Zal iech uuch ins get vertèlle...

[p. 14]

Zaoterdag

Un 'n oor of zès 's mörgens góng d'n tillefoon.

Langsaam woord heer wakker vaan 't gerinkel en keek op de wèkker.

‘Zès oor’, mopperden 'r, terwijl heer oet ze bèd kroop. ‘Wee belt noe in Gaodsnaam op zaoterdagmörge op zoe'n oor?’

‘Dao zal toch niks mèt ein vaan de kinder zien?’ vroog zien vrouw oongerös. Ze stoond ouch op.

Heer leep nao oondere, boe d'n tillefoon mer bleef belle.

't Waor kaajd, nondepie. Had heer z'ne sjamberlók mer aongetrokke. Zien vrouw kaom 'm achternao, mèt häöre peignoir nog in häör han.

Heer snapde d'n hore vaan 't touwstèl en mèt 'n mörgestum zag 'r:

‘Hare?’

‘Mèt wee?’ kraog heer vaan d'n andere kant.

't Waor 'n vrouwestum. Neet joonk.

Nondedjouw! Ouch nog veur niks gerend, dach 'r. Weer iemand dee neet good gedrejd heet.

Heer winkde tege zien vrouw tot 't niks waor. Ze had häöre peignoir aongetrokke en stoond angsteg nao häöm te kieke.

Heer sjöddelde nog ins vaan 'nein, 't is niks', meh ze bleef toch stoon wachte.

‘Mèt Hare’, zag heer weer.

‘Ao, bistiech 't Hane?’ zag de stum. ‘Wie kums diech...’

‘Nein’, veel heer gaw in, ‘neet mèt Harié, meh mèt Hare’.

Heer duide hel op de lèste lèttergrepe. 't

[p. 15]

Waor kaajd en heer wouw nao bèd.

't Mins aon d'n andere kant bleef evels vruntelek. Heer kós 't neet euver zien hart verkriege veur d'n hore neer te goeje.

‘Ao, iech dach al. Iech wouw... Meh wee zeet geer daan?’ kloonk 't weer.

‘Ha-re!’ reep heer, helder es tot nudeg waor.

‘Spreek iech daan neet mèt Hindriks?’ vroog ze verbaas.

‘Nein, geer sprek mèt Hare’, zag heer, weer get kalmer.

Zien vrouw had z'ch noe gezat en heer leet ziech op 't krökske zakke wat bij d'n tillefoon stoond. Heer gebierde nao häör tot ze häöm z'ne sjamberlók zouw hole, meh ze begreep 'm neet. Heer trok aon häöre peignoir, wees op zien eige en doog of heer razelde vaan de kaw.

Noe snapde ze häöm. Ze góng neet nao bove, meh pakden 'ne plaid, dee ze 's aovends altied um häör bem drejde umtot ze las had vaan kaw veuj. Ze lag häöm dee um zien sjouwers en oongedöldeg trok heer 'm um ziech eweg.

Dao zaot heer noe, wie 'nen Indiaon veur ziene wigwam, mèt d'n hore in zien han mèt e wèldvreemp mins te praote, middenin de nach!

‘Dat snap iech neet’, zag 't wèldvreemp mins. ‘Wat höb geer daan veur 'ne nommer?’

‘Luustert noe ins’, zag heer geforceerd rösteg. ‘Dat heet niks demèt te make. Geer höb miene nommer gedrejd en geer moot Hindriks höbbe. Good. Hindriks heet 'nen ándere nommer. Dee moot geer opzeuke en daan góód drejje. Daan krijg g'r Hindriks aon de lijn’.

‘Ao...’, zag ze get bedrök. ‘Iech zal uuch zègke: Iech kós weer ins neet slaope. Toen dach iech: Iech zal Robert ins belle. Da's miene zoon: Robert Hindriks’.

[p. 16]

‘Mevrouw Hindriks’, zag 'r, ‘allemaol good en wel, meh geer sprek mèt miech, Hare, en 't is zaoterdaggemörge zès oor... ’

‘Iech heit neet Hindriks’, veel ze 'm in de reie. ‘Teminste neet mie. Robert is oet mien ierste houwelek. Iech heit noe Moers’.

‘Is eure maan daan neet thoes?’ vroog heer.

‘Miene maan is veuregend jaor gestorve’, gaof ze veur antwoord. ‘Mienen twiede daan. D'n ierste is al bekans tien jaor doed. En daovaandan tot iech neet good kin slaope, begrep d'r? 't Is d'n twiede kier tot iech wedevrouw bin. Dat vèlt neet mèt, menier Hare’.

‘Dat geluif iech’, zag heer get vrunteleker.

Zien vrouw begós oongedöldeg te weurde en winkde tot heer mós neerlègke, meh heer kós 't gewoen neet.

‘Gaank mer nao bèd’, zag heer zoonder geluid. Heer wees mèt ziene vinger nao bove, meh ze keek häöm aon zoonder 't te vatte. Häör geziech waor ei groet vraogteike. Ze wees op d'n tillefoon en doog mèt häör lippe:

‘Wee?’

Bruusk drejden heer ziech vaan häör aof.

‘Geer höb mesjiens neet väöl tied?’ vroog mevrouw Moers. ‘Iech mein: geer moot mesjiens örgens nao touw?’

Heer had gere gekeek: ‘Ja, nao me bèd!’ Meh heer zag:

‘Op zaoterdagmörge urn zès oor? Geer meint 't toch neet, heh? Huurt ins mevrouw Moers...’

Achter z'ne rögk maakde zien vrouw e verbaas geluid. Ze snapde netuurlek niks de vaan wie mevrouw Hindriks inins mevrouw Moers waor gewoorde.

‘Huurt noe ins’, góng heer wijer. ‘ Veer zit-

[p. 17]

te hei noe aon d'n tillefoon en 't is good zès oor in de mörge. Iech slaop miech altied oet 's zaoterdags, meh door eur tillefeunsje kump dao niks mie vaan. Wat tunks uuch: Zouwe v'r neet mer weer ins nao bèd goon? 't Is nog väöl te vreug veur e präötsje te hawwe en mesjiens valt geer noe wel in slaop’.

‘Jen, jaomer’, zag ze. ‘Iech voond 't sjus zoe gezèlleg. Gei kebaal op de straot en zoe. Lekker rösteg, neet? Mehjeh... Zègk, wat is noe eure nommer? Noe weit iech dee nog neet. Iech zouw uuch strak nog ins kinne belle es geer get mier tied höb. Es geer dat neet erg vint teminste. Geer höb 'n vrunteleke stum’.

Ten inde raod gaof heer häör ziene nommer.

‘Wach effe, iech pak e potluudsje’, zag ze.

Heer hoort häör kuime en zöchte wie ze opstoond en weer trökkwaom.

‘Zoe, noe zègk 't nog ins’, vroog ze. ‘Meh neet te gaw ezzebleef, want daan haw iech 't neet bij’.

Heer mós 't drei kier langsaam zègke.

‘Noe höb iech 't’, zag ze toen. ‘Ao... noe zeen iech ouch wat iech verkierd höb gedoon. Geer höb achteraon 42 en Robert 24! Iech höb 't umgedrejd. Stom heh? Alloh, bedaank veur de meujte nog, menier Hare. En mesjiens tot strak. Hawt uuch good. En welteröste daan mer. Zègk, wie aajd zeet geer eigelek?’

‘Zès-en-viefteg’, zag heer.

‘Sjoene leeftied!’ zag ze. ‘Iech bin zevenen-seveteg. Hawt uuch mer good. Geer kint noe nog de vaan proffitere’.

‘Hawt geer uuch ouch mer good, mevrouw Moers’, zag heer.

‘Zègk’, kaom ze nog gaw, ‘iech geluif tot iech ouch nog get trok nao me bèd gaon. Iech

[p. 18]

geluif vas tot iech noe nog e paar eurkes zal kinne slaope. 't Heet miech ech good gedoon. Nog bedaank huur. Dag... menier Hare’.

Heer lag d'n hore neer.

't Kosden 'm e klein kerteer veur zien vrouw alles oet de deuk te doen.

Nao bèd gónge ze mer neet mie. Ze waore klaor wakker.

Heer góng douche en 't kós häöm niks versjele of de naobers vaan dat kebaal mesjiens wakker zouwe weurde.

't Zouw 'ne lange zaoterdag zien.

Wie Hane vief-en-sesteg waor
toen tèlde heer al eder jaor.
Noe, wie heer tachteg is gewore,
noe tèlt heer nog de daog, de ore.