vond er altijd meer die onmisbaar waren. Zwaar zouden ze zijn, een vracht, zelf had hij al twee pakken in papier en touw. Hij zou er zich als altijd dood aan sjouwen. De angst dat hij iets naslaan wilde en niet kon, benauwde hem.

‘Stuur ze na met de bode of met de post.’

‘Waarheen?’

‘Wel naar - dat ongevonden eiland.’

‘Fontana Marina heeft geen post, onnozelheid. De streng is afgesneden.’

‘Goed, goed, hoe krijg je dan je krant? Waar zal je je aan ergeren, Arend Hobbe?’

‘O, ergernis genoeg!’ stelde hij haar gerust.

‘Waarom gaan we dan?’ - zij liet de vraag maar vallen. Zijn beslissingen waren het noodlot zelf. Toch scheen hij iets te merken, hij wilde weten:

[p. 9]

‘Er ligt een vraag op je lippen, Toet. Waarom spreek je die niet uit?’

‘Had ik een vraag?’ jokte zij. ‘Als alle vragen gevraagd werden en alle antwoorden geantwoord....’

‘Wat dan?’

‘Dan gingen we ons daarginder dood vervelen. Kom, help even, ik krijg die sloten alleen niet voor mekaar.’

Zij lagen met hun knieën op de koffer, de sloten knapten. Toen moest er nog wat in, zij knapten nogeens.

En als een Sancho volgde zij haar Don Quichot.