Zal iech uuch ins get vertèlle...

[p. 11]

Appeleseen

't Waor 'ne zomerdaag wie bekans noets veurkump: Gleujeteg heit, euver de daarteg graode.

De lui evels die d'n trein instapde voonten 't boete nog fris!

De wagons hadden ore in de broodzon stoon te wachte op 't memint tot ze móste vertrèkke en 't waor binne werkelek neet oet te hawwe vaan de hits, al stoonte alle vinsterkes wiegelwagel ope.

Euveral hoort me puffe en bloze en aon alle kante kloonk 't:

‘Höllep. wat 'ne bakove!’ en ‘Dat is toch neet mie normaal!’

Bij ein vaan de vinsters had de perneuts ziech geïnstalleerd.

Häör doog de wermde sjijns niks.

Ze zaog zoe keul oet, zoe gesoigneerd, zoe ‘clean’, of ze oet 'n duuske kwaom. Ze had zelfs gei kleurke en ze waor de einegste die neet mèt 'n gezèt zaot te zwejje of mèt 'ne zakdook te vrieve.

Tegeneuver en neven häör zaote de lui te kuimen en te klaoge, meh zij pakde oet häör kelbas e beukske en begós te leze, gans op häör gemaak en oonversteurbaar.

Wie d'n trein 'n tiedsje aon 't rije waor en de mieste vinsterkes toch mer gans of haaf touwgedoon waore umtot 't zoe vreiselek trok, woord 't wie langer wie stèlder in de coupé. Hei en dao veel iemand in slaop en de andere zaote, poem vaan de hits, mer get tegenein op te kieke.

Toen doog de perneuts häör beukske touw, borg 't op in häör kelbas en begós dao ein en ander oet te pakke.

Iers kaom e pepèrre servètsje. Dat vawde

[p. 12]

ze ope op häör kneeje. Toen kaom e pennemetske. Dat woord zörgvöldeg op 't servètsje gelag. En toen kaom 'n groete appeleseen!

Ze góng zoe in häör werk op tot ze gaar neet in de smieze had wie sommege in de coupé daonao begóste te giepe. Wersjijnlek waoren 'rs debij die doors hadde, meh geine had 'n appeleseen bij ziech.

Meh wel de perneuts!

Ze doog noe 't pennemetske ope en begós langsaam en mèt euverlègk de appeleseen roond te drejje en mèt 't metske de sjèl in zès repe te snije.

't Begós noe nao appeleseen te ruke.

'ne Maan tegeneuver häör lekde oonwèllekäöreg effe euver zien lippe en de mevrouw neven häör zaot mèt 'n sjeel oug te kieke en veegde ziech mèt 'ne zakdook häören hals en väörkop aof. 't Waor 'ne vreiselek heiten daag, wie gezag.

De perneuts snooj noe langsaam 't köpke vaan de sjèl aof en lag dat sekuur op 't servètsje. 't Metske kaom deneve te ligke.

Toen begós ze mèt häör vinger de sjèl in reepkes los te trèkke. De reuk woord wie langer wie sterker en ederein zaot noe nao häör te loere, meh oonvervierd góng ze wijer.

Wie de zès repe sjèl ouch op 't servètsje laoge, pakde ze weer 't metske en begós minitieus de witte velkes vaan de appeleseen aof te trèkke. Dat doorde en doorde en de mins tegeneuver häör begós ostentatief oet 't vinsterke te kieke. Meh de andere kósten hun ouge neet mie los kriege vaan häör en häör appeleseen.

Zoonder örges ach op te geve bleef ze evels mer plökke of noets 'n ind traon zouw koume.

Eindelek waor 't daan toch sjijns zoe wied. Ze bekeek de appeleseen nog ins vaan alle

[p. 13]

kante en lag ze, goodgekäörd klaorbliekelek, op 't täöfelke, nao iers e stökske vaan 't servètsje te höbben aofgesjäörd um troonder te lègke. Dao laog ze noe, die heerleke, sappege appeleseen, sjoen zuver gemaak en klaor um opgegete te weurde.

Ederein had de reuk devaan in zien neus, de smaak al in ziene moond, en 't waor sjus of 't wie langer wie wermer woord in d'n trein.

Meh de perneuts begós nog neet! Iers woord 't pennemetske aofgeveeg, touwgedoon en weer in häör kelbas opgeborge en toen begós ze mèt veurziechtege vinger de sjèlle en velkes in 't servètsje in te pakke. Gei vetselke kaom op häöre rok, bis mer neet bang.

Ze maakde e sjoen roond pekske devaan en pakde de appeleseen mèt 't stökske servèt vaan 't täöfelke aof, keek oonder 't täöfelke, doog 't aofvalbekske ope en goejde de appeleseen drin.

Wie ze weer rech zaot keek ze nao häör hand mèt de sjèlle.

Ze leet 't pekske op häöre sjoet valle of ze ziech draon gebrand had en sloog häör twie han veur häöre moond.

In de coupé waor 't doedstèl. Ederein zaot nao häör te kieke of ze gek waor.

Euver de tóppe vaan häör vinger keek ze de andere aon en obbins begós ze te lache, te lache tot häör de traone euver häör geziech rolde.

Toen góng e gebröl op.

Geveul veur humor had ze sjijns wel, de perneuts.