Zal iech uuch ins get vertèlle...

[p. 109]

Janse

‘Kint geer miech zègke, wie iech vaan heioet bij Janse kom?’ vroog d'n hier aon 't meidske wat häöm tegekwaom.

‘Bij Janse?’ vroog 't juffruiwke verbaas. ‘Wat veur 'ne Janse?’

‘Vaan de pepierfebrik’, zag d'n hier.

‘Janse vaan de pepierfebrik?’ 't Meidske trok häör appetietelek snuutske in rumpels. ‘Boe woent dee?’

‘Jeh... es iech dát wis hoofden iech 't uuch neet te vraoge’. Heer bekeek häör geïntresseerd. ‘Dao geit 't 'm sjus um’.

‘Jehmeh, es geer neet wèt boe dee woent, wie wèlt geer daan bij 'm koume?’ vroog 't meideke. ‘Wèt geer neet de straot? Of oongeveer boe heer woent? De buurt?’

‘Nein’, zag heer. ‘Nein. Dat is 't noe. Meh heer wèrk op de pepierfebrik. Al mier es daarteg jaor’.

't Keend keek achterdochteg.

‘En geer dink tot iech weet boe dee woent?’ vroog ze. ‘Boeveur zouw iech dat mote wete?’

‘Iech dach 't mer zoe. 't Zouw toch kinne’, zag d'n hier.

‘Iech wèrk neet op de pepierfebrik’, zag ze.

‘Nein, dat zaog iech direk’, zag heer. ‘Meh 't kós toch zien tot geer, touwvalleg of neet, wis wee iech bedoelde, heh? Kint geer geinen eine Janse?’

‘Jewel... E paar zelfs’, zag 't meidske. ‘Meh...’

‘En wèrk soms eine daovaan op de pepierfebrik? Al mier es daarteg jaor?’ vroog heer heppeg.

[p. 110]

‘Nnnein...’, bedach ze ziech. ‘Gèr Janse z'ne pa wèrk op 'n baank. En Miel z'ne pa op de gemeinte. Meh op de pepierfebrik... Nein’.

‘Da's jaomer’, zag d'n hier. ‘Kiek, iech dach zoe: Die juffrouw kint mesjiens 'ne Janse dee op de pepierfebrik wèrk. Op 't kentoer daan. Al mier es daarteg jaor. Iech vraog 't häör gewoen. Mesjiens höb iech gelök’.

‘Boeveur gaot geer neet nao de pepierfebrik?’ vroog ze slum. ‘Of belt geer effe op? Daan vraog geer 't hun. Die zalle wel wete boe Janse woent’.

‘'t Zouw kinne’. Heer twiefelde toch. ‘Meh dao zalle wel mier Janse's zien, al zalle die neet allemaol op 't kentoer wèrke. En mier es daarteg jaor. Wèt geer daan mesjiens wie iech bij 't pepierfebrik kom?’

‘Da's gemekelek genóg’, zag ze, e bitteke opgelöch. ‘Hei die straot aof, euver de merret en daan die lang straot detegeneuver aofloupe en daan... Jeh, daan kint geer 't bèste nog ins vraoge, want iech kin uuch dat slech allemaol oetlègke. Meh 't is neet zoe wied’.

‘En geer meint tot ze 't dao zouwe wete?’ vroog heer nog.

‘Vas en zeker! Die wete toch wel wee bij hun wèrk. Al mier es daarteg jaor, wiet geer zègk. En... Geer zouwt ouch nao de gemeinte kinne goon’, bedach ze obbins. ‘Bij de bevolking mote ze dat ouch wete. Es geer zègk tot geer 'nen awwe vrund wèlt opzeuke...’

‘'t Is gaar geinen awwe vrund’, zag heer. ‘Geer moot miech neet verkierd begriepe. Iech moot häöm höbbe. Dat wel. Meh... ’

‘Ao. Iech dach tot 't 'ne vrund waor deet geer lang neet mie gezeen had en deet geer nog ins wouwt zien’, zag ze. ‘Umtot geer z'n adres neet wis en zoe’.

[p. 111]

‘Huurt ins’, zag heer. ‘Zouwe veer effe 'n tas koffie goon drinke dao op dat terras? Daan kem iech uuch de zaak ins oeterein’.

‘Jehmeh, iech kin uuch gaaroet neet’, zag ze, verlege mèt de situatie. ‘En veur noe mer zoe...’

‘Janse’, stèlde heer z'ch formeel veur. ‘Ouch Janse. Touwvalleg huur. Gein femilie. Meh iech bin aajd genóg veur euren ampa te zien, dus veur eur rippetatie hoof geer neet bang te zien. Die is bij miech in gooj han. Maag iech eure naom ouch wete?’

‘Beaulieu’, zag ze, eigelek tegen häöre zin.

‘'ne Sjoene naom veur e sjoen meidske!’ reep heer blij. ‘Komp mèt, dao kump sjus 'n täöfelke vrij’.

Heer pakden häör bij 'nen erm en brach häör nao 't vrij täöfelke.

't Góng allemaol zoe flot en zoe charmant ouch, tot ze zaot ietot ze 't ziech good realizeerde.

‘Koffie?’ vroog heer. ‘Of liever get anders?’

‘Nein, koffie daan mer’, zag ze. ‘Meh iech höb neet zoeväöl tied’.

Heer bestèlde twie koffie.

‘E kerteerke toch wel?’ konstateerden heer min of mier.

‘Meh neet langer huur’. Ze waor nog altied get euverdonderd.

‘Noe zal iech uuch dat ins perbere oet te lègke’, zag heer, wie ze de koffie hadde. ‘Kiek, iech bin eigelek 'ne fienpreuver zoegezag. 'nen Awwe fienpreuver wel, meh toch... 'nen Awwe snópper zouw me ouch kinne zègke, meh dat geit miech te wied. Dat woord heet 'ne bijsmaak dee iech neet kin appreciëre. Fienpreuver is beter. Jao’.

[p. 112]

Ze keek häöm veroontrös aon.

‘Dee Janse...’ zag ze toen. ‘Vaan de pepierfebrik... Is dat femilie vaan uuch soms?’

‘Höllep nein!’ Heer lachde effe. ‘Dee besteit gaar neet!’

Noe stoond ze haaf op oet häöre stool, meh mèt ein hand heel heer häör tege.

‘Blijf nog effe zitte, jóh?’ vroog heer. ‘Iech höb niks verkierds feil, huur. Ech neet. Meh iech vin 't zoe fijn um nog ins mèt 'n aordeg meidske op 'n terreske 'n tas koffie te drinke. Sjus wie vreuger’.

Ze keek häöm verpópzak aon.

‘En lègk geer dat daan zoe aon?’ vroog ze eindelek. ‘Mèt dee Janse?’

‘Jao’, zag heer sjöldeg.

‘Oongeluifelek!’ zag ze.

‘Soms lök 't neet! Ze zien neet allemaol zoe vruntelek. Meh vendaog’, zag heer hiel voldoon, ‘vendaog höb iech gelök!’