De Lammerenvreugd of de herders bruyloft
(1732)–Jacob Brouwer–
AuteursrechtvrijVoys: Og myn alderliefste hert.In de Min is veel geneugt,
En een zoet vermaek te vinden;
Als men zig door trouw laet binden,
In den Echt met groote vreugd:
Maer men vind ook veel droefheden,
Door onkuyse liefde ziet,
Gelijk ik zal gaen ontleden,
Van een zaek nu korts geschied.
| |
[pagina 41]
| |
Buyten Meurs de schoone stad,
Was een Boere Weeu woonagtig,
Op een boere plaets eendragtig,
die een schoone dogter had:
Die te samen moesten sloven, dorssen,
Mannen vroeg en laet,
Planten in de Thuyn en Hoven:
En al wat boere werk aengaet.
Maer den Heer wilt dit verstaen,
Die dees Plaets en Hof toe hoorden:
Woonden ook met goed akkoorden,
op zijn huys daer nevens aen:
En dees Heer die had een Zoone,
die door liefde was gezind,
Op dees Boere dogter schoone,
Dien hy had zo seer bemind.
Hy sprak met een heusche mond,
Lief gy zijt zoo kuys en schoone,
Als ‘er hier ontrent geen woone,
op geen zeven mijl in ‘t rond,
die men by u mag gelijken,
Toont aen mijn u wedermin:
Want mijn Vader is zso rijke,
Gy zult zijn als een Gravin.
Ionker sprak die schoone dant,
Ik en heb geen goed nog haven,
En moet dga en nagten slaven,
En gaen werken op het land;
Hy sprak Lief daer zijn dukaten,
Steld u maer in mijn gerust;
Wilt voortaen het werken laten,
Weest daer op van mijn gekust.
Door het Goud en soet gevley,
Toonden haer de maegd genegen,
en zy liet haer straks bewegen,
Om te rusten aen zijn zy;
Zy omhelsden daer malkander,
Door de zoete minne kragt,
Waer door dat den een en d’ander,
Zijn in groot verdriet gebragt.
Deze maget raekte zwaer,
Daerom lieten zy niet blijven,
Met haer zoet vermaek te drijven,
Dat het niemand wierd gewaer:
Maer als nu den tijd quam naken,
Om te baren met getier,
Gingen zy haer vaerdig maken,
Om te nemen een pleyzier.
In het Bosch twee mijl van daer,
Quam den arrebeyd haer prangen,
En zy heeft een Soon ontfangen,
Met veel pijn en groot misbaer,
Den Ionker sprak laet ons het Kinde,
Sonder dat het maekt getier,
Nu van stonden aen verslinde,
En in ‘t Bosch begraven hier.
| |
[pagina 42]
| |
Deeze raed die dagt haer goed,
Hy smeet dood het Kind ter aerden,
En zy groef een kuyl met vaerden,
Stak daer in het kind met spoed,
Toen gingen zy heenen vlieden,
Als de kuyl was toe gedaen:
Maer een herder haer verspieden,
Ging haer zoetjes agter aen.
Tot zy kwamen zonder erg,
Aen het end van ‘t Bosch wilt weten,
Om te drinken en te eeten,
Want daer staet een Herreberg,
Daer zy in gaen met verblijden,
En terwijl den herder sneld,
Na ‘t Geregt toe zonder beyden,
Daer hy dese moord verteld.
Schout en dienaers quamen rad,
Aan dit waerds huys met verstrangen,
Namen daer die twee gevangen,
Bragten haer na Meurs de stad,
Daer zy buyten pijn en banden,
Allebey bekende voort,
Haer gepleegde zond’ en schanden,
En bedreven kinder moord.
Waer op dat de Magistraet,
Straks het vonnis gingen vellen,
Om haer ligchaam weer te kwellen,
Door dees snoo vervloekte daed,
Dat den Ionker eerst moest smaken,
Hakken af zijn Regterhand,
En zijn Ligchaem te Rabraken,
En voort op een Rad geplant.
En de Dogter moest egael,
Mee door strenge Beul zijn handen,
Voor haer moordery en schanden,
Daer geworgt aen een Pael,
En haer Ligchaem wierd daer neven,
Aen zijn zy op ‘t Rad geleyd,
Om dat zy te zaem bedreven,
Hadden dit vervloekte feyt.
Daerom Ionkheyd neemt dog agt,
Wilt malkander niet verlijen,
Want het baerd u namaels schrijen;
Als gy zijt ten val gebragt,
En het quaed dan moet beklagen,
Op het droevig treur schavot,
Wilt malkander liefde dragen,
Maer schend noyt het beeld van God.
|
|