krektsa, mar och, it jout neat. As de beide lieders op in hichte steane, sjogge hja him, de Farao mei syn leger! Fierwei it grutste part is op 'e striidweinen, wêrfan de stielen platen yn 'e sinne skitterje en de hynders út 'en fjouwerjen rjocht op harren oanjeien komme.
Sil it folk fan Israël dan wer ferlieze?
Nimmen kin dit ommers hâlde, geandefoets tsjin hynders?
Wat docht in minske tsjin in fjouwerjend hynder?
Ien wein is wol tweintich jellen foar de oare! Hy is rûnom beslein mei gouden platen en oan 'e fellingen binne flymskerpe messen. Der rint in span hynders foar, dy't benei net te bedraven binne, slânke, swarte hynders en nêst de man, dy't stjoert en de leie om 'e polzen hat, stiet mar ien man - de Farao!
As er it folk fan Israël sjocht, komt der ien rop út syn mûle: ‘Hurder noch!’
Mar de fuorman hoecht de lange swipe net mear oer de hynsterêgen dûnsje te litten; hja fleane as in stoarm, dy hynders, keningshynders!
Nee, sokken binne net te ûntwiken, dy komme op dat earme swâlkersfolk oan as...
Efkes wachtet dûmny, as woed er in byld sykje, dat noch krekter oantsjútte kin, hoe hurd oft hja wol rinne en yn 'e stilte en spanning, dy't der yn 't lokaal hingje, barst it út 'e mûle fan in famke:
‘As Kol en Wardy!’
Tagelyk is de spanning brútsen. It famke skammet har en kriget in kleur, it foel der ommers samar út, en de bern laitsje der om. Mar nuver, de âlde dûmny laket net, mar hy knikt mei de holle en seit:
‘Krekt, Aukje, dat is in goed byld. Se rinne as Kol en Wardy! Ja, want as der ea yn Fryslân twa hynders hurd koene, dan wiene it dy beide wol, Kol en Wardy fan dyn pake Douwe Ates Wallinga!’
Dan nimt dûmny de tried fan it ferhaal wer op en de bern binne der ridlik gau wer yn, allinne Aukje Wallinga net.
Auteursrechtelijk beschermd