A.B.N.
‘Juffrouw, mijne pap is eweg,’ zag 't menneke.
Heer stoond, mèt nog 'n deil kinder, um de lèsseneer vaan de juffrouw vaan de ierste klas. De sjaol zouw dalek beginne, meh de juffrouw gaof hun altied iers de kans um te vertèlle wat hun op 't hart laog.
‘Zo,’ zag de juffrouw belangstèllend, ‘is jouw vader weg?’
Ze vergaot neet um häöm te laote hure wie 't in 't A.B.N. mós klinke.
‘En waar is hij dan wel naartoe?’
‘Weet ik niet,’ zag 't menneke mèt 'n oonversjèlleg geziech. Heer trok z'n sjouwers debij op um häör good te laote zien tot 't häöm niks kós sjele.
‘Mam zeg tot hij niet meer de brak in komp.’
‘Wát zeg je? Mag hij niet meer binnen?’ vroog de juffrouw.
Ze waor nog zóe joonk en veers vaan de pedagogische academie. En nog oonveurziechteg!
‘Mam zeg tot ie maar bij tant Truus moet blijve,’ verklaorde 't ventsje.
‘O, is je vader naar tante Truus gegaan?’ vroog de juffrouw. Ze had gelierd tot me altied en euveral mèt interesse nao de kinderkes mós luustere en tot me hun veural mós laoten oetvertèlle.
‘Mam zeg tot tant Truus 'n hoor is,’ goejde 't jungske nog debovenop.
Noe begós toch örges get te kläöre bij de juf.
‘Weet je wat?’ zag ze. ‘Je moet straks maar even bij mij komen. Als 't speelkwartier is. Dan mag je mij alles nog eens vertellen. Nu moeten we écht gaan rekenen. Kom, allemaal gauw op je plaatsje. Ik heb héél mooie rekenblaadjes voor jullie gemaakt.’
Ze waor get zenewechteg gewoorde inins
Wie ederein op z'n plaots zaot en 't sjus good stèl waor, reep 't kerelsje nog:
‘Mijne pap heh, die zeg altijd tot mijn mam een aw boerekut is!’
De juffrouw waor verslage.
Ze begós drök te vertèlle euver de ‘héél mooie rekenblaadjes’, gaof eder keend eint, zag nog ins oetgebreid wat ze demèt móste doen en zat ze toen aon 't werk. Mèt häör gedachte bij die hoor vaan 'n tant Truus en die aw boerekut vaan 'n mam, holp ze hei en dao boe dat nudeg waor en heel de vertèller good in de gater um te kinne ingriepe ietot heer weer get zouw zègke.
Meh ze zaote zoonder oetzundering braaf runnekes te teikene, veugelkes door te striepe en zoe de ‘héél mooie rekenblaadjes’ te verinnewere.
Ouch 't jungske vaan die aw... enfin, zaot mèt z'n tong tösse z'n tan te wèrke of niks aon de hand waor. 't Waor vaan häöm aof sjijns.
Gelökkeg mer tot geint vaan de ander kinder denao gebierd had. Ze zouw ziech geine raod höbbe gewete. De kós zoeget toch slech goon oetlegĖke aon kinderkes vaan zès jaor, dach ze.
Ze keek in gedachte nao boete.
Auteursrechtelijk beschermd